Fleetwood Mac was in de late jaren 60 en vroege jaren 70 een psychedelische bluesrock band, maar onderging halverwege de jaren 70 een ware metamorfose. Bij Fleetwood Mac denk ik nog altijd vooral aan de briljante reeks Fleetwood Mac (1975), Rumours (1977) en Tusk (1979).
Het zijn platen die ik alle drie koester als klassiekers.
Van de platen die na deze geweldige reeks zijn verschenen, heb ik alleen het hooguit redelijke live-album Fleetwood Mac Live uit 1980 en het bij vlagen goede Tango In The Night uit 1987 in huis.
Mirage uit 1982 had ik nog nooit gehoord, tot een paar dagen geleden de luxe reissue van deze plaat op de mat viel. Informatie op het Internet leert me dat de plaat vooral door Lindsey Buckingham wordt verafschuwd, maar ik ben zelf zeer aangenaam verrast door de plaat.
Wanneer ik Mirage vergelijk met de hierboven genoemde klassiekers uit het oeuvre van Fleetwood Mac, kan ik concluderen dat Mirage waarschijnlijk het dichtst bij Fleetwood Mac uit 1975 ligt.
Mirage moet het doen zonder de experimenteerdrift van Tusk en mist ook de emotionele lading van Rumours, maar het is een prima plaat vol nagenoeg perfecte popliedjes. Omdat de band niet heel erg nadrukkelijk buiten de lijntjes kleurt en de onderlinge spanningen van Rumours hebben plaatsgemaakt voor een professionele relatie, klinkt Mirage wat lichtvoetiger dan de erkende meesterwerken van Fleetwood Mac, maar met de kwaliteit van de songs is echt niet mis.
Lindsey Buckingham, Stevie Nicks en Christine McVie dragen alle drie songs met een inmiddels uit duizenden herkenbaar eigen stempel aan, John McVie en Mick Fleetwood vormen nog altijd de oerdegelijke basis, terwijl Richard Dashut en Ken Caillat de plaat hebben voorzien van een wat gepolijste maar ook gloedvolle productie.
De band verbleef maanden in Le Château in Hérouville, Frankrijk, en bracht hiernaast nog de nodige tijd door in twee studio’s in Los Angeles. Het is te horen, want Mirage klinkt zeer verzorgd en meer dan eens vrijwel onweerstaanbaar.
Het album had ik zoals gezegd nog nooit gehoord, maar desondanks is Mirage een feest van herkenning. De singles Hold Me, Gypsy, Love In Store en Oh Diane, kent immers iedereen die in de vroege jaren 80 naar de radio luisterde.
Ik word niet heel vaak meer verrast door een reissue van een plaat uit het verleden, maar van deze kan ik voorlopig geen genoeg krijgen. Ook het bonusmateriaal is overigens dik in orde. Erwin Zijleman
