Review: Sunny Sweeney - Rhinestone Requiem

Sunny Sweeney draait inmiddels al heel wat jaren mee in de Amerikaanse country scene en keert na een aantal countrypop albums op haar nieuwe album Rhinestone Requiem terug naar de country en honky tonk waarmee ze opgroeide
Ik volg de Amerikaanse countrymuziek volgens mij redelijk goed, maar desondanks had ik nog nooit naar de muziek van Sunny Sweeney geluisterd. Ik had haar kennelijk ingedeeld in het kamp van de countryzangeressen die naar mijn smaak wat te gladde country of countrypop maken, maar in dit kamp hoort Sunny Sweeney in ieder geval met haar laatste album niet thuis. Op Rhinestone Requiem kiest de Amerikaanse muzikante voor lekker ruwe country en honky tonk zoals die in haar thuisstaat Texas al decennia wordt gemaakt. Het levert een energiek klinkend album op waarop Sunny Sweeney indruk maakt met haar stem en de muzikanten die haar omringen keer op keer de pannen van het dak spelen. Heerlijk album.

De muziek van de Amerikaanse countryzangeres Sunny Sweeney is tot dusver echt compleet langs me heen gegaan. De oorspronkelijk uit Texas afkomstige muzikante heeft al een ruime handvol albums op haar naam staan, maar ik weet bijna zeker of het deze week verschenen Rhinestone Requiem mijn eerste kennismaking is met haar muziek. 

Waar mijn onbekendheid met de muziek van Sunny Sweeney vandaan komt weet ik niet. Ik heb al veel langer een zwak voor country en countrypop en dat zijn genres waarin Sunny Sweeney in de Verenigde Staten met redelijk succes aan de weg timmert, dus daar kan het niet aan liggen. 

In Nederland is er tot dusver sowieso weinig aandacht voor haar muziek, wat ook blijkt uit het feit dat er op het interessante muziekplatform Musicmeter.nl nog geen letter is geschreven over de albums van Sunny Sweeney. Ik ben daarom zelf maar eens in het oeuvre van de Texaanse muzikante gedoken. Het is een oeuvre waarin de Amerikaanse muzikante laat horen dat ze zowel uit de voeten kan met traditionele countrymuziek als met modernere countrypop. Op Rhinestone Requiem lijkt Sunny Sweeney de countrypop weer wat achter zich te hebben gelaten, want haar nieuwe album kiest vooral voor wat traditionelere en lekker ruwe Amerikaanse rootsmuziek. 

Dat vind ik aan de ene kant jammer, want ik kan de afgelopen jaren erg goed uit de voeten met de betere countrypop en heb vaak wat minder met hele traditionele countrymuziek. Aan de andere kant vind ik de countrypop die Sunny Sweeney een paar jaar geleden maakte aan de gladde kant, terwijl de wat traditionelere rootsmuziek op Rhinestone Requiem echt bijzonder aangenaam klinkt. 

Op haar nieuwe album keert Sunny Sweeney terug naar haar muzikale wortels. Ze heeft de countrypop uit Nashville achter zich gelaten en keert terug naar de ruwere honky tonk zoals die in Austin, Texas, werd en wordt gemaakt. Sunny Sweeney werkt op haar nieuwe album samen met haar vaste gitarist Harley Husbands en het is een samenwerking die geweldig uitpakt. 

Rhinestone Requiem klinkt vaak als een album uit de jaren 70, maar het is zeker geen overbodig retro album. In tekstueel opzicht komen eens niet de geijkte thema’s voorbij, want het nieuwe album van Sunny Sweeney is naar eigen zeggen haar eerste album dat niet werd gemaakt in een tijd met relatieperikelen. 

Het levert een serie sterke songs op, die deels werden geschreven met gelouterde songwriters uit het genre, onder wie topkrachten als Brennen Leigh en Erin Enderlin. Hiernaast vertolkt Sunny Sweeney op fraaie wijze Last Hard Bible van Kasey Chambers, van wie ik het oeuvre wel goed in de smiezen heb. 

Op haar nieuwe album maakt Sunny Sweeney makkelijk indruk als zangeres met een stem die traditionele countrymuziek ademt. Vaste kompaan Harley Husbands schudt de ene na de andere prima gitaarsolo uit de mouw en ook de andere muzikanten die zijn te horen op het album spelen de pannen van het dak, waarbij de nadruk ligt op fantastisch snarenwerk, maar ook de af en toe voorbij komen scheurende mondharmonica, de stuwende piano en uiteraard de pedal steel mogen niet onvermeld mag blijven. 

Ook in de meer ingetogen songs op het album wordt overigens geweldig gespeeld. Ik heb de laatste tijd echt een enorm zwak voor goede countrypop, maar ook deze portie dampende country en honky tonk van Sunny Sweeney gaat er bij mij prima in. Ik had tot dusver een blinde vlek voor de muziek van de Texaanse muzikante, maar heb haar vanaf nu absoluut op het netvlies. Erwin Zijleman

Rhinestone Requiem van Sunny Sweeney is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Best albums of 2025 so far: Constant Follower - The Smile You Send Out Returns To You

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

De Schotse band Constant Follower maakte in 2021 diepe indruk met het album Neither Is, Nor Ever Was, dat deze week wordt gevolgd door het nog mooiere en indrukwekkendere The Smile You Send Out Returns To You
Direct vanaf de eerste noten betovert de Schotse band Constant Follower op haar tweede album The Smile You Send Out Returns To You met prachtige klanken en met twee bijzonder mooi bij elkaar kleurende stemmen. Het is de tweede keer dat de band uit Glasgow zoveel indruk maakt, want het in 2021 verschenen Neither Is, Nor Ever Was hoorde bij de mooiste albums van het betreffende jaar. Op het tweede album gaat Constant Follower verder waar het in 2021 ophield, maar alles klinkt nog net wat mooier. De van melancholie overlopende songs zijn van een bijzondere schoonheid en die wordt alleen maar indrukwekkender door de prachtige muziek en de stemmen van Stephen McAll en Amy Campbell.

De Schotse band Constant Follower kleurde de herfst van 2021 echt prachtig in met haar debuutalbum Neither Is, Nor Ever Was, dat uiteindelijk de dertiende plek in mijn jaarlijstje wist te halen. Neither Is, Nor Ever Was betoverde tien songs lang met wonderschone en zeer stemmige klanken, met de fraaie productie van de legendarische Kramer en zeker ook met de prachtige stemmen van voorman Stephen McAll en zangeres Amy Campbell, die elkaar op indrukwekkende wijze wisten te versterken. 

Het debuutalbum van Constant Follower kreeg vooral het label folk opgeplakt, maar Neither Is, Nor Ever Was herinnerde me op een of andere manier en waarschijnlijk vooral door de combinatie de stemmen van Stephen McAll en Amy Campbell ook aan de muziek van mijn jaren 80 helden The Dream Academy en vooral Prefab Sprout. 

Een paar weken geleden stond het nieuwe album van Constant Follower al in de lijsten met nieuwe albums, maar deze week is het album dan echt verschenen. In de tussentijd heb ik Neither Is, Nor Ever Was herontdekt en is het debuutalbum van de Schotse band me nog wat dierbaarder geworden dan het al was. 

Op Spotify kwam ik overigens ook het prima album tegen dat Constant Follower vorig jaar maakte met de Schotse gitarist Scott William Urquhart, maar het deze week verschenen The Smile You Send Out Returns To You is de echte opvolger van het geweldige debuutalbum uit 2021. 

Het is een album dat in meerdere opzichten in het verlengde ligt van het debuutalbum van de band uit Glasgow. Ook op The Smile You Send Out Returns To You maakt Constant Follower folky songs, maar bedwelmt het de luisteraar ook met zeer sfeervolle klanken. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal nog wat mooier en stemmiger dan op het debuutalbum van de band. 

Bijzonder fraai gitaarspel wordt gecombineerd met vooral weidse klanken die de ruimte vullen met warmte. The Smile You Send Out Returns To You is niet alleen in muzikaal opzicht nog beter dan het debuutalbum van de band, want ook de zang van Stephen McAll en Amy Campbell komt nog wat harder binnen. 

Constant Follower wist voor haar debuutalbum met Kramer een producer van naam en faam te strikken en dat is ook gelukt voor het tweede album. The Smile You Send Out Returns To You werd opgenomen in Austin, Texas, in de studio van Dan Duszynski, die we kennen van de bands Gold Motel, Cross Record en vooral Loma en als producer van de albums van Jess Williamson. Dan Duszynski heeft het unieke geluid van Constant Follower onaangetast gelaten en alleen nog net wat mooier gemaakt. 

De melancholie druipt er ook dit keer van af, waardoor het album het uitstekend doet tijdens de winteravonden van het moment, die worden gekleurd door steeds absurder wereldnieuws. De wonderschone songs van Constant Follower voorzien deze winteravonden van warmte en hoop en dat kunnen we momenteel goed gebruiken. 

Het debuutalbum van de band uit Glasgow maakte drieënhalf jaar geleden een onuitwisbare indruk en zorgde voor onrealistisch hoge verwachtingen met betrekking tot The Smile You Send Out Returns To You, maar na een paar keer horen kan ik alleen maar concluderen dat de Schotse band deze verwachtingen zelfs heeft overtroffen. Constant Follower heeft een van de mooiste albums van 2025 gemaakt, dat is zeker. Erwin Zijleman

De muziek van Constant Follower is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Schotse band: https://constantfollower.bandcamp.com/album/the-smile-you-send-out-returns-to-you.

Review: Wisp - If Not Winter

De uit San Francisco afkomstige muzikante Natalie Lu hoorde een paar jaar geleden een shoegaze album en was verkocht, wat uiteindelijk heeft geleid tot het prachtige debuutalbum van Wisp dat de shoegaze van weleer doet herleven
Iedereen die in de jaren 90 het genre shoegaze omarmde heeft waarschijnlijk al een flinke stapel favoriete albums in het genre. Een nieuwe generatie maakt op TikTok kennis met het genre via het debuutalbum van Wisp. De Californische muzikante Natalie Lu kent haar klassiekers in het genre en doet eigenlijk alles goed. De gitaarmuren zijn hoog en gruizig, de gitaarakkoorden prachtig, de wolken synths dik en dreigend en de bas en drums loodzwaar. Wisp combineert het muzikale geweld met meisjesachtige zang die zorgt voor het dromerige sfeertje dat hoort bij shoegaze en dreampop. If Not Winter komt misschien beter tot zijn recht wanneer we de zomer achter ons hebben gelaten, maar alle lof voor het debuutalbum van Wisp is volkomen terecht.

Midden in de zomer verschijnen over het algemeen albums met een zomers tintje, maar de Amerikaanse muzikante Wisp wil hier niets van weten. Wanneer de eerste noten van If Not Winter uit de speakers komen wordt de zomer van het moment onmiddellijk verruild voor de winter. De zon maakt plaats voor donkere wolken en de temperatuur daalt tot onder het vriespunt. Het is in augustus misschien even wennen, maar het debuutalbum van Wisp is ook wonderschoon. 

Wisp is het alter ego van de in San Francisco geboren en getogen muzikante Natalie Lu, die op jonge leeftijd viool speelde, maar toen in aanraking kwam met muziek die haar leven zou veranderen. Toen Natalie Lu voor het eerst naar een shoegaze album had geluisterd wist ze wat ze wilde en begon ze met het maken van haar eigen muziek in het genre. 

Met haar alter ego Wisp was de Amerikaanse muzikante met Thaise en Taiwanese roots vrijwel direct succesvol. Haar eerste songs werden omarmd op TikTok, waar een jonge generatie waarschijnlijk voor het eerst kennis maakte met het genre dat in de jaren 80 ontstond en in de jaren 90 werd geperfectioneerd en op de kaart gezet door bands als My Bloody Valentine. 

Voor iedereen die opgroeide met de shoegaze albums uit de jaren 90 klinkt de muziek van Wisp grotendeels bekend. Ook op If Not Winter worden gruizige gitaarmuren gecombineerd met betoverend mooie gitaarakkoorden en een dik wolkendek van ijle synths. Wanneer de ritmesectie opduikt speelt deze over het algemeen loodzwaar, maar bas en drums kunnen ook achterwege blijven op het debuutalbum van Wisp. 

Het klinkt allemaal bekend, maar het klinkt ook bijzonder mooi. Door de populariteit op TikTok kon Natalie Lu voor het opnemen van haar debuutalbum beschikken over een flink budget. Ze schakelde meerdere producers in voor haar debuutalbum, waardoor If Not Winter mooier klinkt dan de shoegaze albums uit de jaren 90. De Amerikaanse muzikante noemt haar muziek zelf shoegaze, maar ook invloeden uit de dreampop spelen een voorname rol in het geluid op If Not Winter. 

In muzikaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch, zeker als alle instrumenten voluit mogen gaan, al zijn ook de meer ingetogen passages op het album bijzonder mooi. Bij al het gitaargeweld, de dikke lagen synths en de stevig aangezette ritmesectie hoort in de shoegaze wat dromerige en onderkoelde zang en hiervoor ben je ook bij Wisp aan het juiste adres. Natalie Lu doet er vergeleken met de shoegaze en dreampop helden uit de jaren 90 nog een flinke schep bovenop, want haar lome en meisjesachtige zang contrasteert nog wat heftiger met de zwaar aangezette muziek. 

Zeker bij beluistering met de koptelefoon of bij een wat hoger volume komt If Not Winter heerlijk binnen, maar je hoort dan ook hoe knap het allemaal in elkaar zit. Het debuutalbum van Wisp klinkt bij oppervlakkige beluistering als een heerlijke shoegaze luistertrip die over je heen walst, maar Natalie Lu heeft ook wel degelijk subtielere details toegevoegd aan haar songs. 

Het is voor shoegaze fans van het eerste uur misschien even wennen aan de zang van Natalie Lu, die klinkt als een piepjonge versie van Mazzy Star’s Hope Sandoval met een trekje helium, maar ik vind de zang zelf inmiddels prachtig. Het is grappig dat een platform als TikTok ook de shoegaze weer op de kaart zet, maar Wisp heeft absoluut veel te bieden en levert een van de betere shoegaze albums van de laatste jaren af. Erwin Zijleman

Review: Chappell Roan - The Subway

Het schrijven van nagenoeg perfecte popsongs is slechts een enkeling gegeven, maar deze jonge Amerikaanse muzikante heeft er inmiddels al heel wat op haar naam staan en voegt er nog een bijzonder mooie aan toe

Ik besteed normaal gesproken geen aandacht aan EP’s en zeker niet aan singles. Er zijn immers al meer dan genoeg albums om uit te kiezen. Ik maak echter toch een uitzondering voor een deze week verschenen single. Het betreft een popsong die na één keer horen voorgoed in je hoofd zit en het gaat bovendien om een popsong die alles heeft dat een perfecte popsong moet hebben. 

Het is zeker geen toevalstreffer, want de vrouw achter deze perfecte popsong leverde in de herfst van 2023 een debuutalbum af waarop minstens een handvol briljante popsongs staan en misschien zelfs wel twee handen vol (ik tel er zelf elf). Het album werd vorig jaar gevolgd door wat mij betreft de allerbeste popsong van 2024. Het is een popsong waarin echt alles klopt en het is er een die je bij de eerste keer horen voorgoed wilt koesteren, maar misschien moet ik alleen voor mezelf spreken. 

Het is een popsong die uitblinkt door eenvoud. De muziek bestaat uit een paar eenvoudige loops van synths, er zijn een paar coupletten en een terugkerend refrein en er is een bijzondere wending midden in de track, waarna er naar het eind nog een komt. De muziek staat in dienst van de zang die bovengemiddeld goed is. 

Ik heb het over Good Luck Babe van Chappell Roan. Het is een track die alleen op Spotify al anderhalf miljard keer is gestreamd en die van de Amerikaanse muzikante definitief een wereldster heeft gemaakt. Na Good Luck Babe bracht Chappell Roan nog een single uit, maar het vooral met invloeden uit de country gevulde The Giver viel me tegen en had op haar debuutalbum bij de zwakkere tracks gehoord.

Deze week laat Chappell Roan horen dat ze het schrijven van briljante popsongs niet is verleerd, want ook The Subway is weer een 20-karaats popsong. Het is er net als Good Luck Babe een waar je direct vrolijk van wordt en het is er bovendien een die je na een keer horen nooit gaat vergeten. 

Chappell Roan is de country van The Giver weer vergeten en kiest op The Subway, dat vorig jaar overigens al op haar setlist stond, voor invloeden uit de jaren 80. The Subway klinkt als een tijdloze popsong uit een ver verleden, maar het is ook absoluut een eigentijds popliedje. Het is wederom een typische Chappell Roan song. Dat hoor je in de zang en in de geweldige teksten, maar je hoort het ook in de opbouw van de song die een memorabel refrein als basis heeft. 

Het is zoals gezegd een popsong die je humeur een positieve boost geeft, maar Chappell Roan heeft ook weer een verrassing in petto door in het tweede deel van de song met een tweede en nog wat aanstekelijker refrein op de proppen te komen. Het maakt van The Subway wat mij betreft een geniale song. 

Ook The Subway blinkt weer uit door eenvoud, maar maar het effect is maximaal. Met Good Luck Babe heeft Chappell Roan de lat vorig jaar extreem hoog gelegd, maar The Subway is ook weer verschrikkelijk goed. Chappell Roan wordt hier en daar verguisd, maar wat is ze getalenteerd. Erwin Zijleman

Best albums of 2025 so far: Saya Gray - SAYA

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

Saya Gray trok drie jaar geleden de aandacht met het zeer eigenzinnige 19 MASTERS, maar de hooggespannen verwachtingen die dat album opleverde worden met het deze week verschenen SAYA ruimschoots overtroffen
Het is dringen in de indiepop van het moment, maar met de Canadese muzikante Saya Gray heeft het genre er weer een talent bij waar we niet omheen kunnen. De muzikante uit Toronto maakte al indruk met de tot dusver uitgebrachte muziek, maar op SAYA heeft ze haar eigenzinnige popsongs geperfectioneerd. Het zijn popsongs die zich door van alles en nog wat hebben laten beïnvloeden en al deze invloeden worden gecombineerd in een eigenzinnig geluid. Het is een mooi geluid dat meer dan eens folky klinkt, maar een verrassende wending is bij Saya Gray nooit ver weg. Een voor een worden de bijzondere popsongs van Saya Gray je dierbaar en wordt SAYA een popklassieker in de dop.

Saya Gray wordt op de Amerikaanse muziekwebsite AllMusic.com met één zin omschreven als “Canadian singer/bassist/multi-instrumentalist known for her cross-pollinated blend of psychedelic pop and alternative R&B”. Het is op zich een aardige omschrijving, maar het is er een die maar een klein deel van het verhaal van Saya Gray vertelt. 

De Canadese muzikante, die naast Canadese ook Japanse wortels heeft, groeide op in een muzikaal gezin en schreef al op jonge leeftijd haar eerste songs. Het leverde in 2022 het album 19 MASTERS op. Het was een nogal ruw en fragmentarisch klinkend album met een collage van songs en flarden van songs, maar als je goed luisterde naar de eerste muzikale verrichtingen van Saya Gray hoorde je een album dat bol stond van de belofte. 

Die belofte maakte ze vervolgens waar op twee uitstekende EP’s, maar de voorlopige kroon op haar werk is het deze week verschenen SAYA dat moet worden gezien als het echte debuutalbum van de Canadese muzikante. Op 19 MASTERS viel al op dat Saya Gray zich met haar songs geen moment in een hokje laat duwen en ook het deze week verschenen album bevat wat mij betreft behoorlijk ongrijpbare muziek. 

Saya Gray maakt indiepop, maar het is indiepop die zich door van alles en nog wat heeft laten beïnvloeden. De songs van de muzikante uit Toronto klinken folky, maar door de pedal steel hoor je ook flarden country. Het past soms in het hokje indiepop, maar Saya Gray is ook niet vies van rock, van R&B, van soul, van pure pop en van wat eigenlijk niet. 

Ik heb af en toe associaties met de geniale muziek van Naaz en af en toe ook wel met Billie Eilish, maar Saya Gray heeft ook een bijzondere eigen stijl. Op haar nieuwe album omringt ze haar stem vaak met fraai akoestisch gitaarspel, dat het folky karakter van haar muziek versterkt, maar het is folk die je nog niet eerder hebt gehoord. 

De arrangementen en instrumentatie blijven je maar verrassen en klinken zowel aangenaam als razend spannend. Het zijn op zich kleine popliedjes die Saya Gray maakt, maar ze klinken allemaal even groots. Het is ook de verdienste van haar stem, die op zich past binnen de popmuziek van dit moment, maar die ook het unieke karakter van de muziek van Saya Gray versterkt. 

Het is muziek die continu van kleur verschiet, want net als je denkt een eigenzinnig folkpop album te beluisteren, geeft de Canadese muzikante haar muziek een elektronische en wat broeierige R&B impuls en weer terug. Het is aan te bevelen om SAYA met de koptelefoon te beluisteren, want dan hoor je pas goed uit hoeveel lagen de muziek van Saya Gray bestaat en hoe knap het allemaal in elkaar zit. 

Al die lagen zitten vol muzikale hoogstandjes, maar alles dat Saya Gray doet is functioneel en draagt bij aan haar unieke sound. Zeker de folky passages zijn oorstrelend mooi, maar eigenlijk is iedere richting die Saya Gray op gaat raak. SAYA bevat een aantal songs die je direct wilt koesteren en een aantal songs die wat meer tijd nodig hebben, maar waar ik 19 MASTERS nog wat teveel van alles en van wisselend niveau vond, is het nieuwe album van Saya Gray voor mij inmiddels een album zonder zwakke momenten. 

Het is een album dat wanneer je het ontleedt vol staat met flarden uit muziekgeschiedenis, wat van SAYA een mooi zoekplaatje maakt, maar door de unieke songs die Saya Gray er van heeft gesmeed is SAYA wat mij betreft een van de leukste en meest originele popalbums van het moment. Erwin Zijleman

De muziek van Saya Gray is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://sayagray.bandcamp.com/album/saya.

SAYA van Saya Gray is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Emily Hines - These Days

De Amerikaanse singer-songwriter Emily Hines debuteert deze week met het zeer fraaie (mini-)album These Days, waarop ze indruk maakt met haar muziek, haar stem en haar zeer aansprekende songs
Begin augustus verschijnt er meestal niet zo heel veel bijzonders, maar de Amerikaanse singer-songwriter Emily Hines heeft juist dit moment uitgekozen voor de release van haar debuutalbum. Ze heeft inmiddels Nashville, Tennessee, als thuisbasis, maar ze is haar wortels in Ohio niet vergeten. These Days is een album met een wat ruw en sober geluid, maar het is ook een geluid waarin veel bijzondere details zijn verstopt. Ook de stem van Emily Hines is er een die steeds subtiel van kleur verschiet en die wat mij betreft steeds de juiste snaar weet te raken. Het levert een mooi debuutalbum op, dat wat mij betreft voldoende opvalt om het te scharen onder de memorabele debuutalbums van 2025 tot dusver.

These Days is het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Emily Hines, die het platteland van Ohio een paar jaar geleden verruilde voor Nashville, Tennessee, om haar dromen als muzikante na te jagen. Ze noemt zichzelf op haar bandcamp pagina “a chronically sincere farm girl from Ohio making folk rock, based in Nashville TN” en dat is zo ongeveer alle informatie die over Emily Hines en haar debuutalbum is te vinden op haar bandcamp pagina. 

These Days is met zeven tracks en 29 minuten muziek misschien eerder een mini-album dan een album, maar omdat het album 29 minuten heel erg goed is hoor je mij niet klagen. Emily Hines heeft haar thuisbasis zoals gezegd gevonden in Nashville, maar ze heeft zich zeker niet in het strakke keurslijf van de muziekindustrie van Music City laten persen. These Days is een album dat direct opvalt door hele mooie muziek, die buiten de lijntjes van de Nashville sound van het moment kleurt. 

Gitaren domineren in het geluid van Emily Hines, maar de Amerikaanse muzikante heeft, samen met producer Henry Park, meerdere subtiele lagen toegevoegd aan de fraaie songs op haar debuutalbum. Openingstrack My Own Way klinkt door het toevoegen van drums wat voller en steviger dan de meeste andere tracks op het album en rechtvaardigt het door Emily Hines zelf genoemde label folkrock. 

Door het ontbreken van meer gedetailleerde informatie over het album kan ik niet met zekerheid zeggen welke instrumenten er precies zijn te horen in de songs op These Days, maar het klinkt eigenlijk altijd prachtig, zeker wanneer de cello de muziek op het album nog wat stemmiger en sfeervoller maakt en ook nog een laagje melancholie toevoegt aan het geluid. 

Ook als de Amerikaanse muzikante kiest voor een meer ingetogen en subtieler geluid is er van alles te beleven in de muziek op het album en dat is knap. De songs op These Days werden in de woonkamer van Emily Hines opgenomen met een eenvoudige 4-sporen cassetterecorder. Het zorgt voor een intiem maar ook verbazingwekkend goed en mooi klinkend geluid met hooguit een vleugje lo-fi. 

Het is een geluid dat nog wat mooier wordt door de stem van Emily Hines, die beschikt over een karakteristiek en emotievol stemgeluid. De zang op These Days doet me af en toe wel wat denken aan Big Thief’s Adrianne Lenker, zeker in de songs die ook in muzikaal opzicht wat opschuiven richting de Amerikaanse band, maar Emily Hines heeft zich ook absoluut laten inspireren door de Amerikaanse folkies uit de late jaren 70 als Karen Dalton en Judee Sill. 

Nu zijn de stemmen van Adrianne Lenker en Karen Dalton wel stemmen waar je van moet houden, terwijl de stem van Emily Hines direct vanaf de eerste kennismaking alleen maar mooi is. Het is een stem die zeer geschikt is voor de ingetogen en intieme songs op het album, maar ook als These Days wat steviger klinkt valt de stem van Emily Hines in positieve zin op. 

Er staan misschien maar zeven songs op het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante, maar ze zijn stuk voor stuk wonderschoon. Op basis van de kwaliteit van These Days is het wat mij betreft gerechtvaardigd om Emily Hines in het overvolle genre waarin ze opereert een grote belofte voor de toekomst te noemen, maar ik vind het debuutalbum van de muzikante uit Nashville ook zo goed dat Emily Hines wat mij betreft de belofte al voorbij is. Een zeer aangename verrassing dit debuutalbum van de farm girl uit Ohio. Erwin Zijleman

De muziek van Emily Hines is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://emilyhines.bandcamp.com/album/these-days.

These Days van Emily Hines is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (white), 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Best albums of 2025 so far: Marta Arpini - Tender Superpower

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

De Italiaanse zangeres Marta Arpini is tot dusver vooral bekend als jazzzangeres, maar op Tender Superpower laat ze horen dat ze ook wanneer ze folky popsongs maakt tot ongekende hoogten kan stijgen
Ik word niet heel vaak verrast door een nieuw album zoals ik werd verrast door Tender Superpower van Marta Arpini. De Italiaanse zangeres, die in Amsterdam woont, beschikt over een stem die je eindeloos wilt koesteren en die behoort tot de mooiste stemmen die ik in tijden heb gehoord. Ook in muzikaal opzicht is het derde album van de Italiaanse zangeres van een bijzondere schoonheid. De folky popsongs van Marta Arpini klinken anders dan gebruikelijk in het genre, maar alles aan de songs op Tender Superpower is even mooi. Ik had nog nooit van Marta Arpini gehoord, maar ben echt diep onder indruk van haar in alle opzichten wonderschone nieuwe album.

Marta Arpini is een in Italië geboren zangeres, die na een muziekopleiding in Milaan uiteindelijk op het Amsterdamse conservatorium terecht kwam. Ze woont inmiddels een aantal jaren in Amsterdam en slaagde er na haar opleiding in om een voet aan de grond te krijgen in de Nederlandse jazzscene. 

Zowel met haar debuutalbum Forest Light uit 2019 als opvolger I Am A Gem uit 2022 sleept de Italiaanse zangeres een prestigieuze Edison nominatie in de categorie jazz in de wacht. Die Edison haalde ze uiteindelijk niet binnen, maar haar naam was, zeker in jazzkringen, gevestigd. 

Het jazzalbum Forest Light is wat verstopt op de streaming media platforms, maar is vooral een vocaal jazzalbum. I Am A Gem is een anders klinkend en bijzonder album, waarop Marta Arpini invloeden uit de jazz vermengt met invloeden uit de folk en de pop. Die laatste twee invloeden nemen een nog prominentere plek in op het deze week verschenen Tender Superpower. 

Het is een album waarop de invloeden uit de jazz voor een belangrijk deel zijn verdwenen en Marta Arpini vooral kiest voor folky popsongs. Ik ben geen groot jazzliefhebber en had daarom zelf nog nooit van de Italiaanse zangeres gehoord, maar Tender Superpower had maar een kleine minuut nodig om een onuitwisbare indruk te maken. 

Openingstrack Soft Calamity maakt die onuitwisbare indruk in meerdere opzichten. Wat direct opvalt is dat Marta Arpini beschikt over een bijzonder mooie stem. Het is een zijdezachte en zuivere stem, die mij onmiddellijk wist te betoveren en die alleen maar mooier lijkt te worden. Het is zo’n stem die de ruimte vult met warme klanken waarin je je eindeloos wilt onderdompelen. 

De stem van de Italiaanse zangeres is op het hele album echt betoverend mooi, waardoor Tender Superpower qua zang de competitie met alle albums die de laatste tijd zijn verschenen makkelijk aan kan. Het album kan dat ook nog eens in muzikaal opzicht, want ook de muziek is prachtig.

Invloeden uit de jazz spelen op het nieuwe album van Marta Arpini een veel minder grote rol dan op de vorige albums, maar ze zijn zeker niet helemaal verdwenen. Zeker de blazers en de drums op het album klinken behoorlijk jazzy, maar worden gecombineerd met sprookjesachtige elektronica, die het warme karakter van de muziek van de Italiaanse zangeres nog wat verder versterkt. 

Tender Superpower is in muzikaal opzicht een mooi en verzorgd album, maar de muziek op het album is ook absoluut spannend, zeker wanneer wat zweverige passages worden afgewisseld met muzikale hoogstandjes en klassiek aandoende passages. Maar ook als Marta Arpini kiest voor een ingetogen en sober ingekleurde folksong klinkt alles even mooi. 

De songs op Tender Superpower hebben vooral een tijdloos karakter, maar het zijn ook songs waarin alles klopt en waarin heel veel te ontdekken valt. Er is eigenlijk maar één ding jammer aan het derde album van Marta Arpini en dat is dat er maar acht songs op het album staan. Na bijna een half uur muziek zit Tender Superpower er op en wil je vooral heel veel meer. 

Marta Arpini heeft liefhebbers van jazz de afgelopen jaren al overtuigd van haar kwaliteiten, maar met haar derde album moeten ook liefhebbers van folky popsongs als een blok gaan vallen voor de muzikale charmes van de Italiaanse zangeres uit Amsterdam. Tender Superpower is een album dat nog niet op heel veel plekken opduikt, maar het is in alle opzichten een album van een ongekende schoonheid. Poets die Edison maar alvast op voor Marta Arpini. Het zou niet meer dan verdiend zijn. Erwin Zijleman

Tender Superpower van Marta Arpini is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (white), 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Yoshika Colwell - On The Wing

De Britse muzikante Yoshika Colwell heeft haar debuutalbum On The Wing niet op het handigste moment uitgebracht, maar het is wel een bijzonder mooi album dat een eigen draai geeft aan invloeden uit de Britse folk
Luister naar On The Wing van de Britse muzikante Yoshika Colwell en je kunt eigenlijk alleen maar concluderen dat alles op haar debuutalbum bijzonder mooi is. De muziek op het album is warm en sfeervol maar is ook veelkleurig en zeer verzorgd. Het past allemaal prachtig bij de stem van Yoshika Colwell, die een Britse folkzangeres kan worden genoemd, maar het is er wel een die anders klinkt dan de meeste andere Britse folkzangeressen. Dat doet de muzikante uit Kent ook met haar songs, die opvallen door de fraaie arrangementen, maar die op hetzelfde moment stil staan bij de pieken en dalen in het leven. Ik lees heel weinig over On The Wing van Yoshika Colwell, maar het is echt een prachtig album.

Midden in de zomer een album uitbrengen is over het algemeen genomen geen handige zet, al is de concurrentie natuurlijk wel een stuk kleiner in een tijd die vaak als komkommertijd wordt omschreven. Toch zou ik een debuutalbum bij voorkeur niet in een periode uitbrengen waarin ook de schrijvende pers voor een belangrijk deel vakantie viert. 

Het is een advies dat in de wind is geslagen door de Britse muzikante Yoshika Colwell, die in de laatste week van juli haar debuutalbum On The Wing heeft uitgebracht. Yoshika Colwell komt uit het Britse Kent en woont volgens haar bandcamp pagina in een caravan, waarin ze vooral bezig is met het maken van muziek. Of die informatie nog helemaal actueel is weet ik niet, want op de bandcamp pagina van de Britse muzikante is On The Wing niet te vinden. 

Ik heb heel weinig informatie over het album van Yoshika Colwell, maar heb wel gelezen dat On The Wing volgt op een liefdesbreuk en dus een breakup album mag worden genoemd. Ik gun iedere muzikant zijn of haar liefdesgeluk, maar het is over het algemeen wel zo dat een flinke portie persoonlijke misère vaak mooie albums oplevert. Dat is ook zo in het geval van Yoshika Colwell, die met On The Wing een album heeft afgeleverd dat echt veel te mooi is om in de zomermaanden tussen wal en schip te vallen. 

Ik heb zoals gezegd maar heel weinig informatie over het album, maar gelukkig spreekt de muziek op On The Wing grotendeels voor zichzelf. Ook zonder achtergrondinformatie hoor ik dat het debuutalbum van Yoshika Colwell een typisch Brits album is. Het is een album met vooral invloeden uit de Britse folk, maar het is niet de spaarzaam ingekleurde Britse folk, maar de wat voller ingekleurde en vaak rijk georkestreerde variant, waarin strijkers een voorname rol spelen. 

De songs op On The Wing zijn echt opvallend mooi ingekleurd. De instrumentatie is folky, maar de orkestraties voegen ook een klassiek tintje toe aan de songs op het debuutalbum van Yoshika Colwell. De muziek op het album is vooral akoestisch, maar de organische klanken zijn gevangen in zeer smaakvolle en ook weelderige arrangementen. 

De muziek is niet het enige op On The Wing dat ik typisch Brits vind klinken, want ook de stem van Yoshika Colwell en haar zang zijn wat mij typisch Brits. Het is niet eens zo makkelijk om uit te leggen waarom ik dit zo ervaar, want Yoshika Colwell klinkt zeker niet als een typische Britse folkie. 

De zang op het debuutalbum van de muzikante uit Kent is niet alleen typisch Brits maar ook opvallend mooi. Het is een stem die bijzonder fraai kleurt bij het rijke en veelkleurige geluid op On The Wing. Het is een geluid dat het vast uitstekend gaat doen op stormachtige herfstavonden of ijskoude winteravonden, maar ook op een broeierige zomerdag doet On The Wing van Yoshika Colwell het opvallend goed. 

Ik ben zeer gecharmeerd van de muziek op het debuutalbum van Yoshika Colwell en nog net wat meer van de prachtige stem van de Britse muzikante, maar ook haar songs zijn van een hoog niveau. Het zijn songs die je niet verwacht van een debuterende muzikante, maar Yoshika Colwell heeft er ook al wel wat jaren in de muziek op zitten. 

Een muzikante die een bijzonder mooi album als On The Wing uit brengt gun ik alle succes van de wereld, maar ik vrees dat het album in deze periode van het jaar makkelijk tussen wal en schip gaat vallen. Bij mij in ieder geval niet en daar ben ik echt heel blij mee. Ga dit album vooral horen, als het moet na de zomerstop. Erwin Zijleman

Best albums of 2025 so far: oklou - choke enough

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

De Franse muzikante Oklou maakte een paar jaar geleden al eens een baanbrekend popalbum, maar doet er op het van de eerste tot en met de laatste noot fascinerende choke enough nog een flinke schep bovenop
Voor 2025 zijn al een aantal hele interessante popalbums aangekondigd, maar of ze zo goed zijn als het nieuwe album van Oklou is maar zeer de vraag. De Franse muzikante maakte al diepe indruk met haar vorige album Galore, maar het deze week verschenen choke enough is nog een stuk interessanter en indrukwekkender. In muzikaal opzicht gebeurt er van alles in de bijzondere klankentapijten op het album en ook als je niet van de autotune houdt overtuigt de zang van Oklou makkelijk. De songs op het album zijn deels aanstekelijk, maar het zijn ook songs die de fantasie maar blijven prikkelen. Oklou heeft met choke enough een in alle opzichten opzienbarend popalbum gemaakt.

Oklou leverde in 2020 met Galore een werkelijk fantastisch popalbum af. Het is een popalbum dat deels klonk als de andere grote popalbums van dat moment, maar het debuutalbum van Oklou klonk een stuk avontuurlijker dan deze andere grote popalbums en gaf wat mij betreft bovendien een voorproefje op de popmuziek van de toekomst. 

Galore ontleende een deel van zijn kracht aan de prachtige productie van de destijds zeer gewilde A.G. Cook en de Canadese muzikant Casey MQ, maar zette uiteindelijk vooral Oklou op de kaart als een van de grote beloften van de moderne popmuziek. Galore werd in 2020 best warm onthaald, maar had de ontvangst verdiend die Caroline Polachek drie jaar later zou krijgen met het eveneens geweldige Desire, I Want To Turn Into You, dat in meerdere opzichten aan Galore deed denken. 

Deze week keert het alter ego van de Franse muzikante Marylou Mayniel terug met haar tweede album en gezien de kwaliteit van Galore waren de verwachting onrealistisch hooggespannen. Het zijn verwachtingen die Oklou meer dan waar maakt, want ook choke enough (geen hoofdletters) is echt een weergaloos popalbum, dat nog net wat meer indruk maakt dan zijn voorganger. 

Ook op haar tweede album werkt Oklou samen met Casey MQ en ook topproducer A.G. Cook duikt weer op in een aantal tracks. Op choke enough gaat Oklou deels verder waar Galore in de herfst van 2020 ophield, maar het is ook een duidelijk ander album. Oklou heeft de tijd genomen voor haar tweede album en dat hoor je. De voor een belangrijk deel met behulp van elektronica gemaakte muziek op het album bestaat uit vele lagen en zit vol met bijzondere details. Het geluid wordt verder verrijkt door af en toe blazers in te zetten, wat verrassend goed combineert met de lagen elektronica. 

Oklou houdt het tempo in een groot deel van de songs betrekkelijk laag en kiest dan voor ruimtelijke klankentapijten die niet volledig zijn ingekleurd, wat choke enough voorziet van een bijzondere sfeer. Het is een sfeer die een wat futuristisch karakter krijgt door de vele lagen vocalen die zijn toegevoegd aan de songs. Het zijn af en toe behoorlijk vervormde en door de autotune toegetakelde vocalen, maar Oklou laat ook op choke enough weer horen dat ze kan zingen. 

Met Galore maakte de muzikante uit Parijs een album dat aansloot op de popmuziek van dat moment, maar wel wat avontuurlijker klonk. Op choke enough raakt Oklou wat verder verwijderd van de popmuziek van het moment. Het album klinkt met grote regelmaat behoorlijk experimenteel en is zijn tijd behoorlijk vooruit. Het doet soms aan de bijzondere muziek van yeule denken, maar het klinkt toch ook weer anders.

Ik hou lang niet altijd van popmuziek die wordt gedomineerd door zwaar aangezette elektronica, maar choke enough houdt me sinds de eerste beluistering in een wurggreep. Het tweede album van Oklou bevat dertien tracks, maar laat zich ook beluisteren als een lange en bijzonder fascinerende luistertrip van 35 minuten en 42 seconden. Het is een luistertrip die soms vervreemdend, soms sprookjesachtig mooi, soms bijzonder aanstekelijk en soms grenzeloos vernieuwend klinkt en meestal alles tegelijk. 

Oklou heeft met choke een fascinerend en vernieuwend album afgeleverd, maar het is ook een popalbum met een hoofdletter P. Het moet toch raar lopen als Oklou met choke enough niet in de voetsporen gaat treden van Caroline Polachek en haar Desire, I Want To Turn Into You, maar in de popmuziek weet je het maar nooit. Ik weet het inmiddels wel: choke enough is een popalbum dat in 2025 niet zomaar overtroffen gaat worden. Erwin Zijleman

De muziek van Oklou is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Franse muzikante: https://oklou.bandcamp.com/album/choke-enough.

choke enough van Oklou is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro