Er staat inmiddels een flink rijtje platen van Ed Harcourt in mijn platenkast en het zijn platen die ik zonder uitzondering hoog heb zitten. De Britse singer-songwriter debuteerde in 2001 met de fraaie EP Maplewood (waarvan ik het schitterende Whistle of a Distant Train nog steeds schaar onder de hoogtepunten in zijn oeuvre) en bracht vervolgens zeven platen uit.
Furnaces is de meest recente van het stel en het is er wederom één die het absoluut verdient om gehoord te worden. Het is ook dit keer een plaat die niet lijkt op zijn voorgangers en dat siert Ed Harcourt.
Waar Ed Harcourt op zijn laatste platen koos voor uiterst ingetogen of stemmig georkestreerde muziek, verkent hij op Furnaces de rock. “I wanted to make a record that people can cry, fuck and fight to” vertelde hij aan de Britse kwaliteitskrant The Guardian. Ik heb me vooralsnog beperkt tot luisteren en dat was al niet altijd even makkelijk.
Furnaces is geproduceerd door niemand minder dan Flood (Nick Cave, PJ Harvey, Depeche Mode en natuurlijk U2), die de nieuwe plaat van Ed Harcourt heeft voorzien van een opvallend zwaar aangezet geluid. Het is een geluid dat me af en toe zelfs aan U2 doet denken, maar waar de muziek van de Ierse band al twee decennia niets meer met me doet, weet Ed Harcourt me met zijn nieuwe plaat wel te raken.
Furnaces is niet alleen zwaar aangezet, maar ook aardedonker. Apocalyptische pop noemt The Guardian het en dat is niet helemaal uit de lucht gegrepen. Furnaces ligt hierdoor in eerste instantie wel wat zwaar op de maag, al bevat de plaat ook een aantal songs die juist opvallen door flirts met grootse stadionrock.
Eenmaal gewend aan het wat stevigere en donkere en soms zelfs deprimerende geluid blijkt de nieuwe plaat van Ed Harcourt een groeiplaat. Het is een plaat waarop van alles gebeurt en waarop met veel emotie muziek wordt gemaakt. In de meest toegankelijke momenten zijn invloeden van Flood’s troetelkinderen U2 en Depeche Mode hoorbaar, maar Furnaces roept ook associaties op met de Berlijnse periode van Bowie en met het briljante debuut van Gavin Friday (waarmee de cirkel met U2 weer rond is).
Ik heb Furnaces inmiddels flink wat keren gehoord en de eerste teleurstelling heeft plaats gemaakt voor diepe bewondering. Ed Harcourt heeft weer eens een totaal andere plaat gemaakt, maar het is er wederom een vol songs van een niveau dat maar weinigen gegeven is. Oordeel niet te snel, na een paar keer horen is Furnaces, net als zoveel van de vorige platen van Ed Harcourt, een waar meesterwerk. Erwin Zijleman
