De Britse band Wolf Alice maakt al sinds haar debuutalbum indruk en heeft met het deze week verschenen The Clearing vier albums op haar naam staan. De band klonk op haar eerste albums nog wel eens stevig, maar laat op haar nieuwe album een wat meer pop georiënteerd geluid horen. Het is knap geproduceerd door topproducer Greg Kurstin, die het geluid van Wolf Alice heeft voorzien van een jaren 70 vibe. De songs van Wolf Alice klinken anders, maar zijn nog altijd goed. In muzikaal opzicht klinkt The Clearing prachtig, maar het is ook dit keer de stem van Ellie Rowsell die de meeste indruk maakt en die laat horen dat ze met Wolf Alice alle kanten op kan.
Tien jaar geleden verscheen het debuutalbum van de Britse band Wolf Alice en op My Love Is Cool hoorde je direct al dat de band uit Londen wel eens heel groot zou kunnen worden. Dat was voor een belangrijk deel de verdienste van de zang van frontvrouw Ellie Rowsell, maar ook in muzikaal opzicht wist Wolf Alice te verrassen met een geluid dat onder andere invloeden uit de folk, dreampop, shoegaze, new wave, indierock en psychedelica verwerkte. De Britse band plakte al deze invloeden aan elkaar in songs die zich direct genadeloos opdrongen en vervolgens direct memorabel waren.
Op My Love Is Cool was het geluid van Wolf Alice nog te omschrijven als een bonte mix van invloeden, maar op het in 2017 verschenen Visions Of A Life waren al deze invloeden samengesmolten tot een uniek Wolf Alice geluid. Het is een geluid dat nog altijd makkelijk schakelde tussen ingetogen en uitbundig en ook op Visions Of A Life stal Ellie Rowsell de show met haar indrukwekkende stem.
Vier jaar geleden verscheen Blue Weekend, het derde album van Wolf Alice, en het is een album waarop de band uit Londen wederom een stap zette. Blue Weekend bevatte wat minder ruwe kanten en scherpe randen en koos voornamelijk voor een wat dromeriger geluid, waarin wederom de stem van Ellie Rowsell imponeerde.
De Britse band heeft de tijd genomen voor haar vierde album, maar het album is deze week eindelijk verschenen. The Clearing is een album dat de lijn van de vorige drie albums doortrekt, maar Wolf Alice slaat op haar vierde album ook wel serieus nieuwe wegen in. Net als op Blue Weekend neemt de Britse band grotendeels afstand van haar rockverleden, maar waar invloeden uit de shoegaze en de dreampop op de eerste drie albums van Wolf Alice een voorname rol speelde, neemt The Clearing vooral de afslag richting pop.
Het vierde album van Wolf Alice focust nog wat meer op de stem van Ellie Rowsell, die direct in de openingstrack alle registers mag open trekken. Het is op zich een verstandig besluit, want waarom zou je niet profiteren van zo’n geweldige zangeres, maar The Clearing klinkt ook wel een beetje als een Ellie Rowsell album in plaats van een Wolf Alice album.
Voor de productie van het album deed de band een beroep op de gerenommeerde muzikant en producer Greg Kurstin, die onder andere albums van Paul McCartney, Lily Allen, Harry Styles en Adele op zijn CV heeft staan. De Britse producer heeft The Clearing voorzien van een fraai klinkend popgeluid met af en toe een jaren 70 sfeer. Het is een soulvol popgeluid dat op het eerste gehoor misschien erg gelikt klinkt, zeker als een vleugje disco opduikt, maar het is een bijzonder geluid dat op knappe wijze invloeden uit een aantal decennia popmuziek verwerkt, maar toch eigentijds klinkt.
Het ene moment hoor je pure 70s pop, het volgende moment een bijna Beatlesque popsong en vervolgens toch ook weer een beetje Wolf Alice zoals we de band kennen. De gruizige gitaren zijn uit het geluid van de Britse band verdwenen, maar er valt absoluut genoeg te genieten op The Clearing en natuurlijk is er de stem van Ellie Rowsell, die nog wat meer dan in het verleden haar veelzijdigheid etaleert en wederom indruk maakt als zangeres. Wolf Alice klinkt op The Clearing flink anders dan we van de band gewend zijn, maar misschien is dat ook precies wat je verwacht van de Britten. Erwin Zijleman
The Clearing van Wolf Alice is verkrijgbaar via de Mania webshop:
