Het is zo langzamerhand een bijzonder indrukwekkend stapeltje platen dat Polly Jean Harvey op haar naam heeft staan. De Britse muzikante debuteerde in 1992 met het imponerende Dry en weet het hoge niveau van haar debuut op vrijwel alle sindsdien verschenen platen te benaderen of zelfs te overtreffen.
Het is razend knap dat PJ Harvey inmiddels bijna 25 jaar platen maakt die er toe doen, maar het zijn ook nog eens platen die bijna allemaal anders klinken.
Dat geldt voor een belangrijk deel ook weer voor het onlangs verschenen The Hope Six Demolition Project, dat de opvolger is van het uitstekende Let England Shake, dat in 2011 de meeste jaarlijstjes wist te halen.
Op Let England Shake vond PJ Harvey haar inspiratie in het oorlogsverleden van haar vaderland. Dit keer liet de Britse muzikante zich inspireren door de oorlogsgebieden of achterstandsgebieden uit het heden. PJ Harvey trok voor het maken van een documentaire naar Kosovo, Afghanistan en een achterstandswijk in Washington D.C. en verwerkte alle beelden in een indrukwekkende serie songs.
De thematiek is anders dan op zijn voorganger, maar in muzikaal opzicht is The Hope Six Demolition Project niet eens zo heel ver verwijderd van deze zo bejubelde voorganger. PJ Harvey is er de afgelopen 25 jaar in geslaagd om een geluid te ontwikkelen dat eigenlijk niet in een hokje is te duwen. Zeer uiteenlopende invloeden zijn samengesmeed in een geluid dat rauw kan rocken, maar ook bijna pastoraal kan klinken. Er is sinds Dry eigenlijk maar één ding gebleven en dat is de enorme urgentie die de muziek van PJ Harvey uitstraalt en soms uitschreeuwt.
Vergeleken met zijn voorganger bevat The Hope Six Demolition Project wat meer invloeden uit de Amerikaanse muziek. Nog steeds duidelijk hoorbare invloeden uit de Britse folk worden gecombineerd met rauwe (potten en pannen) blues, die af en toe de kant op schiet van Tom Waits, al klinkt PJ Harvey (gelukkig) totaal anders.
The Hope Six Demolition Project is wel een plaat waar je de tijd voor moet nemen en die je zeer intensief moet beluisteren. Toen ik de plaat voor het eerst uit de speakers liet komen vond ik het allemaal wat vlak, maar zeker met de koptelefoon openbaart zich een plaat die steeds harder aankomt en ook steeds meer moois laat horen.
PJ Harvey laat zich ook dit keer bijstaan door gelouterde krachten als John Parish, Mick Harvey en Flood en ze hebben er weer een kunststukje van gemaakt. The Hope Six Demolition Project is door de thematiek een aardedonkere plaat, maar het is ook een plaat vol wonderschone songs. Als de saxofoon mag ronken krijgt ook David Bowie een bedoeld of onbedoeld eerbetoon en is duidelijk dat PJ Harvey haar oeuvre wederom heeft verrijkt met een plaat van een niveau dat voor de meeste muzikanten onbereikbaar zal blijven. Bijzonder indrukwekkend. Erwin Zijleman
