Maria Taylor timmerde een jaar of 15 geleden stevig aan de weg op meerdere fronten, maar de laatste jaren trekken haar albums steeds minder aandacht. Het is zonde, want de singer-songwriter uit Los Angeles maakt nog altijd prima albums. Ook haar nieuwe album is weer een tijdloos singer-songwriter album en het is een album met zowel een nostalgisch als een eigentijds tintje. Zeker voor de liefhebbers van de muziek van Maria Taylor is ook haar nieuwe album er weer een die zich als een warme deken om je heen slaat en die steeds net iets meer verrast met mooie zang, een fraaie instrumentatie en degelijke maar ook uitstekende songs.
De Amerikaanse singer-songwriter maakte samen met haar vaste metgezel Orenda Fink deel uit van bands als Little Red Rocket en Now It’s Overhead, maar de twee trokken pas echt de aandacht met hun gezamenlijke project Azure Ray, dat tussen 2001 en 2012 goed was voor een aantal jaarlijstjesplaten.
Ook de solocarrière van Maria Taylor, die al begon tijdens de hoogtijdagen van Azure Ray, had een vliegende start met albums als 11:11 (2005), Lynn Teeter Flower (2007) en LadyLuck (2009), maar toen het doek viel voor Azure Ray, was ook de solocarrière van Maria Taylor al lang niet meer zo succesvol als in haar beginjaren.
De afgelopen jaren brengt ze zo af en toe eens een album uit en het zijn albums die helaas steeds minder aandacht trekken. Het onlangs verschenen titelloze nieuwe album van de Amerikaanse muzikante dook zelfs niet meer op in de door mij geraadpleegde en over het algemeen uitputtende releaselijsten, maar gelukkig wees iemand me op het nieuwe album van de singer-songwriter uit Los Angeles.
Het nieuwe album van Maria Taylor staat nog niet op haar bandcamp pagina, maar is inmiddels wel te beluisteren via de streaming media diensten. Het is, net als zijn direct voorgangers, geen album waarmee Maria Taylor de wereld gaat veroveren of potten gaat breken, maar iedereen die een zwak heeft voor haar muziek, zal ook het nieuwe album weer als een bijzonder aangenaam album ervaren. Ik heb absoluut een zwak voor de muziek van Maria Taylor en liet me dan ook makkelijk overtuigen door haar nieuwe songs. Het titelloze album van Maria Taylor laat zich beluisteren als een tijdloos singer-songwriter album met een hang naar de jaren 70.
In de openingstrack verleidt Maria Taylor makkelijk met zwoele vocalen en een prachtig ingekleurd popliedje. Het doet wel wat denken aan de muziek die ze maakte op haar eerste soloalbums en het combineert invloeden uit de jaren 70 met een eigentijds elektronisch tintje. In de track die volgt wordt een disco gitaartje ingezet om wat extra warmte toe te voegen aan de muziek en zo is er altijd wel iets dat je enthousiast doet opveren bij beluistering van dit album.
De criticus zal beweren dat Maria Taylor niet veel bijzonders doet op haar nieuwe album en vooral binnen de lijntjes van de lekker in het gehoor liggende pop kleurt. Dat is misschien zo, maar als ik het album uit de speakers laat komen stijgt de gevoelstemperatuur direct met een paar graden en dat is best bijzonder.
Maria Taylor vermaakt bijzonder aangenaam met 10 songs en het zijn songs die er wat mij betreft zowel in muzikaal als vocaal niveau uitspringen als bijzonder smaakvol en die bovendien voldoende gevarieerd zijn. Doordat het album werd opgenomen in haar woonkamer, is het bovendien een album met een intieme sfeer.
Het nieuwe album van Maria Taylor doet niet onder voor de albums die ze aan het begin van haar solocarrière maakte, maar trekt alleen wat minder aandacht. Dat is zonde, want Maria Taylor is nog net zo getalenteerd als in het begin van het millennium en hoe vaker je naar dit album luistert, hoe beter je dat hoort. Liefhebbers van tijdloze singer-songwriter muziek vallen zich echt geen moment een buil aan dit even aangename als goede album. Erwin Zijleman