De Texaanse muzikant Terry Lee Hale heeft inmiddels een imposante staat van dienst in de muziek, maar is helaas nog altijd relatief onbekend en onbemind. De Amerikaan verruilde Texas halverwege de jaren 80 voor Seattle, waar hij een belangrijke rol zou spelen in de muziekbeweging die uiteindelijk de grunge opleverde.
Sinds het begin van de jaren 90 maakt Terry Lee Hale platen en het zijn platen die in de meeste gevallen helaas bijzonder weinig aandacht hebben gekregen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik Terry Lee Hale na zijn prachtdebuut O What A World uit 1993 ook vrij snel uit het oog ben verloren, maar na beluistering van zijn nieuwe plaat ben ik weer helemaal bij de les.
Met Bound, Chained, Fettered heeft Terry Lee Hale een plaat gemaakt die aankomt als een mokerslag. Het is een plaat van een enorme schoonheid en intensiteit en hierdoor een plaat die er eindelijk maar eens voor moet zorgen dat Terry Lee Hale in brede kring wordt omarmd.
Terry Lee Hale woont inmiddels enkele jaren in Frankrijk en heeft zijn nieuwe plaat opgenomen in Noord-Italië. De plaat ademt desondanks de muziek en sfeer van het Zuiden van de Verenigde Staten; de geboortegrond van Terry Lee Hale.
Bound, Chained, Fettered is voorzien van een sobere, maar bijzonder trefzekere instrumentatie. Akoestische gitaren en dobro domineren het sobere en vaak aardedonkere geluid, dat verder subtiel wordt ingekleurd door uiteenlopende instrumenten. De productie van de Italiaan Antonio Gramentieri verdient een groot compliment, want iedere noot die wordt gespeeld is raak en komt aan.
Het past prachtig bij de doorleefde en emotievolle vocalen van Terry Lee Hale. De Amerikaan klinkt als de betere Texaanse singer-songwriters, maar raakt hiernaast ook afwisselend aan Nick Cave en Lou Reed.
De combinatie van een voornamelijk ingetogen instrumentatie en doorleefde vocalen is natuurlijk een beproefde combinatie, maar de wijze waarop Terry Lee Hale hier invulling aan geeft is een bijzondere.
Bound, Chained, Fettered is een kippenvel plaat die steeds meer imponeert en intrigeert. Liefhebbers van Amerikaanse singer-songwriters in het rootssegment horen het op het moment echt niet veel beter dan dit. Wat een prachtplaat. Erwin Zijleman
