Voor mijn jaarlijst ga ik dagen wikken en wegen, op een goudschaaltje als het moet. Voor de 15 van 2015 (van januari tot en met juni om precies te zijn) pak ik de 15 platen die ik het meest gedraaid heb. Niet meer en niet minder.
Niet per definitie de beste platen, maar wel de platen die ik keer op keer wilde horen. Niet gerangschikt, maar in de volgorde waarin ze op deze BLOG zijn gerecenseerd. En steeds voorzien van een one-liner.
Op basis van twee EP's was ze al lange tijd de Queen of Indie, maar je moet het vervolgens nog maar waarmaken met het echte debuut; dat heeft deze dame absoluut gedaan met deze onbetwiste jaarlijstjesplaat.
The Double EP: A Sea Of Split Peas deed mij afwisselend denken aan Patti Smith, Liz Phair en PJ Harvey en maakte indruk met zowel ingetogen als wat meer uptempo popsongs, die stuk voor stuk een opvallend en eigenzinnig geluid lieten horen.
Persoonlijk was ik bang dat Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit een net wat meer platgeslagen geluid zou laten horen, terwijl de stekeligheid en dynamiek nu juist de sterke punten waren van de EP’s waarmee Courtney Barnett debuteerde. Na beluistering van Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit kan ik concluderen dat deze angst ongegrond was.
Op haar nieuwe plaat kiest Courtney Barnett immers voor net wat meer scherpe randjes en liggen de uitersten van haar EP’s juist nog wat verder uit elkaar. Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit bevat een aantal verrassend rauwe tracks, maar biedt ook ruimte aan meer tot zelfs uiterst ingetogen tracks. Welke richting Courtney Barnett ook kiest, haar songs zijn altijd eigenzinnig en avontuurlijk, maar liggen op hetzelfde moment ook goed in het gehoor.
Vergeleken met de inmiddels al meer dan twee jaar oude EP’s laat Courtney Barnett op haar nieuwe plaat groei horen. In muzikaal opzicht is Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit net wat overtuigender en ook de vocalen klinken net wat zelfverzekerder, zeker wanneer Courtney Barnett afstapt van de ‘spoken word’ voordracht. Gelukkig heeft Courtney Barnett vastgehouden aan het evenwicht tussen stevigere en juist vrij ingetogen songs. Omdat een aantal van de tracks wat rauwer is dan we van haar gewend zijn, neemt ze in de meer ingetogen songs juist wat extra gas terug.
Waar The Double EP: A Sea Of Split Peas nog nadrukkelijk de vergelijking met de muziek van anderen opriep, blijft dat dit keer vrijwel uit. Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit bevat de Courtney Barnett songs die we van haar verwacht hadden of beter gezegd, waarop we stiekem gehoopt hadden.
Na een aantal redelijk stekelige tracks verrast Courtney Barnett met een song met wat meer rootsinvloeden en ook hierin kan ze uitstekend uit de voeten, al is het maar omdat de Australische singer-songwriter de afgelopen twee jaar zoals gezegd beter is gaan zingen. Zowel de stekelige uptempo songs als de wat meer roots-georiënteerde songs vallen op door prachtig gitaarwerk, dat zo af en toe lekker los mag gaan. En alsof het nog niet genoeg is, verrast Courtney Barnett ook nog eens met geweldige teksten vol messcherpe observaties.
Na herhaalde beluistering van Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit weet ik dat de liefhebbers van eigenzinnige indie-rock Courtney Barnett vorig jaar terecht hebben omarmd. Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit is immers een plaat die voldoet aan alle verwachtingen en deze zelfs met enige regelmaat overtreft. Noem het een droomdebuut, maar wat mij betreft is Courtney Barnett deze fase al lang voorbij en heeft ze haar eerste meesterwerk afgeleverd. Erwin Zijleman
cd 
LP