Het kritische Pitchfork was eerder dit jaar lyrisch over het soloalbum van The Hold Steady zanger en gitarist Craig Finn. In Nederland heeft het album nauwelijks aandacht gekregen, maar ik begrijp inmiddels wat Pitchfork zo goed vond aan I Need A New War. Craig Finn grossiert op zijn vierde soloalbum in tijdloze popsongs en mooie donkere verhalen. Het zijn popsongs die ook nog eens prachtig zijn ingekleurd met gitaren, keyboards en blazers. Op het eerste gehoor klinkt het vooral degelijk, maar hoe vaker je naar dit album luistert, hoe meer schoonheid er aan de oppervlakte komt.
I Need A New War is het vierde soloalbum van de Amerikaanse muzikant, die we natuurlijk ook kennen als de voorman van de band The Hold Steady. De band uit Brooklyn, New York, leverde met Separation Sunday uit 2005 en Boys And Girls In America uit 2006 twee bescheiden klassiekers af, maar de afgelopen jaren ben ik de band wat uit het oog verloren, waardoor het eerder dit jaar verschenen Thrashing Thru The Passion me zelfs volledig is ontgaan. Hetzelfde geldt voor I Need A New War van Craig Finn, wiens vorige soloalbums ik overigens ook niet heb opgepikt.
I Need A New War is zoals gezegd niet zo’n album dat je direct van je sokken blaast. Bij eerste beluistering hoorde ik smaakvol gearrangeerde en lekker in het gehoor liggende songs, maar niet direct muziek die heel onderscheidend was. I Need A New War is, zeker op het eerste gehoor, een oerdegelijk singer-songwriter album, maar het is ook een album van een bijzonder hoog niveau. Dat hoor je vooraal wanneer je vaker naar het album luistert.
Iedereen die de muziek van The Hold Steady kent, weet dat Craig Finn een getalenteerd songwriter is. Ook op zijn vierde soloalbum verrast de Amerikaanse muzikant met songs waarvoor ook de gelouterde songwriters zich niet zouden schamen en met teksten die donkere beelden op het netvlies tekenen.
The Hold Steady werd, zeker met de eerste albums van de band, meer dan eens vergeleken met Springsteen’s E-Street Band. Bij beluistering van Craig Finn’s nieuwe soloalbum duikt The Boss zelf op. Veel songs op I Need A New War zouden niet misstaan op een nieuw album van Springsteen en wanneer Craig Finn kiest voor wat nostalgie in zijn geluid, hoor ik ook wel wat raakvlakken met het dit jaar terecht zo geprezen Western Stars. Springsteen is overigens zeker niet de enige grote naam die opduikt bij beluistering van I Need A New War, wat iets zegt over de songwriting skills van de Amerikaanse muzikant.
Craig Finn is qua bereik geen groot zanger, maar de vocalen op I Need A New War zijn uiterst trefzeker. Dit geldt in nog veel sterkere mate voor de instrumentatie op en productie van het album. Craig Finn vertrouwde hiervoor voor een belangrijk deel op de vaardigheden van Josh Kaufman, die niet alleen een Amerikaanse editie van The Voice won, maar ook op een flink arsenaal aan instrumenten uit de voeten kan. I Need A New War is rijk maar subtiel ingekleurd met een vaak wat nostalgisch aandoend geluid dat vol zit met gitaren en keyboards en dat verder wordt ingekleurd met onder andere blazers en achtergrondzangeressen.
Het ligt steeds weer bijzonder lekker in het gehoor, maar het zit allemaal ook knap in elkaar, waardoor de songs van Craig Finn zich makkelijk weten te onderscheiden van de middelmaat. I Need A New War vermaakt 45 minuten lang met tijdloze popmuziek, die het ene moment een aantal decennia teruggrijpt, maar het volgende moment weer volop in het heden staat. Het levert een album op waarvoor grote muzikanten zich zoals gezegd niet zouden hoeven schamen. Alle reden om Craig Finn de waardering te geven die hij ook als solomuzikant verdient. Erwin Zijleman
De muziek van Craig Finn is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://craigfinn.bandcamp.com/album/i-need-a-new-war.