De Australische band The Scientists werd opgericht in 1978 en viel negen jaar later uit elkaar. In die negen jaar maakte de band rond voorman Kim Salmon een negental platen. Het zijn platen die in de meeste platenkasten zullen ontbreken (ik moet toegeven dat ik ook helemaal niets van de band in de kast heb staan). Dit overigens in tegenstelling tot de stapels platen die, zeker achteraf bezien, hoorbaar zijn beïnvloed door het pionierswerk van The Scientists.
Het werk van The Scientists is nu prachtig samengevat op de uit vier cd’s bestaande box-set A Place Called Bad, die rijkelijk citeert uit het bekende oeuvre van de band en bovendien flink wat extra’s toevoegt.
Wat mij bij beluistering van deze vier cd’s vooral opvalt is hoe zeer The Scientists zich in de negen jaar van hun bestaan hebben ontwikkeld. Het vroege werk van de band citeerde vooral uit de power pop en het werk van The Beatles, The Kinks en The Who, maar dan vermengt met flink wat invloeden uit vooral de Amerikaanse punk (met name Ramones).
Vergeleken met hun Amerikaanse en Britse soortgenoten waren The Scientists echter ook niet vies van bijzonder lekker in het gehoor liggende pop- en rocksongs en het merendeel van deze songs heeft de tand des tijd uitstekend doorstaan. Tijdens haar bestaan schoof de Australische band op richting de rock en voegde het invloeden uit de bluesrock en de swamprock toe.
Het is een geluid dat bijvoorbeeld werd omarmd door de Jon Spencer Blues Explosion, maar de muziek van The Scientists is veel afwisselender en in artistiek opzicht ook een stuk interessanter.
Hoewel de muziek van The Scientists veel ingrediënten uit de jaren 70 en 80 bevat, klinken veel van de songs nog verrassend fris en eigentijds. Het beste van deze verzamelaar zou absoluut goed zijn voor een van de betere, zo niet de beste gitaarplaat van 2016 en dat is nogal wat.
Omdat ik niets van The Scientists in huis had, is A Place Called Bad voor mij vooral een flinke hoeveelheid bijzonder aangename en interessante nieuwe muziek, maar het is ook de ontbrekende schakel tussen de muziek uit de late jaren 70 en de jaren 90 en later.
Natuurlijk is niet alles even goed op de 80 tracks tellende compilatie, maar 20 tracks die je nooit meer wilt vergeten duik je zo op. Gezien de goed gevulde platenkast ga ik er over het algemeen van uit dat ik niet heel erg meer verrast kan worden door onbekende muziek uit het verleden. A Place Called Bad van The Scientists bewijst het tegendeel. En hoe. Erwin Zijleman
