Voor mijn jaarlijst ga ik dagen wikken en wegen, op een goudschaaltje als het moet. Voor de 15 van 2015 (van januari tot en met juni om precies te zijn) pak ik de 15 platen die ik het meest gedraaid heb. Niet meer en niet minder.
Niet per definitie de beste platen, maar wel de platen die ik keer op keer wilde horen. Niet gerangschikt, maar in de volgorde waarin ze op deze BLOG zijn gerecenseerd. En steeds voorzien van een one-liner.
Een van de vele jonge folkies die opduikt in het kielzog van Laura Marling, maar dit is de beste en het is er bovendien een die zaagt aan de stoelpoten van haar grote voorbeeld.
Nu was ik door een aantal verrassend sterke EP’s wel heel nieuwsgierig geworden naar het debuut van Marika Hackman en het valt me zeker niet tegen.
We Slept At Last opent zeer ambitieus met een lastig te doorgronden song, waarin naar hartenlust wordt geëxperimenteerd met elektronica. Ook in de tracks die volgen kiest Marika Hackman eigenlijk nooit voor de makkelijkste weg en hierdoor weet ze zich te onderscheiden van de moordende concurrentie in het genre.
Marika Hackman maakt op We Slept At Last mooie folksongs, maar ze klinken bijna nooit als de folksongs van haar soortgenoten. Een akoestische gitaar en een mooie heldere stem vormen de basis van de meeste songs op We Slept At Last, maar deze songs worden vervolgens ingekleurd met bijzonder klinkende elektronica en voorzien van songstructuren die je niet zomaar bedenkt.
Wanneer je luistert naar de akoestische gitaar en het warme stemgeluid van Marika Hackman hoor je vrij goed welke plaat de Britse singer-songwriter ook had kunnen maken, maar ik ben blij dat ze We Slept At Last heeft gemaakt. De mooie elektronische accenten en de vele bijzondere wendingen in de songs van Marika Hackman zorgen er voor dat een redelijk alledaagse folkplaat een hele fascinerende folkplaat is geworden.
Ik merk dat ik We Slept At Last inmiddels op twee manieren kan beluisteren. Het debuut van Marika Hackman is af en toe een plaat met heerlijk lome folkliedjes waarbij het lekker wegdromen is, maar minstens net zo vaak is We Slept At Last een plaat waarvan je alle geheimen, en dat zijn er veel, wilt ontrafelen. Met name bij die laatste luisterbeurten valt alles op zijn plaats. Zeker in combinatie met het voor het genre wat eigenzinnige klankentapijt komt de mooie stem van Marika Hackman uitstekend tot zijn recht en zeker wanneer de songs niet alledaags zijn prikkelen ze de fantasie optimaal.
De instrumentatie op de plaat blijft me verrassen. De elektronica kan bijna vervreemdend werken, maar Marika Hackman schuwt ook rauw gitaarwerk niet, wat in combinatie met de elektronica prachtig uitpakt. En net als je denkt dat Marika Hackman geen traditioneel aandoende Britse folk kan maken, pakt ze de blokfluit en de viool erbij en slaagt ze ook hier glansrijk in.
We Slept At Last is niet alleen een bedwelmende plaat, het is ook een donkere plaat vol melancholie. Laat je meeslepen door We Slept At Last en een wat weemoedig gevoel maakt zich van je meester, al is er altijd de prachtige stem van Marika Hackman voor de gewenste troost.
Marika Hackman is zoals gezegd al een aantal jaren een grote belofte voor de toekomst, maar met dit buitengewoon fraaie debuut is ze de belofte absoluut voorbij en schaart ze zich naast haar vriendin Laura Marling onder de parels van de hedendaagse Britse folk. Erwin Zijleman
cd 
LP