Deze eigenzinnige muzikante speelde in het verleden een tijdje in de in de freakband Jackie-O Motherfucker, bracht als Weyes Bhlud een aantal cassettes met buitengewoon obscure muziek uit en dook na de release van het niet erg breed opgepikte The Outside Room uit 2011 op bij Ariel Pink, waarna ze zich verdiepte in de ins en out van de kruidengeneeskunde in Kentucky om zich vervolgens te vestigen in New York.
Op basis van het bovenstaande verwacht je waarschijnlijk geen toegankelijke plaat van Weyes Blood en dat is The Innocents ook niet. The Innocents wordt tot dusver vooral in het hokje folk/avant garde of freakfolk geduwd. Daar is wat voor te zeggen, al dekken deze vlaggen maar een deel van de lading.
Invloeden uit de folk zijn onmiskenbaar aanwezig in de muziek van Weyes Blood. Natalie Mering zingt net zo pastoraal als flink wat Britse en Amerikaanse folkzangeressen uit het verre verleden en heeft een voorliefde voor songs die in eerste instantie wat zwaar op de maag liggen. Toch is dit niet de zoveelste folkie die de mosterd in een ver verleden zoekt. Daarvoor zijn de vocalen van Natalie Mering te zwaar aangezet en ook te onvast.
The Innocents staat vol met nogal dramatisch klinkende songs, die voor velen waarschijnlijk wat teveel van het goede zijn, maar net zo makkelijk kunnen verrassen met een bijna onwerkelijke schoonheid.
De vocalen zetten je misschien af en toe wat op het verkeerde been, maar de instrumentatie op The Innocents doet dat vrijwel continu. Zo lijkt de openingstrack heel even een traditionele folksong, totdat je steeds vaker vreemde geluiden opmerkt in de sobere klanken en de stem van Natalie Mering steeds vaker uit de bocht vliegt.
The Innocents bevat deels prachtig snarenwerk of breed uitwaaiende en bijna new age achtige pianoklanken, maar de instrumentatie op The Innocents is altijd een instrumentatie met een twist. Het is een twist die vaak elektronisch en ongrijpbaar is, maar dat hoeft niet.
Heel in de verte klinkt Weyes Blood misschien als Karen Dalton, Joan Baez, Vashti Bunyan of een andere folkie van vroeger of juist als Enya in haar zweverigste dagen, maar luister beter naar de eigenzinnige klanken van The Innocents en je hoort steeds meer Zola Jesus, Grouper en vooral Weyes Blood.
Ik geef eerlijk toe dat ik al een tijdje een haat-liefde verhouding heb met The Innocents van Weyes Blood. Het is een verhouding die nadrukkelijk de grenzen op zoekt. Ook na herhaalde beluistering vind ik het nog steeds net zo makkelijk prachtig als afgrijselijk en dat kan iedere keer weer anders zijn, al vallen na herhaalde beluistering steeds meer elementen uit de muziek van Weyes Blood op hun plaats.
Weyes Blood heeft met The Innocents een ongrijpbare, betoverende, beangstigende, meeslepende en vervreemdende plaat gemaakt. Het is een plaat die respect afdwingt, maar die zich langzaam maar zeer zeker ook opdringt. Hoe meer de plaat zich opdringt, hoe meer schoonheid naar de oppervlakte opborrelt. Zeker geen plaat voor alle momenten, maar als het moment goed is, is dit een gewaagd pareltje vol glans en toverkracht. Erwin Zijleman
cd 
LP