Het titelloze debuut van Dorthia Cottrell is al even uit, maar heeft door de zomerdip toch mijn cd-speler nog gehaald. Gelukkig maar, want het eerste soloalbum van de zangeres van de Amerikaanse band Windhand is zeer de moeite waard. Windhand is overigens een doom metalband uit Richmond, Virginia, maar Dorthia Cottrell tapt op haar soloplaat uit een heel ander vaatje. Het debuut van de Amerikaanse zangeres staat vol met aardedonkere songs, die met enige fantasie in het hokje folk-noir of country-noir passen, maar de muziek van Dorthia Cottrell heeft ook raakvlakken met de psych-folk die een paar jaar geleden zo floreerde.
Ik had direct associaties met de vorige week besproken plaat van Lera Lynn en dus met de muziek die het tweede seizoen van de prachtige serie True Detective zo fraai inkleurt.
Op het debuut van Dorthia Cottrell domineren akoestische gitaarlijnen en de indringende stem van de Amerikaanse, waarna zowel zweverige als stekelige elektrische gitaarlijnen en breed uitwaaiend pedal steel werk het geluid van Dorthia Cottrell voorzien van enig venijn.
Het is muziek waarvoor in het Engels het woord ‘haunting’ is uitgevonden. Muziek die het vooral goed doet wanneer de zon zich niet meer laat zien en al snel een bezwerende uitwerking heeft op de luisteraar.
Het tempo ligt over het algemeen zeer laag en het akoestische gitaarwerk is eenvoudig en repetitief. Het contrasteert prachtig met de spaarzaam ingezette maar geweldige gitaaruithalen op de plaat, met het bijzonder fraaie pedal steel werk en met de expressieve en soms in meerdere lagen opgenomen vocalen van Dorthia Cottrell, die je met haar bezwerende zang steeds weer bij de strot grijpt.
Wanneer de verdere inkleuring achterwege wordt gelaten heeft de Amerikaanse overigens een wat meer standaard folk geluid, maar ook dat blijkt van een bijzondere schoonheid en zeer indringend. Al met al een bijzonder knappe plaat. Erwin Zijleman
