Ben Watt vormde in diezelfde periode immers ook een bandje met zijn vrouw, ene Tracey Thorn, en dat bandje werd met haar in 1984 verschenen debuut Eden direct wereldberoemd.
Bij Everything But The Girl, want over die band heb ik het natuurlijk, stond Ben Watt altijd wat in de schaduw van de bijzondere zangeres Tracey Thorn, maar in muzikaal opzicht moet zijn rol niet onderschat worden.
Ben Watt transformeerde Everything But The Girl uiteindelijk van een loom jazzy bandje tot een hip duo dat mee kon in de dance scene van de jaren 90. Toen het doek eenmaal was gevallen voor de band bleef Ben Watt de elektronische dansmuziek trouw, tot hij in 2014 het sterke Hendra afleverde.
Hendra is me twee jaar geleden overigens compleet ontgaan en heb ik gelijk met het deze week verschenen Fever Dream opgepikt. Ook Fever Dream is een verrassend sterke plaat.
Ben Watt maakte een paar jaar geleden nog elektronische dansmuziek, maar daar is op zijn nieuwe plaat helemaal niets van terug te horen. Samen met onder andere voormalig Suede gitarist Bernard Butler heeft Ben Watt een tijdloze singer-songwriter plaat gemaakt. Het is een plaat die herinnert aan de jaren 70 en het is een plaat die meer dan eens associaties oproept met de platen van John Martyn, maar ook een vleugje McCartney bevat.
Ben Watt verrast op Fever Dream met indringende en persoonlijke popliedjes met een vleugje blue-eyed soul. Het zijn popliedjes die fraai worden ingekleurd met een grotendeels subtiele en stemmige instrumentatie.
Meest in het oor springend in deze instrumentatie is het geweldige en soms heerlijk ontsporende gitaarwerk van Bernard Butler, die laat horen dat hij in de jaren 90 niet voor niets werd geschaard onder Engeland’s meest talentvolle gitaristen, maar ook de subtiele maar uiterst trefzekere ritmesectie mag er zijn.
De songs op de plaat kabbelen bijzonder aangenaam voort, maar stralen ook allemaal een enorme urgentie uit, waarbij Ben Watt's indringende zang een belangrijke rol speelt.
We worden momenteel wat overvoerd met jonge Britse singer-songwriters, maar de zo langzamerhand ouwe rot Ben Watt blijft ze met speels gemak voor. Verrassend sterke plaat, die ook nog eens subliem wordt afgesloten met een prachtig en uiterst intiem duet met Marissa Nadler. Erwin Zijleman
