Voor mijn jaarlijst ga ik dagen wikken en wegen, op een goudschaaltje als het moet. Voor de 15 van 2015 (van januari tot en met juni om precies te zijn) pak ik de 15 platen die ik het meest gedraaid heb. Niet meer en niet minder.
Niet per definitie de beste platen, maar wel de platen die ik keer op keer wilde horen. Niet gerangschikt, maar in de volgorde waarin ze op deze BLOG zijn gerecenseerd. En steeds voorzien van een one-liner.
Na 10 jaar pauze terugkeren op het oude niveau is al een prestatie van formaat, maar als je dan ook nog eens iets toe weet te voegen aan het oude werk ben je echt een hele grote band.
Het in 2005 verschenen The Woods leek lange tijd de zwanenzang van het Amerikaanse trio Sleater-Kinney te zijn.
Toen eind vorig jaar de box met het volledige oeuvre van de band uit Olympia, Washington, verscheen (Start Together), werd echter ook direct een gloednieuwe plaat aangekondigd. Eerst zien, dan geloven, dacht ik in eerste instantie nog, maar inmiddels is No Cities To Love dan ook echt verschenen.
Iedereen die het oeuvre van Sleater-Kinney kent, weet dat het power trio garant staat voor torenhoge kwaliteit. Het begon in 1995 ooit met rechttoe rechtaan Riot grrrl punk, maar in de tien jaren die volgden wist Sleater-Kinney zich steeds verder te ontwikkelen, te vernieuwen en te verbreden, wat een geweldige serie platen heeft opgeleverd.
Een pauze van tien jaar doet een band echter vrijwel nooit goed, al hebben Corin Tucker, Janet Weiss en Carrie Brownstein de afgelopen tien jaar natuurlijk niet stil gezeten. Het pakt voor Sleater-Kinney gelukkig geweldig uit, want met No Cities To Love zet Sleater-Kinney een imposante volgende stap.
No Cities To Love laat horen dat het spelen in andere bands (waaronder de band van Stephen Malkmus) de leden van Sleater-Kinney alleen maar goed heeft gedaan. No Cities To Love laat een band horen die beter en hechter klinkt dan ooit tevoren. Dat hoor je in het geweldige gitaarwerk dat meer nuances en meer dynamiek bevat, dat hoor je in het soms onnavolgbare drumwerk dat de songs op de plaat een steeds weer wat net wat ander geluid geeft en dat hoor je in de vocalen, die wat minder onvast klinken dan in het verleden.
Het knappe is echter dat Sleater-Kinney haar rauwe passie en energie heeft behouden. Ook No Cities To Love mag nog heerlijk rammelen en mag bovendien nadrukkelijk buiten de lijntjes kleuren.
De muziek van Sleater-Kinney klinkt in technisch opzicht misschien beter dan in het verleden, maar dit heeft geen gevolgen gehad voor de urgentie, energie, passie en agressie van de muziek van Sleater-Kinney. Corin Tucker, Janet Weiss en Carrie Brownstein maakten in het verleden muziek alsof hun leven er van af hing en dat doen ze gelukkig nog steeds.
Al sinds haar debuut is Sleater-Kinney er in geslaagd om zich op iedere plaat te verbreden en dat is ook op No Cities To Love weer gelukt. Sleater-Kinney flirt dit keer met complexere songstructuren en uitstapjes naar omliggende genres tot postpunk en een vleugje disco aan toe, maar het slaagt er ook dit keer weer in om het zo unieke eigen geluid te behouden.
No Cities To Love is hierdoor vanaf de eerste noot een typische Sleater-Kinney plaat en het is er wederom één die maar blijft groeien. Tot en met The Woods was Sleater-Kinney één van mijn favoriete eigenzinnige gitaarbands en na beluistering van No Cities To Love weet ik dat dat nog steeds het geval is.
Door de geweldige box-set Start Together keek ik de afgelopen weken vooral terug op een zwaar onderschat maar prachtig oeuvre, maar inmiddels durf ik ook weer vol vertrouwen vooruit te kijken. Sleater-Kinney is nog lang niet wereldberoemd, maar ach wat zijn ze verschrikkelijk goed. Erwin Zijleman
cd 
LP