Down Time van de Australische band Totally Mild werd me op Spotify aangeprezen omdat ik graag luister naar Mazzy Star en Beach House. Het is op zich relevant vergelijkingsmateriaal, al slaat de band uit Melbourne ook volop andere wegen in.
Totally Mild slaagt er op haar debuut in om nogal uiteenlopende invloeden met elkaar te vermengen.
Het gitaarwerk heeft afwisselend raakvlakken met de Surf rock uit de jaren 60 en de dream pop uit de jaren 90. Ook de vocalen doen meer dan eens denken aan de hoogtijdagen van de dream pop, maar raken hiernaast net zo makkelijk aan pastorale folk uit de jaren 60 en 70 en de girl pop uit de jaren 50 en 60 als aan de zoete indie pop van Belle & Sebastian of de dromerige muziek van Cocteau Twins of The Sundays.
De Australische band heeft op haar debuut meerdere sterke wapens in handen. Het snarenwerk van gitarist Zach Schneider is opvallend rijk en veelkleurig en hetzelfde geldt voor de bijzondere en klassiek geschoolde stem van Elizabeth Mitchell, die in meerdere genres uit de voeten kan en in al deze genres imponeert.
De instrumentatie wordt gedragen door het breed uitwaaiende gitaarwerk, maar valt ook op door spaarzame en subtiele accenten van onder andere blazers (luister naar de heerlijke saxofoon in de laatste track) en elektronica.
De zich over het algemeen langzaam voortslepende songs van de band zitten tenslotte vol geheimen en avontuur. Het zijn songs waarvoor Mazzy Star zich niet zou schamen, maar de invloeden uit de folk en psychedelica en de unieke stem van Elizabeth Mitchell maken er uiteindelijk toch typische Totally Mild songs van.
Het zijn songs die bedwelmen en betoveren en eigenlijk alleen maar beter worden. Down Time van Totally Mild krijgt buiten de eigen landsgrenzen vooralsnog niet veel aandacht, maar het is echt een razend knappe en bijzondere mooie plaat. Zomaar één van de betere debuten van 2015. Dat zal je niet vermoeden wanneer je de cover van de plaat voor het eerst ziet, maar het is echt zo. Erwin Zijleman
