Kate Davis dook eerder dit jaar op als co-auteur op een track op het album van Sharon Van Etten, maar dat ze ook zelf mee kan in de indie-rock laat de voormalig jazzzangeres horen op haar eerste rockalbum. Trophy klinkt prachtig en combineert prima gitaarwerk met een donkere ritmesectie en uitstekende zang. De songs van Kate Davis zijn soms stekelig en soms avontuurlijk, maar liggen ook buitengewoon lekker in het gehoor, waardoor Trophy zich makkelijk opdringt. Helaas wat ondergesneeuwd in de releasestorm van de afgelopen weken, maar echt veel te goed om te laten liggen.
Begin dit jaar dook de singer-songwriter uit Portland, Oregon, op als co-auteur van Sharon Van Etten’s Seventeen en een week of wat geleden verscheen het debuut van Kate Davis 2.0. Met Trophy beweegt Kate Davis zich in overvolle vijver, maar haar debuut is goed genoeg om zich staande te houden tussen al haar soortgenoten.
De singer-songwriter uit Portland was eerder dit jaar nog een medestander van Sharon Van Etten, maar manifesteert zich met haar nieuwe album als een serieuze concurrent van één van de smaakmakers binnen de indie-rock van het moment. Veel songs op Trophy doen met hun donkere klanken en mooie heldere geluid wel wat denken aan de muziek van Sharon Van Etten, maar ook andere smaakmakers als Lady Lamb, Angel Olsen, Phoebe Bridgers en Julien Baker hebben er een serieuze concurrent bij.
Trophy staat vol met lekker in het gehoor liggende rocksongs, maar het zijn ook rocksongs die de grenzen opzoeken. Kate Davis doet dit soms met ruwe uitbarstingen, maar veel vaker met broeierige klanken of met uitstapjes richting omliggende genres.
Bij eerste beluistering viel me vooral op hoe mooi het album klinkt. Trophy knalt uit de speakers met loodzware bas en drums, veelkleurig gitaarwerk en de krachtige maar ook zuivere stem van Kate Davis. Met name het gitaarwerk op het album viel me onmiddellijk in positieve zin op. Kate Davis schuwt de klassieke riffs niet, maar is ook niet vies van het gruizigere werk of van hemelse gitaarlijnen die opschuiven richting dreampop en shoegaze.
Trophy sluit deels aan op de albums van alle hierboven genoemde soortgenoten, maar Kate Davis excelleert wat mij betreft wanneer het gaat om bijzonder lekker in het gehoor liggende rocksongs. Trophy is eigenzinnig genoeg om in het hokje indie-rock te passen, maar is ook een collectie songs met hitpotentie.
Af en toe hoor ik wel wat van Juliana Hatfield, of van Liz Phair voordat die ten prooi viel aan de pop, maar de songs van Kate Davis strijken in tekstueel opzicht wat minder tegen de haren in en maken alleen maar indruk met persoonlijke teksten over de tegenslagen van een twintiger.
Trophy heeft niet al teveel aandacht gekregen en is ook bij mij vrijwel onmiddellijk op de stapel beland, maar nu ik het album een paar keer heb beluisterd, ben ik er van overtuigd dat Kate Davis een uitstekend album heeft afgeleverd. Trophy klinkt het mooist wanneer Kate Davis kiest voor een wat stevig aangezet geluid, maar ook wanneer ze kiest voor een wat meer ingetogen song en die vervolgens verdrinkt in strijkers, blijft de singer-songwriter makkelijk overeind.
Het is zoals gezegd dringen in het genre, maar het eigen geluid van Kate Davis is absoluut bijzonder genoeg. Het is jammer voor de jazz, maar wat mij betreft doet Kate Davis nu mee met de besten in de vrouwelijke indie-rock van het moment. “Clever Rock Music For Millennials” noemde Paste Magazine het een paar weken geleden. Clever is het zeker, maar ik voel me er ook niet te oud voor. Integendeel. Prachtig album. Erwin Zijleman
De muziek van Kate Davis is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://katedavis.bandcamp.com/releases.