De plaat kon met name in Engeland rekenen op bijzonder positieve recensies, waarbij de flinke hoeveelheid invloeden uit de traditionele Britse folk uit de jaren 60 en 70 ongetwijfeld een rol zal hebben gespeeld. Olivia Chaney verwerkte op haar debuut echter net zo makkelijk invloeden uit de Amerikaanse folk en zocht in een aantal songs ook nog het experiment.
Ook ik was zeer onder de indruk van het debuut van de in het Italiaanse Florence geboren singer-songwriter en gaf The Longest River uiteindelijk een plekje in mijn jaarlijstje over 2015. Vorig jaar dook Olivia Chaney op met leden van The Decemberists, wat onder de naam Offa Rex ook een plaat van jaarlijstjes kaliber opleverde (The Queen Of Hearts).
Inmiddels is ook de tweede soloplaat van Olivia Chaney verschenen en ook dit is weer een hele mooie plaat. Shelter is natuurlijk niet zo verrassend als het debuut van Olivia Chaney, dat drie jaar geleden kwam als een donderslag bij heldere hemel. Op Shelter borduurt Olivia Chaney nadrukkelijk voort op haar debuut en maakt ze wederom indruk met uiterst ingetogen songs, die zich vooral hebben laten inspireren door de Britse en Amerikaanse folk uit de jaren 60 en 70.
Shelter valt op door een uitermate sobere instrumentatie, waarin de akoestische gitaar centraal staat en slechts incidenteel gezelschap krijgt van andere instrumenten, waaronder wat strijkers en de piano van producer Thomas Bartlett. De instrumentatie op Shelter is stemmig en sober, maar uitermate doeltreffend. Alles draait op Shelter immers op de prachtige stem van Olivia Chaney, die het prima redt zonder al te veel versiersels en tierelantijntjes.
De muziek van Olivia Chaney werd drie jaar geleden vaak vergeleken met die van Sandy Denny en dat is een vergelijking die nog steeds op gaat, al zijn de stemmen van de twee flink verschillend (ik hoor meer van Eva Cassidy). Shelter doet hiernaast nadrukkelijk denken aan de platen van Joni Mitchell, waardoor invloeden uit de Britse en Amerikaanse folk uit de jaren 60 en 70 ook dit keer hand in hand gaan.
Olivia Chaney zingt net zo ingetogen als de instrumentatie op de plaat, maar als ze een enkele keer uithaalt hoor je ook dit keer een vleugje Kate Bush, wat illustreert dat Olivia Chaney alle kanten op kan. Deze keer kiest ze voor de kant van de intieme en sobere folk zonder al teveel opsmuk en dat is iets dat Olivia Chaney uitstekend aan kan.
De Britse singer-songwriter maakt muziek die lijkt weggelopen uit een ver verleden, maar voorziet haar songs van flink wat hedendaagse emotie, waardoor Shelter geen moment gedateerd klinkt. Shelter vond ik, overigens net als het debuut van Olivia Chaney een paar jaar geleden, bij eerste beluistering wat traditioneel en misschien zelfs gewoontjes, maar als je eenmaal wordt gegrepen door de bijzondere muziek van Olivia Chaney, groeit ook deze plaat snel tot grote hoogten. Erwin Zijleman