Duster is een cultband uit de tweede helft van de jaren 90, die na twee geweldige albums uit elkaar viel. Eerder dit jaar werd de balans opgemaakt met een fraaie box-set, maar dit bleek gelukkig geen slotakkoord. Eerder deze maand dook de band uit San Jose immers op met een gloednieuw album en het is een prachtig album. Duster benevelt met een fraaie mix van slowcore, lo-fi, noise-rock, psychedelica en nog veel meer. Soms melodieus, soms rauw, soms experimenteel, maar altijd mooi en tegelijkertijd intrigerend. Duster gaat verder waar het twintig jaar geleden ophield maar klinkt nog altijd urgent.
Eerder dit jaar verscheen na een stilte van 19 jaar de box-set Capsule Losing Contact met alle muziek die Duster ooit opnam. Een lijvig slotakkoord met bijna drie uur muziek, die nogmaals bevestigde dat Duster een bijzondere band was.
Tijd voor de aftiteling dus, maar net als in de geweldige film Vice (aanrader) blijkt de eerste aftiteling wat te voorbarig. Een week of twee geleden keerde Duster immers terug met een gloednieuw album. Het titelloze album van de Californische band is een nieuwe start en hopelijk levert het de band wat meer waardering op dan 20 jaar geleden. De timing van de release van het nieuwe album van de band is niet heel handig, maar wat is het derde album van Duster een mooi album.
Heel veel veranderd is er niet. Duster maakt nog altijd zich langzaam voortslepende en wat naar binnen gekeerde muziek met elementen uit de slowcore, de lo-fi en de indie-rock. Denk aan bands als Bedhead, Codeine en Slint, maar zeker ook aan bands als Built To Spill en Modest Mouse of en band van dit moment als Horse Jumper Of Love, dat in de meeste jaarlijstjes, inclusief die van mij, helaas al weer vergeten was.
De basis van de muziek van Duster wordt gevormd door subtiele gitaarloopjes, die vaak een repeterend karakter hebben. Het zijn gitaarloopjes die vaak prachtig melodieus zijn, maar Duster kan incidenteel ook rauw en gruizig klinken. Het fraaie gitaarwerk op het album wordt prachtig ondersteund door een wat zwaar aangezette ritmesectie die, net als de lome vocalen, het tempo op fraaie wijze kan verlagen.
De muziek van Duster heeft door het lage tempo iets dromerigs, maar heeft op hetzelfde moment iets dreigends, al is de spanning op het album vooral onderhuids. Net als de vorige albums van de band is ook het derde album van Duster er een waarop in grote lijnen niet heel veel wordt gevarieerd, maar “the devil is in the details”. Het titelloze nieuwe album van de band is immers ook een album waarop heel veel te genieten valt en waarop je steeds weer nieuwe dingen hoort.
Het gitaarwerk op het album blijkt keer en keer van een bijzondere schoonheid, maar bijna stiekem beweegt Duster zich ook over de grenzen van de genoemde genres. Slowcore kan zomaar omslaan in benevelende psychedelica, terwijl eenvoudige lo-fi kan veranderen in behoorlijk complexe en experimentele muziek. Vergeleken met de eerste twee albums van Duster laat album nummer drie net wat meer uitgewerkte songs horen, al is het nieuwe album van de band net zo goed een drie kwartier durende luistertrip.
Duster moet na bijna twintig jaar stilte weer als startend bandje aan de bak en opent nu voor bands die niet hadden bestaan zonder het baanbrekende werk van de band uit San Jose. Het derde album van de band is bovendien een album dat veel beter is dan die van alle jonge bandjes die zich bewust of onbewust hebben laten inspireren door de muziek van de Californische band. Duster dreigt ook met dit nieuwe album weer tussen wal en schip te vallen, maar het is een album van grote schoonheid. Erwin Zijleman
De oudere albums van Duster zijn verkrijgbaar via bandcamp: https://dusternumero.bandcamp.com.