Jelle Paulusma begon na het uiteenvallen van Daryll-Ann in 2004 aan een solocarrière en leverde in rap tempo twee uitstekende platen af (Here We Are uit 2006 en iRECORD uit 2008). Het in 2011 verschenen Up On The Roof vond ik net wat minder, maar Jelle Paulusma zou het in 2013 vast helemaal goed gaan maken met een nieuwe plaat. Die nieuwe plaat bleef noodgedwongen een jaar op de plank liggen, want het afgelopen jaar ging uiteraard alle energie uit naar de, overigens zeer succesvolle, reünie van Daryll-Ann.
Ik heb het afgelopen jaar meer dan eens naar de muziek van Daryll-Ann geluisterd en hoor daar, op het nu dan eindelijk verschenen, Pulling Weeds wel wat van terug. Aan de andere kant maakt Paulusma als solomuzikant andere muziek dan met Daryll-Ann.
Ook de muziek van Paulusma eert nadrukkelijk de groten uit het verleden, met een voorliefde voor Westcoast pop, psychedelica, folkrock en Beatlesque pop, maar waar de muziek van Daryll-Ann vooral goed is voor zonnestralen, is de muziek van Paulusma rauwer, donkerder en stekeliger.
Dat past niet alleen prima bij het huidige seizoen, maar doet ook in kwalitatief opzicht zeker niet onder voor het werk van Daryll-Ann. Jelle Paulusma laat ook op Pulling Weeds weer horen dat hij behoort tot de beste songwriters van Nederland. Zijn nieuwe plaat bevat een serie songs waarvoor de grote voorbeelden zich niet zouden schamen. Op hetzelfde moment maakt Paulusma het de luisteraar lang niet altijd makkelijk.
Pulling Weeds bevat songs die vol dynamiek zitten. Het zijn songs die lieflijk kunnen strelen, maar ook vol uit kunnen halen en dat ook zo af en toe doen. Het maakt de muziek van Paulusma misschien net wat minder toegankelijk dan die van Daryll-Ann, maar wat valt er voor de liefhebber van kwalitatief hoogstaande popmuziek veel te genieten.
Pulling Weeds is een plaat die overloopt van goede ideeën. Het zijn goede ideeën die meer dan eens met heel veel tegelijk in een song worden gepropt, waardoor zweverige psychedelische klanken zomaar om kunnen slaan in stevige gitaarmuren. Pulling Weeds komt hierdoor af en toe aan als een stevige onweersbui op een prachtige zomerdag.
Bij eerste beluistering werd ik af en toe nog wel eens wat overweldigd door alle dynamiek en alle scherpe kantjes op Pulling Weeds, maar tegelijkertijd waren er ook de songs waarop ik direct verliefd werd, waaronder de track met een voor mij helaas nog steeds onbekende zangeres (soms mis ik de fysieke promo cd’s wel eens).
Bij herhaalde beluistering van Pulling Weeds valt er steeds meer op zijn plaats en raak je steeds meer onder de indruk van de vierde soloplaat van Paulusma, die steeds weer nieuwe bijzondere dingen laat horen.
Het is een plaat die na een jaartje Daryll-Ann moet opboksen tegen onrealistisch hoge verwachtingen, maar als je het mij vraagt maakt Pulling Weeds ze nog waar ook. Absoluut één van de betere platen van eigen bodem dit jaar. Erwin Zijleman
cd 
cd + LP
Te vinden in de
