Review: Annie DiRusso - Super Pedestrian

Het was weer dringen in de (indie)pop en (indie)rock het afgelopen jaar, maar het aanstekelijke Super Pedestrian van de Amerikaanse singer-songwriter Annie DiRusso zou ik uiteindelijk toch niet laten liggen
Ik denk niet dat ik eerder dit jaar heb geluisterd naar het debuutalbum van Anni DiRusso uit Nashville, maar haar debuutalbum is wat mij betreft goed genoeg voor een plekje op de krenten uit de pop. Anni DiRusso beschikt om te beginnen over een prima stem en ze schrijft ook nog eens prima songs. Het zijn lekker in het gehoor liggende songs die passen in de huidige tijd, maar het zijn ook songs die zich hebben laten beïnvloeden door de indierock die in de jaren 90 werd gemaakt. Dat zijn invloeden die je momenteel veel vaker hoort, maar na een paar keer horen vind ik de songs van Anni DiRusso er zeker uit springen en volgens mij kan ze nog veel beter.

Super Pedestrian is het eerder dit jaar verschenen debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Annie DiRusso. Het is een album dat met name in de Verenigde Staten goed is ontvangen, maar in Nederland heb ik er niet veel over gelezen. Het is een album dat door de Amerikaanse muziekwebsite Allmusic.com in het hokje Social Media Pop wordt gestopt. Dat is een hokje dat ik nog niet eerder ben tegengekomen, maar ik kan me goed voorstellen dat de songs van Annie DiRusso het goed doen op de sociale media platforms. 

Zelfs vind ik Super Pedestrian overigens prima passen in de hokjes indiepop en indierock, die ik net wat respectvoller vind klinken dan het door Allmusic.com verzonnen label. De Amerikaanse muzikante weet beide hokjes overigens goed te combineren, want ze maakt op haar debuutalbum bijzonder lekker in het gehoor liggende popsongs met een subtiel ruw randje. 

Ik ben momenteel de jaarlijstjes met popalbums aan het uitpluizen en hierin kwam ik Super Pedestrian van Annie DiRusso ook een paar keer tegen. Eerlijk gezegd vind ik de oogst aan popalbums dit jaar wat tegenvallen, want ik heb nogal wat popalbums beluisterd die ik weinig onderscheidend en ook niet overdreven aanstekelijk vond. Ik was ook niet direct overtuigd van de kwaliteiten van Super Pedestrian, maar uiteindelijk vind ik dit toch een album dat de grauwe middelmaat makkelijk ontstijgt. 

Dat dankt Anni DiRusso aan een serie bijzonder lekker in het gehoor liggende songs en aan een prima stem, die makkelijk overeind blijft in de vaak wat stevige songs op haar debuutalbum. Het is een debuutalbum dat deels aansluit bij de alternatieve pop- en rockmuziek van het moment, maar Anni DiRusso is ook zeker schatplichtig aan de indierock zoals die in de jaren 90 werd gemaakt door bands die door vrouwen werden aangevoerd. Super Pedestrian neemt je makkelijk mee terug naar een aantal albums van persoonlijke favorieten uit de jaren 90, variërend van Veruca Salt tot Liz Phair in haar wilde jaren. 

Annie DiRusso werd geboren in New York, maar woont en werkt tegenwoordig in Nashville. Buiten een duet met Ruston Kelly hoor ik nog niet veel Nashville in haar geluid, maar dat maakt het misschien wel makkelijker om zich te onderscheiden in de Amerikaanse muziekhoofdstad. Het duet met Ruston Kelly laat overigens wel horen dat Annie DiRusso beschikt over het nodige singer-songwriter talent, want ook wanneer de gruizige gitaren in de koffer blijven maakt ze makkelijk indruk met haar muziek. 

Er waren het afgelopen jaar ongetwijfeld momenten waarop ik Super Pedestrian van Annie DiRusso zou hebben laten liggen vanwege het overweldigende aanbod aan meer onderscheidende albums, maar nu ik wat vaker heb geluisterd naar het debuutalbum van de muzikante uit Nashville ben ik een stuk positiever over het album. 

Zeker de tracks met voorzichtige invloeden uit de punk waaien bij mij redelijk snel over, maar als Annie DiRusso wat gas terugneemt heeft ze me keer op keer te pakken. Als ik luister naar Super Pedestrian denk ik dat de Amerikaanse muzikante nog veel beter kan en denk ik dat het verstandig is om haar in de gaten te gaan houden, maar ook dit debuutalbum verdient wat mij betreft een hele ruime voldoende. Erwin Zijleman

Super Pedestrian van Anni DiRusso is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 12,99 euro

Review: All Seeing Dolls - Parallel

De Schotse muzikante Allison Dot en de Amerikaanse muzikant Anton Newcombe zochten de samenwerking tijdens de coronapandemie, wat begin dit jaar het bijzonder interessante debuutalbum van All Seeing Dolls opleverde
Anton Newcombe en Dot Allison draaien allebei al een tijdje mee in de muziek, maar desondanks kreeg hun samenwerking onder de naam All Seeing Dolls begin dit jaar niet veel aandacht. Dat is niet alleen opmerkelijk, maar ook jammer, want Parallel is een mooi en interessant album. Het is een album dat flink psychedelisch klinkt en zich langzaam voortsleept, maar het is ook een album dat betovert met de mooie stem van Dot Allison, die de samenwerking van Anton Newcombe met Tess Parks even doet vergeten. Iedereen die Parallel van All Seeing Dolls heeft laten liggen mist een fascinerende luistertrip die mooier en mooier wordt.

Parallel van All Seeing Dolls verscheen aan het begin van dit jaar, maar is me toen niet opgevallen. Dat was waarschijnlijk zo gebleven als het album me vorige week niet was getipt door een medewerker van een lokale platenzaak, want het album is nu niet bepaald overladen met aandacht. Dat is jammer want Parallel is niet alleen een uitstekend album, maar bovendien een album dat volgens mij een breed publiek moet kunnen aanspreken. 

Het is ook nog eens een album waarop twee redelijk bekende muzikanten de krachten bundelen, want zowel Dot Allison als Anton Newcombe lieten al eerder van zich horen. Laatstgenoemde is al sinds het begin van de jaren 90 de drijvende kracht achter de Amerikaanse band The Brian Jonestown Massacre, maar ik ken Anton Newcombe vooral van de albums die hij maakte met de Amerikaanse zangeres Tess Parks en dat zijn albums die stuk voor stuk mijn jaarlijstjes hebben gehaald. 

Ook de Schotse muzikante Dot Allison is geen onbekende, want ook zij draait al sinds de jaren 90 mee. Eerst als lid van de band One Dove en sinds het eind van de jaren 90 als solomuzikante, wat inmiddels een handvol wat onderschatte maar echt bijzonder mooie albums heeft opgeleverd. 

Tess Parks leverde vorig jaar een fraai album zonder Anton Newcombe af, maar de Amerikaanse muzikant heeft in de persoon van Dot Allison wederom een interessante muzikale metgezel gevonden. Parallel van All Seeing Dolls raakt slechts in beperkte mate aan de muziek die Anton Newcombe samen met Tess Parks maakte. Ook de muziek die hij maakt met Dot Allison klinkt wat psychedelisch of zelfs zweverig, maar wel minder gruizig. 

De basis voor Parallel werd gelegd tijdens de coronapandemie en dat hoor je. De muziek van All Seeing Dolls klinkt leeg en wat melancholisch, maar het is vooral muziek die eindeloos de tijd lijkt te hebben. De negen songs op het eerste album van All Seeing Dolls slepen zich langzaam voort en klinken weids. Dat weidse karakter wordt versterkt door de bijzondere stem van Dit Allison. Het is een stem die hier en daar spookachtig wordt genoemd, maar ik vind zelf bezwerend beter passen bij de wat onderkoelde maar bijzonder mooie stem van de Schotse muzikante. 

De corona lockdowns hebben inmiddels vooral een negatieve lading al hadden de zeeën van tijd ook wel iets positiefs. Je hebt deze tijd ook nodig om echt te kunnen genieten van het debuutalbum van All Seeing Dolls. Het is geen album waarbij je makkelijk andere dingen doet en bovendien hoor je de schoonheid van zowel de muziek als de zang op het album duidelijker wanneer je je volledig overgeeft aan de muziek van Dot Allison en Anton Newcombe. Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van Mazzy Star, maar het is wel Mazzy Star met nog wat extra valium en Mazzy Star met onderkoelde in plaats van zwoele vocalen. 

Het blijft bijzonder dat er zo weinig aandacht is besteed aan het debuutalbum van All Seeing Dolls en het is ook bijzonder dat ik het album op basis van de recensies in onder andere Mojo en Uncut, die wel bij de les waren en die ik toch nauwgezet volg, niet heb opgepikt, maar gelukkig kwam het album alsnog voorbij. Net als de samenwerking tussen Anton Newcombe en Tess Parks, smaakt ook de samenwerking tussen de Amerikaanse muzikant en Dot Allison naar veel meer. Erwin Zijleman

Parallel van All Seeing Dolls is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Bob Dylan - Desire (1976)

Blood On The Tracks wordt terecht gezien als het beste album dat Bob Dylan gedurende de jaren 70 maakte, maar het in 1976 verschenen Desire vind ik persoonlijk niet zo heel veel minder
Ik leerde Desire van Bob Dylan pas kennen nadat ik de stapel geweldige albums die hij in de jaren 60 maakte had leren kennen, maar ik was direct gecharmeerd van het album dat een wat voller en elektrischer geluid laat horen dan de meeste Dylan albums uit de jaren 60. Desire vind ik ook een wat atypisch album in het oeuvre van de Amerikaanse muzikant, wat alles te maken heeft met het geweldige vioolspel van Scarlet Rivera, die door puur toeval bij Dylan in de studio was beland. Desire is een album met vooral lange tracks, die Bob Dylan alle kans bieden om zijn kunsten als verhalenverteller te etaleren. Het stapeltje met de beste Bob Dylans albums is een flinke stapel, maar Desire hoort er wat mij betreft zeker bij.

Begin november zag ik Bob Dylan in de AFAS Live. Het is een concert dat met gemengde gevoelens werd ontvangen, maar mijn oordeel was positief. De setlist van de huidige tour is zo ongeveer in beton gegoten, dus ik wist wat ik kon verwachten en dat viel me niet tegen. Het betekent ook dat ik voor het oudere werk van Bob Dylan vertrouw op zijn inmiddels immense oeuvre en niet op zijn optredens. 

Ik las van de week een mooi artikel op de Amerikaanse muziekwebsite Paste over de albums die Bob Dylan maakte nadat hij aan het eind van de jaren 70 het geloof had omarmd. Ik heb de albums nog eens beluisterd en ben inmiddels iets positiever over Slow Train Coming, maar met de opvolgers heb ik veel minder. Dylan was in de jaren 80 sowieso de weg behoorlijk kwijt en maakte pas aan het eind van de jaren 90 weer een album dat in de schaduw mocht staan van zijn klassiekers. 

In de jaren 70 leverde de Amerikaanse muzikant met Blood On The Tracks wat mij betreft zijn meesterwerk af, maar ik heb ook altijd wel wat gehad met de opvolger van dat album (het album met The Band niet meegerekend). Het in 1976 verschenen Desire is in meerdere opzichten de tegenpool van het een jaar eerder verschenen Blood On The Tracks. 

Blood On The Tracks is een uiterst ingetogen, uitsluitend akoestisch en behoorlijk consistent album. Desire klinkt een stuk uitbundiger en elektrischer en is bovendien een veelkleurig en hier en daar wat wispelturig album. Blood On The Tracks wordt door velen beschouwd als een zeer persoonlijk breakup album, iets wat Bob Dylan zelf overigens altijd heeft ontkend, maar op Desire is hij weer vooral een verhalenverteller. 

Desire kwam er overigens niet zonder slag of stoot. Bob Dylan was in de zomer van 1975 de studio ingedoken met een flinke groep muzikanten, onder wie stergitarist Eric Clapton, maar de sessies verliepen, mede door het grote aantal muzikanten, chaotisch. In de herfst probeerde de Amerikaanse muzikant het daarom opnieuw met een kleinere groep muzikanten, onder wie violiste Scarlet Rivera, die hij op straat tegen het lijf was gelopen, en Emmylou Harris, die op Desire tekent voor de achtergrondvocalen. 

Er was op Desire verder een belangrijke rol weggelegd voor producer Don DeVito en voor songwriter Jacques Levy, die meeschreef aan de meeste songs op het album. Desire opent met het geweldige en ruim acht minuten durende Hurricane, waarin de viool van Scarlet Rivera de show steelt, maar Dylan ook geweldig zingt. Hurricane is niet eens de langste track op Desire, want Joey is met ruim 11 minuten nog langer. 

Desire is sowieso een album met vooral lange tracks, want van de negen tracks op het ruim 56 minuten durende album zijn er zes langer dan vijf minuten. Op Desire experimenteert Bob Dylan met het volle geluid waarmee hij ook zijn Rolling Thunder Revue tour vulde en dat levert een dynamisch en energiek geluid op.

Desire is door de uit duizenden herkenbare zang van de Amerikaanse muzikant een typisch Bob Dylan album, maar door de grote rol voor de viool van Scarlet Rivera, die het hele album de hoofdrol opeist, en de tweede stem van Emmylou Harris, die de stem van Dylan meerdere keren fraai ondersteunt, is het ook een bijzonder klinkend album, dat een unieke plek heeft in het oeuvre van de Amerikaanse muzikant, zeker omdat Dylan ook nog eens goed bij stem is op Desire en fraai mondharmonica speelt. Erwin Zijleman

Desire van Bob Dylan is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Serebii - Dime

De Nieuw-Zeelandse muziekscene is er een vol bijzondere verrassingen, wat ook weer blijkt bij beluistering van het heerlijk lome en dromerige maar ook bijzonder interessante Dime van Serebii
Ik volg de popmuziek uit Nieuw-Zeeland behoorlijk goed, maar mijn tipgevers van Flying Out en Flying Nun waren in het begin van het jaar kennelijk niet enthousiast genoeg over de muziek die Callum Joshua Mower maakt onder de naam Serebii. De muzikant uit Auckland kreeg de erkenning wel in een aantal jaarlijstjes en dat begrijp ik wel. Met Dime heeft Serebii immers een heel aangenaam maar ook interessant album gedaan. Het is een album waar ik niet direct een label op kan plakken, maar het is een album dat het uitstekend doet op koude winteravonden. Dime slaat zich direct als de spreekwoordelijke warme deken om je heen, maar blijkt vervolgens in alle opzichten een uitstekend album.

Serebii is een project van de Nieuw-Zeelandse muzikant Callum Joshua Mower, die in de eerste maanden van het jaar met Dime het derde album van zijn project afleverde. Het is een album dat opdook in een aantal jaarlijstjes die ik de afgelopen week tegen kwam en het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat het Nieuw-Zeelandse jaarlijstjes waren. 

Op basis van de omschrijvingen in deze jaarlijstjes had ik echt nog geen idee hoe de muziek van Serebii klinkt, maar op basis van de omschrijvingen klonk het wel aangenaam. Inmiddels weet ik dat Dime een album is dat het met name wat later op de avond uitstekend doet en het is een album dat me absoluut dierbaar is geworden. 

Ik vind het nog steeds lastig om de muziek van Serebii te omschrijven, want het album past niet goed in een van de gangbare hokjes. Ik ben niet de enige die het lastig vindt om de muziek van Callum Joshua Mower goed te omschrijven, want ook in de recensies die ik tot dusver heb gelezen worstelt de schrijver met de labels die op Dime kunnen worden geplakt. 

In een aantal gevallen worden deze labels angstvallig vermeden, maar er is ook een criticus die het niet in een hokje kunnen duwen van het album uitvoerig benoemt. Ik ga maar niet proberen om Dime van Serebii in een hokje te duwen, maar kan de muziek van de singer-songwriter uit Auckland wel beschrijven. 

Dime is naar verluidt het eerste album van Callum Joshua Mower waarop hij zelf zingt. In het verleden vertrouwde hij vooral op zangeressen, die ook nog wel opduiken op Dime, maar de Nieuw-Zeelandse muzikant zingt dit keer vooral zelf. Dat is geen onverstandig besluit, want Callum Joshua Mower beschikt over een aangename stem, die zijn songs voorziet van een aangenaam laidback geluid, dat vaak loom en dromerig klinkt. 

In een aantal tracks duikt een zangeres op en ook die beschikken over stemmen die rust brengen. Dat brengen van rust doet de muzikant uit Auckland ook met de muziek op Dime. De muziek van Serebii is over het algemeen net zo laidback als de zang op het album. Het is muziek die over het algemeen dromerig en organisch klinkt, maar Callum Joshua Mower kan ook opeens elektronica tevoorschijn halen. 

Wanneer de muziek op Dime vooral ingetogen en akoestisch is, klinken de popsongs van Serebii voorzichtig jazzy, maar de songs van de Nieuw-Zeelandse muzikant hebben ook iets eigenzinnigs. Het klinkt op het eerste gehoor door de wat dromerige klanken vooral aangenaam, maar de muziek van Serebii bestaat uit een aantal lagen die met veel gevoel en precisie zijn ingespeeld. 

Hier en daar klinkt het onweerstaanbaar zwoel en zomers en zo af en toe hoor ik zelfs een Zuid-Amerikaanse vibe, maar de songs van de muzikant uit Auckland kunnen ook wat onderkoelder en atmosferischer klinken. Ik krijg het niet in een hokje gepropt, maar het is ook nog eens muziek van een soort waar ik niet heel vaak of eigenlijk nooit naar luister.

Desondanks was ik direct gecharmeerd van de muziek van Serebii en was het eigenlijk meteen muziek waar ik naar wilde blijven luisteren. Een van de tracks op Dime spreekt me niet aan, maar de andere negen tracks op het album voorzien met name de avond van een zeer aangenaam rustpunt. In Nieuw-Zeeland weten ze de muziek van Serebii inmiddels op de juiste waarde te schatten, maar Dime kan volgens mij ook hier wonderen verrichten, zeker op koude en donkere avonden. Erwin Zijleman

De muziek van Serebii is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikant: https://serebii.bandcamp.com/album/dime.

Dime van Serebii is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

Review: Cleo Reed - Cuntry

Op Cuntry vermengt de Amerikaanse muzikant Cleo Reed op fascinerende wijze uiteenlopende invloeden, waaronder country en soul, folk en R&B en hiphop en jazz, wat een sensationeel goed album oplevert
Ik heb afgelopen zomer niet heel veel gelezen over het debuutalbum van Cleo Reed, maar wat is Cuntry een indrukwekkend album. De muzikant uit New York krijgt vaak het etiket R&B opgeplakt, maar R&B is slechts een van de vele invloeden die zijn te horen op Cuntry. In vocaal opzicht klinkt het allemaal prachtig, zeker wanneer fraaie gospelkoortjes worden ingezet, maar in muzikaal opzicht is het debuutalbum van Cleo Reed minstens even indrukwekkend. Een album als Cuntry had afgelopen zomer moeten worden overladen met superlatieven, maar het bleef angstvallig stil en ook in de jaarlijstje ontbreekt het album. Het is echt doodzonde. Cuntry van Cleo Reed is echt een geweldig album.

Toen Beyoncé vorig jaar haar countryalbum Cowboy Carter uitbracht verschenen er nogal wat verhalen in de media waarin de Amerikaanse superster een pionier werd genoemd. Ook een aantal muziekjournalisten van naam en faam sloegen de plank volkomen mis met hun bewering dat Beyoncé iets deed dat nog niet eerder was gedaan. 

Country en soul werden echter vele decennia geleden al vermengd door zwarte muzikanten en ook in het recente verleden waren er de nodige zwarte muzikanten die invloeden uit de country verwerkten in hun muziek. Dat deden ze bovendien een stuk beter dan Beyoncé, want persoonlijk vond en vind ik Cowboy Carter maar een slap album. 

In een jaarlijstje kwam ik vorige week een album tegen dat in alle opzichten klassen beter is dan Cowboy Carter, maar dat het helaas moest doen met een fractie van de aandacht die het album van Beyoncé kreeg. Het gaat om Cuntry van Cleo Reed. Het is het tweede album van de muzikant uit New York, die in 2023 debuteerde met het mini-album Root Cause en zichzelf ziet als noin-binair persoon en queer. 

Het is een mini-album dat nog wel enigszins in het hokje R&B past, maar Cleo Reed, overigens het alter ego van Ella Moore, zoekt al wel de grenzen van het genre op. Dat gebeurt nog een stuk nadrukkelijker op het afgelopen zomer verschenen Cuntry, dat wat mij betreft in alle jaarlijstjes had moeten staan, maar dat helaas niet veel of zelfs verbijsterend weinig aandacht kreeg. 

Cuntry opent direct imponerend met het ruim acht minuten durende Salt N' Lime, waarin Cleo Reed me direct bij de strot grijpt. Het is een track waarin de Amerikaanse muzikant in eerste indruk maakt met een stem die zwoel en soulvol, maar ook karakteristiek klinkt, maar in muzikaal opzicht is de openingstrack van Cuntry misschien nog wel indrukwekkender. 

Het is een track met invloeden uit de R&B en de soul, maar stiekem sleept Cleo Reed er nog een breed palet aan invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek bij. Het klinkt direct bijzonder, maar het klinkt ook bijzonder lekker, want de muziek van de muzikant uit New York heeft een aangename flow, zeker als aan het eind van de track het tempo nog wat wordt opgevoerd met drumwerk met invloeden uit de jazz en de hiphop. 

Na de indrukwekkende eerste track verslapt Cleo Reed niet, want Cuntry is een album dat indruk blijft maken. Het ene moment betovert de Amerikaanse muzikant met een soulvolle strot en fraaie a capella gospel koortjes, maar ook wanneer folk en rap prachtig samenvloeien of als Cleo Reed toch kiest voor broeierige R&B zit je op het puntje van de stoel. 

Als Beyoncé vorig jaar een album als Cuntry zou hebben gemaakt had ik iets begrepen van alle superlatieven, maar Cowboy Carter mag niet eens in de schaduw staan van het weergaloze debuutalbum van Cleo Reed, die je track na track weet te verrassen met weer net wat andere wendingen en muzikale impulsen. 

Na de lange openingstrack volgen ook flink wat korte songs waarin de spanningsbogen minder hoog zijn, maar er altijd wel iets gebeurt dat je raakt. Cuntry wordt helaas nog vaak in het hokje R&B geduwd, maar voor een R&B album is de muziek op het album echt veel te subtiel en divers en ook qua zang blijft Cleo Reed flink uit de buurt van de gemiddelde R&B zangeres. 48 minuten en 5 seconden houdt Cleo Reed je in een wurggreep. Wat een indrukwekkend album. Erwin Zijleman

De muziek van Cleo Reed is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://cleoforshort.bandcamp.com/album/cuntry.

Review: crushed - no scope

Het debuutalbum van het Amerikaanse duo crushed kreeg in de Verenigde Staten over het algemeen goede recensies en daar is wat voor te zeggen, want no scope is een knapper album dan je bij eerste beluistering door hebt
Ook no scope van crushed is weer een album dat ik heb ontdekt via een aantal Amerikaanse jaarlijstjes. Het duo dat bestaat uit Bre Morell en Shaun Durkan viel me een paar maanden geleden niet zo op. Het debuutalbum van crushed klonk in eerste instantie wat mainstream en weinig onderscheidend, maar inmiddels begrijp ik beter waarom de Amerikaanse muziekmedia best enthousiast zijn over het album. Bre Morell en Shaun Durkan combineren op het album lekker in het gehoor liggende songs met een geluid dat zich door meerdere genres heeft laten beïnvloeden en dat veel leuker en interessanter wordt wanneer je het wat vaker hebt gehoord.

crushed is een Amerikaans duo dat bestaat uit zangeres Bre Morell en zanger, multi-instrumentalist en producer Shaun Durkan. Het tweetal uit Los Angeles debuteerde vorig jaar met een mini-album en bracht in september met no scope haar officiële debuutalbum uit. Het is een album dat door de Amerikaanse muziekwebsite Paste wordt geschaard onder de beste debuutalbums van het afgelopen jaar en Paste is niet de enige die hoog opgeeft over de muzikale verrichtingen van Bre Morell en Shaun Durkan. 

Ik heb een paar maanden geleden hooguit vluchtig geluisterd naar no scope, maar het album maakte toen geen onuitwisbare indruk. Inmiddels ben ik een stuk positiever over het album, dat veel interessanter is dan ik bij oppervlakkige beluistering hoorde. Op het eerste gehoor vond ik de muziek van crushed weinig onderscheidend en wat vlak klinken, maar beide observaties hielden geen stand toen ik wat dieper in het album dook. 

Het debuutalbum van Bre Morell en Shaun Durkan is om te beginnen knap geproduceerd. Producer Jorge Elbrecht, die vorige maand ook indruk maakte met het geluid op het nieuwe album van Hatchie, heeft no scope voorzien van een geluid dat uit meerdere lagen bestaat. Op het eerste gehoor klinkt het bekend en hierdoor misschien weinig onderscheidend, maar wanneer je het geluid op het album ontleedt, hoor ik wel iets bijzonders. 

Hetzelfde geldt eigenlijk voor de zang van Bre Morell en de ondersteunende vocalen van Shaun Durkan. Ook de zang op no scope vond ik bij eerste beluistering een paar maanden geleden niet heel bijzonder, maar met name de stem van Bre Morell heeft wat en vind ik alleen maar mooier worden. 

Het is een wat eentonig verhaal, maar ook de muziek en de songs op no scope vond ik in september weinig opzienbarend. Ook daar ben ik op terug gekomen, want de muziek van Bre Morell en Shaun Durkan is niet zo heel makkelijk in een hokje te duwen. Het tweetal uit Los Angeles wordt vaak in het hokje dreampop en door het verleden van de twee ook wel in het hokje shoegaze geduwd, maar dat is wat mij betreft te kort door de bocht. 

De songs van het duo laten ook zeker invloeden uit de triphop horen en ook invloeden uit de indiepop zijn nooit ver weg. Het klinkt op een of andere manier direct bekend, maar dat zegt ook wat over de kwaliteit van de songs van crushed. Inmiddels vind ik echt alle onderdelen van no scope goed en interessant en de productie, de muziek, de zang en de songs weten elkaar ook nog eens te versterken.

Zeker als je het album wat laat voortkabbelen op de achtergrond verdwijnt de energie op een gegeven moment, maar bij beluistering met wat meer aandacht houdt crushed de aandacht makkelijk vast. Zeker de makkelijk in het gehoor liggende songs beschikken volgens mij over de potentie om een breed publiek aan te spreken, maar ik vind de songs van crushed persoonlijk interessanter wanneer het Amerikaanse tweetal wat eigenzinniger klinkt, wat gelukkig vaak het geval is. 

Het debuutalbum van crushed heeft in Nederland volgens mij heel weinig aandacht gekregen, maar no scope is een album dat ook hier in de smaak moet kunnen vallen. Ik ben zelf blij dat ik het album nog een tweede kans heb gegeven. Erwin Zijleman

De muziek van crushed is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://crushedworldwide.bandcamp.com/album/no-scope.

no scope van crushed is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Leith Ross - I Can See The Future

De Canadese muzikant Leith Ross heeft met I Can See The Future een album gemaakt dat in eerste instantie misschien niet direct opvalt, maar dat mooier en zeker ook bijzonderder wordt naarmate je het vaker hoort
Probeer in de overvolle release maand september maar eens op te vallen met een album. Het lukte Leith Ross bij mij niet, maar gelukkig kreeg I Can See The Future door een jaarlijstje een tweede kans. Leith Ross maakte in het verleden vooral ingetogen folk, maar I Can See The Future laat een veelzijdiger geluid horen, dat ook uit de voeten kan met indiepop. De songs van de Canadese muzikant smeken er om meerdere keren gehoord te worden, want dan pas hoor je dat Leith Ross een verassend eigenzinnig geluid heeft. Het is een geluid dat de intieme en persoonlijke songs van de muzikant uit Winnipeg nog net wat verder optilt. Echt veel te mooi om te laten liggen dit album.

Wat verschenen er het afgelopen jaar ontzettend veel albums van met name jonge (vrouwelijke) singer-songwriters. Het is een genre dat me aan het hart ligt, maar het aanbod was af en toe zo groot dat ik op basis van hele vluchtige beluistering mijn oordeel moest bepalen. 

Dat ging niet altijd goed, want ik hoorde in september bij snelle beluistering te weinig bijzonders op I Can See The Future van Leith Ross, waarna ik het album opzij legde. Gelukkig dook het album op in een enkel jaarlijstje, waarna ik het volgens mij derde album van Leith Ross toch nog een kans heb gegeven. Daar ben ik blij mee, want bij de hernieuwde kennismaking met I Can See The Future van Leith Ross hoorde ik meer dan voldoende bijzonders om het album tot krent uit de pop te bestempelen. 

Leith Ross is overigens een singer-songwriter uit het Canadese Winnipeg, die zichzelf ziet als non-binair persoon en queer. Identiteit speelt een belangrijke rol in de teksten van de Canadese muzikant, die hiermee aansluit bij nogal wat andere dit jaar verschenen albums. 

Ook in muzikaal opzicht sluit I Can See The Future aan bij andere dit jaar verschenen albums, maar als je het album als geheel beluistert, hoor je dat Leith Ross iets bijzonders doet. Het nieuwe album van de Canadese muzikant bevat een aantal songs met vooral invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en met name de folk, maar I Can See The Future vindt ook aansluiting bij de indiepop van het moment en bevat ook een aantal popsongs die het zouden verdienen om grote hits te worden. 

Het makkelijk schakelen tussen verschillende genres is niet het enige knappe op I Can See The Future. Leith Ross slaagt er immers bovendien in om lekker in het gehoor liggende popsongs af te wisselen met zeer intieme songs en schuwt bovendien het experiment niet. Wat op het eerste gehoor weinig bijzonder klonk een paar maanden geleden, blijkt inmiddels heel bijzonder. 

Leith Ross slaat op I Can See The Future steeds weer bijzondere wegen in en kan het ene moment als Phoebe Bridgers en het volgende moment als een folkie klinken om vervolgens een geheel eigen geluid op te zoeken in een track als Stay, die met een beetje fantasie ook door Prince gemaakt zou kunnen zijn. 

Het ene moment zoekt Leith Ross een sober en intiem geluid, maar niet veel later klinkt de muziek van de Canadese muzikant juist uitbundig en hitgevoelig. I Can See The Future is een album dat het verdient om vaker te worden beluisterd, want ik vind het album bij iedere nieuwe luisterbeurt interessanter en kan me inmiddels niet meer voorstellen dat ik het album een paar maanden geleden niet goed genoeg vond voor een plekje op de krenten uit de pop. 

Ik heb inmiddels ook naar de vorige twee albums van de muzikant uit Winnipeg geluisterd en dat zijn albums waarop ingetogen folky songs een belangrijkere rol spelen dan op I Can See The Future. Ook het nieuwe album van Leith Ross bevat een aantal meer ingetogen songs. Het zijn de songs die me zeker in eerste instantie het meest dierbaar waren, maar uiteindelijk maakt de veelzijdigheid een bijzonder album van I Can See The Future. 

Het nieuwe album van Leith Ross is uiteindelijk een album waarover je vooral niet te snel moet oordelen. Dan kom je immers waarschijnlijk uit bij mijn eerste oordeel van drie maanden geleden en daarmee doe je het talent van Leith Ross echt geen recht. Erwin Zijleman

Review: Tristen - Unpopular Music

Bij het doorspitten van stapels jaarlijstjes kwam ik precies één keer Unpopular Music van Tristen tegen en wat is het een mooi en lekker album met hier en daar bijzonder aangename Kacey Musgraves vibes
Direct bij de eerste keer horen wist ik dat ik Unpopular Music van Tristen ga koesteren de komende tijd en sindsdien is het album alleen maar beter geworden. Jaarlijstjeswaardig wat mij betreft, maar mijn lijstje stond helaas al online toen ik het album ontdekte. Tristen maakt warme en tijdloze popmuziek waarin uiteenlopende invloeden zijn verwerkt. Door de muziek, de sfeer en de stem van Tristen doet Unpopular Music af en toe denken aan Kacey Musgraves, maar Tristen heeft absoluut een eigen geluid en het is een geluid waarvan ik nog heel vaak ga genieten de komende tijd. De Amerikaanse muzikante draait al lang mee, maar verdient met haar nieuwe album alle aandacht en lof.

Het overkomt me echt ieder jaar dat ik een paar dagen na het publiceren van mijn jaarlijstje nog een album tegenkom dat absoluut in dit jaarlijstje thuis had gehoord. Het was dit jaar niet anders, want slechts één dag na de publicatie van mijn lijstje over 2025 kwam ik Unpopular Music van Tristen tegen in een lijstje met vergeten popalbums van het afgelopen jaar. 

Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van Tristen, die tot mijn verbazing al een ruime handvol albums op haar naam heeft staan en inmiddels al zo’n 20 jaar muziek uitbrengt. Ik ken vooralsnog alleen het vorige maand verschenen Unpopular Music en vind het echt een bijzonder lekker, maar ook erg mooi album dat naar veel meer smaakt. 

Bij eerste beluistering van het album kwam er direct één naam opzetten en dat is de naam van Kacey Musgraves. Vooral in muzikaal opzicht heeft het nieuwe album van Tristen wel iets van de muziek van Kacey Musgraves, maar ook de stemmen van de twee hebben iets met elkaar gemeen, zonder dat het me in de weg zit. 

Tristen is overigens de artiestennaam van de Amerikaanse muzikante Tristen Gaspadarek, die inmiddels al flink wat jaren Nashville, Tennessee, als thuisbasis heeft. Op haar nieuwe album Unpopular Music maakt ze muziek die deels aansluit bij de countrypop zoals die momenteel in Nashville wordt gemaakt, maar op hetzelfde moment zijn de invloeden uit de countrymuziek behoorlijk subtiel in de muziek van Tristen en hoor je muziek die misschien nog wel het best is te omschrijven als tijdloze popmuziek met meestal een vleugje en soms een flinke vleug Amerikaanse rootsmuziek. 

Het is muziek die zoals gezegd wel wat doet denken aan de muziek van Kacey Musgraves en dan met name de muziek die ze maakte op haar crossover albums Golden Hour en Deeper Well. Ook Tristen maakt muziek die even lichtvoetig als warm klinkt en het is muziek die zich, in ieder geval bij mij, direct genadeloos opdrong. 

Vergeleken met Kacey Musgraves kiest Tristen voor een nog wat breder palet, waarin ook ruimte is voor janglepop, Beatlesque songs en invloeden uit de new wave. De Amerikaanse muzikante is naar eigen zeggen zeer bedreven in het maken van ‘unpopular music’, maar de songs op haar nieuwe album hebben alles dat nodig is om bij een veel breder publiek in de smaak te vallen. 

De songs van Tristen liggen niet alleen lekker in het gehoor, maar zitten ook vernuftig in elkaar en zijn zeer gevarieerd ingekleurd. Het maakt van Unpopular Music een heerlijk album, dat nog wat aan kracht wint door de stem van Tristen. Ze beschikt misschien niet over een engelenstem met de allure van die van Kacey Musgraves, maar de zang op Unpopular Music is mooi en heeft wel het bijzondere effect dat ook de stem van Kacey Musgraves op me heeft. 

Ik noemde de songs van Tristen eerder tijdloos en dat is wat mij betreft een van de sterke punten van Unpopular Music. Het nieuwe album van de muzikante uit Nashville sluit zoals gezegd soms aan op de countrypop van het moment, maar ik hoor ook veel invloeden uit de jaren 70 in de muziek van Tristen. 

Ik begrijp inmiddels waarom Unpopular Music van Tristen in ieder geval één jaarlijstje wordt genoemd, maar ik begrijp niet waarom het album zo weinig aandacht heeft gekregen vorige maand. Alles op het nieuwe album van Tristen ademt wat mij betreft kwaliteit en wat is het een heerlijke album om je mee op te sluiten op een koude en donkere avond. Kacey Musgraves bracht het afgelopen jaar geen album uit, maar Unpopular Music van Tristen komt het dichtst bij haar zo karakteristieke sound. Erwin Zijleman

De muziek van Tristen is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://tristen.bandcamp.com/album/unpopular-music.

Unpopular Music van Tristen is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Erika de Casier - Lifetime

Ik begreep in eerste instantie niet zo heel veel van alle zeer lovende woorden voor Lifetime van Erika de Casier, maar inmiddels hoor ik wat zo goed is aan het stevig door muziek uit de jaren 90 beïnvloede album
Lifetime is het vierde album van de Deense muzikante Erika de Casier en ook het vierde album dat een aantal respectabele critici goed genoeg vinden voor hun jaarlijstje. De muzikante uit Kopenhagen duikt dit keer ook op in een aantal prestigieuze jaarlijstjes en ik begrijp inmiddels waarom. Wanneer je wat tijd steekt in het album verandert Lifetime van een aangenaam in een aansprekend album. De Deense muzikante heeft lome en dromerige, maar ook avontuurlijke klankentapijten in elkaar gesleuteld en deze combineren fraai met haar al even lome en dromerige stem. Het heeft een hoog jaren 90 gehalte, maar Erika de Casier maakt ook muziek van deze tijd. Knap album.

De Deense muzikante Erika de Casier had de afgelopen jaren de volledige steun van de critici, die haar albums stuk voor stuk stevig bewierookten. Ik heb zelf ook best vaak geluisterd naar haar muziek, zeker toen ze een contract had getekend bij het zeer aansprekende 4AD label en de recensies nog wat positiever werden. 

Op een of andere manier raakte ik echter niet overtuigd van de kwaliteiten van de muzikante uit Kopenhagen. Bij beluistering van haar vorige drie albums was ik in eerste instantie enthousiast over de lekker lome sfeer, de wat broeierige klanken en de absoluut aangename stem van Erika de Casier, maar veel meer dan aangenaam vond ik het uiteindelijk niet. 

Dat was ook mijn conclusie nadat ik het meerdere malen had geprobeerd met het afgelopen voorjaar verschenen Lifetime. Het is een album dat heel vaak op mijn lijstje heeft gestaan het afgelopen jaar, maar er telkens van af viel als er keuzes moesten worden gemaakt. 

Het vierde album van Erika de Casier kwam een paar weken geleden weer op mijn lijstje terecht, want flink wat critici vinden het album goed genoeg voor hun jaarlijstjes. Ik heb het daarom toch weer geprobeerd met de muziek van de Deense muzikante, die haar nieuwe album zelf produceerde. Mijn ervaring was in eerste instantie hetzelfde. Bij eerste beluistering vond ik Lifetime bijzonder lekker klinken, maar op een gegeven moment verdween de muziek ook wel wat naar de achtergrond, om vervolgens wat anoniem voort te kabbelen. 

Ik heb het album vervolgens niet teruggelegd op de stapel, maar ben er juist wat dieper in gedoken. Juist bij beluistering met de koptelefoon en met volledige aandacht komt de muziek van Erika de Casier pas echt tot leven. De Deense muzikante laat zich op Lifetime vooral inspireren door muziek uit de jaren 90, zonder direct aan te haken bij een bepaalde inspiratiebron. 

De wat ijle synths, de wat broeierige maar ook onderkoelde sfeer, de wat naar de achtergrond gemixte maar ook verleidelijke vocalen en de wat triphop achtige ritmes herinneren onmiddellijk aan muziek uit de jaren 90 en manoeuvreren zich ergens tussen de belangrijke triphop albums en de grote popalbums uit dit decennium. 

Het is allemaal knap gemaakt, want zowel in muzikaal als in vocaal opzicht doet Erika de Casier mooie dingen. Zeker bij de eerste beluisteringen van het album klinkt de stem van de muzikante uit Kopenhagen wat anoniem, maar nu ik gewend ben aan het album vind ik de zang op Lifetime mooier en mooier. En dat geldt ook voor de muziek op het album, die zorgt voor een aangename flow. 

Erika de Casier schrijft bovendien prima songs, die ook beter worden wanneer je ze vaker hoort. Ik begrijp inmiddels dan ook wel waarom de critici zo enthousiast zijn over de muziek van de Deense muzikante. Het is muziek die niet helemaal in mijn straatje past en waarvoor ik in de stemming moet zijn, maar als ik dat ben hoor ik steeds meer de schoonheid van de songs, de muziek en de stem van Erika de Casier. 

4AD heeft zo te zien alweer afscheid genomen van Erika de Casier, maar gezien het niveau van en alle positieve aandacht voor het album kan het Britse label hier wel eens spijt van gaan krijgen, zeker als muziekliefhebbers voor wie Lifetime wat buiten de comfort zone ligt ook gaan vallen voor de vele charmes van dit album, net als bij mij is gebeurd. Erwin Zijleman

De muziek van Erika de Casier is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Deense muzikante: https://erikadecasier.bandcamp.com/album/lifetime.

Lifetime van Erika de Casier is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Rocket - R Is For Rocket

De Amerikaanse band Rocket kon met name in de Verenigde Staten rekenen op verrassend positieve recensies voor haar debuutalbum R Is For Rocket en daar kan ik me na een paar keer horen eigenlijk wel in vinden
Rocket is een band uit Los Angeles, die bestaat uit een aantal jeugdvrienden. Op het debuutalbum van de band maken deze jeugdvrienden geen geheim van hun muzikale helden, die vooral uit de jaren 90 lijken te komen. R Is For Rocket klinkt hierdoor op een of andere manier bekend in de oren, maar Rocket doet absoluut meer dan het reproduceren van de muziek van de muzikale helden van de band. R Is For Rocket is een gevarieerd en knap gemaakt album, dat misschien geen muzikale aardverschuiving gaat veroorzaken, maar dat zich wel makkelijk opdringt en dan stiekem steeds wat beter wordt. Het debuut van Rocket is vooral in de VS opgepikt, maar verdiend ook hier aandacht.

R Is For Rocket is het debuutalbum van de Amerikaanse band Rocket. Het is een album dat opduikt in flink wat lijstjes met de memorabele debuutalbums van 2025 en door deze lijstjes trok het album ook mijn aandacht. Door de omschrijvingen van het album dacht ik eigenlijk te maken hebben met nogal mainstream rockmuziek, maar dat is een etiket dat wat mij betreft niet helemaal past op de muziek van Rocket. 

De band uit Los Angeles beschikt om te beginnen over een zangeres, wat de band natuurlijk niet onderscheidt van alle rockbands van het moment, maar het voorziet de muziek van Rocket wat mij betreft wel van een geluid dat anders klinkt dan het gemiddelde rockgeluid. De band heeft er bovendien voor gekozen om alles in eigen hand te houden, wat er voor zorgt dat Rocket precies doet waar het zelf zin in heeft en zich niet in een keurslijf laat persen. 

Gitarist Desi Scaglione heeft het debuutalbum van zijn band vakkundig geproduceerd en heeft R Is For Rocket voorzien van een mooie en dynamische productie, wat knap is. In het geluid van Rocket spelen gitaren een belangrijke rol, maar de ruimte die is open gelaten wordt fraai gevuld met synths, terwijl ook de ritmesectie het geluid van Rocket op degelijke maar ook fantasierijke wijze vult. Het gitaarwerk is ook nog eens verrassend veelzijdig, waardoor het geluid van de Amerikaanse band zeker niet eenvormig klinkt. Met bassiste en zangeres Alithea Tuttle beschikt Rocket ook nog eens over een aansprekend boegbeeld en een prima zangeres. 

De leden van Rocket zijn jeugdvrienden en hebben waarschijnlijk samen heel veel van hun favoriete albums beluisterd. Een aantal van deze albums klinkt door op het debuutalbum van de band uit Los Angeles. Wanneer je luistert naar R Is For Rocket wordt snel duidelijk dat The Smashing Pumpkins zeker behoren tot de favoriete bands van de leden van Rocket. 

Invloeden van de band rond Billy Corgan zijn vooral te horen in het gitaarwerk op het debuutalbum van Rocket, maar ook de dynamiek in de songs en de soms wat bombastische spanningsbogen herinneren aan het werk van The Smashing Pumpkins. De stem van Alithea Tuttle klinkt wel wat aangenamer dan die van Billy Corgan en ook de songs van Rocket zijn wat toegankelijker dan die van The Smashing Pumpkins. 

Rocket heeft zich ook zeker laten beïnvloeden door indierock uit de jaren 90 en vooral de indierock die werd gemaakt door bands met een zangeres, maar hier blijft het niet bij. Ook invloeden uit de shoegaze hebben immers hun weg gevonden naar R Is For Rocket, dat ook verrassend makkelijk aansluiting vindt bij de indierock van het moment. 

Ik luister eigenlijk nauwelijks naar dit soort rockmuziek, maar het debuutalbum van Rocket wist mijn aandacht eigenlijk direct vast te houden en doet dit nog steeds. Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van dit soort rockmuziek het album van Rocket wat minder interessant vinden, want echt iets nieuws doet de band niet, maar ik heb wel wat met dit album. 

Het is een album dat ook wel wat heeft van de wat mij betreft beste rockband uit de jaren 90, Sunny Day Real Estate, en dat is een compliment dat ik maar zelden uit. En zeker als Rocket zich wat verder buiten de gebaande paden beweegt hoor je dat de band uit Los Angeles nog wel even door kan groeien ook. Erwin Zijleman

De muziek van Rocket is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://rockettheband.bandcamp.com/album/r-is-for-rocket.

R Is For Rocket van Rocket is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Juliana Hatfield - Lightning Might Strike

Juliana Hatfield brak door in de jaren 90, maar gaat naarmate de jaren vorderen steeds betere albums maken, wat ook weer op gaat voor het deze week verschenen en echt uitstekende Lightning Might Strike
Concurrentie heeft Juliana Hatfield deze week niet, want bijna niemand brengt twee weken voor het eind van het jaar een nieuw album uit. Het is goed nieuws voor de fans van de Amerikaanse muzikante en dat is een groep waar ik mezelf zeker toe reken. Juliana Hatfield had ooit het patent op gruizige indierock, maar ze verwerkt inmiddels wat meer invloeden uit de pop. Het klinkt allemaal bijzonder lekker, zeker als de Amerikaanse muzikante ook nog harmonieën toevoegt, maar wat zijn de songs van Juliana Hatfield op Lightning Might Strike ook goed. De Amerikaanse muzikante heeft inmiddels een imposante stapel albums op haar naam staan en dit nieuwe album hoort absoluut bij de betere albums.

Ik had eerlijk gezegd geen interessante nieuwe releases meer verwacht nu het einde van het jaar snel nadert, maar een album van de Amerikaanse muzikante Juliana Hatfield is altijd iets om naar uit te kijken. Mijn eerste kennismaking met Juliana Hatfield stamt uit de late jaren 80, toen ze de band Blake Babies aanvoerde, maar mijn liefde voor haar muziek werd pas echt groot toen ze in de jaren 90 soloalbums ging maken. 

Juliana Hatfield was in de jaren 90 niet de enige muzikante die stevige gitaren combineerde met bijna lieflijke zang, maar ze behoort wat mij betreft tot het allerbeste dat de door vrouwen aangevoerde indierock uit de jaren 90 heeft voortgebracht. Objectief maakte ze haar beste albums overigens in het huidige millennium, met In Exile Deo (2004), Made In China (2005) en het onder de naam The Juliana Hatfield Three gemaakte Whatever, My Love (2015) als persoonlijke favorieten. 

Niet alles dat de Amerikaanse muzikante de afgelopen 25 jaar heeft uitgebracht was raak, zo heb ik wat minder met de albums die ze uitbracht met songs van Olivia Newton-John, The Police en E.L.O, maar albums met eigen en nogal politiek getinte songs als Weird uit 2019 en Blood (tot mijn grote verbazing niet besproken op de krenten uit de pop) uit 2021 waren juist erg sterk en moeten ook worden gerekend tot haar beste werk. 

Heel veel jonge vrouwelijke muzikanten uit de indierock van het moment hebben zich stevig laten beïnvloeden door de muziek die Juliana Hatfield met name in de jaren 90 maakte, maar zelf is ze de afgelopen jaren wat opgeschoven in de richting van een meer pop en rock georiënteerd geluid dat eerder aansluit bij muziek uit een verder verleden dan bij de indierock van het moment. 

De muzikante uit Massachusetts, die haar voormalige thuisbasis Boston inmiddels heeft verruild voor een plekje op het platteland, werkte twee jaar aan het deze week verschenen Lightning Might Strike, waarbij ze werd geholpen door een bassist en een drummer, die van afstand hun bijdragen aanleverden. De rest deed Juliana Hatfield zelf, inclusief de harmonieën. 

Lightning Might Strike is getekend door de ziekte en het overlijden van dierbaren van Juliana Hatfield en is een album met het (nood)lot als centraal thema. In tekstueel opzicht is Lightning Might Strike (de broer van haar moeder werd op jonge leeftijd door de bliksem getroffen) een wat somber album, maar de songs van Juliana Hatfield klinken meestal behoorlijk opgewekt en dat is dit keer niet anders. 

Zeker op haar vroege albums klonk de stem van de Amerikaanse muzikante nog erg meisjesachtig, maar de zang op Lightning Might Strike is echt uitstekend en heeft nog altijd het uit duizenden herkenbare geluid van Juliana Hatfield. Hier en daar hoor je nog flink wat flarden van de muziek die Juliana Hatfield in de jaren 90 maakte, maar Lightning Might Strike klinkt wat minder gruizig en sluit bovendien wat meer aan bij de popmuziek die vanaf de jaren 70 wordt gemaakt. 

De muzikante uit Massachusetts liet op al haar recente albums horen dat ze een gelouterde en uitstekende songwriter is en ook op haar nieuwe album schudt ze de ene na de andere memorabele popsong uit de mouw. Ik gaf eerder al aan dat Juliana Hatfield in het huidige millennium haar beste albums heeft afgeleverd en Lightning Might Strike past qua niveau prima bij haar andere recente albums. Erwin Zijleman

De muziek van Juliana Hatfield is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://julianahatfield.bandcamp.com/album/lightning-might-strike.

Review: John Lennon - Imagine (1971)

John Lennon had het einde van The Beatles nog lang niet verwerkt toen hij in 1971 zijn tweede soloalbum Imagine afleverde, wat inmiddels in de boeken staat als zijn meest toegankelijke en beste soloalbum
Imagine is misschien niet het bestverkochte John Lennon album, dat is het vlak voor zijn dood verschenen Double Fantasy, maar het is wel zijn meest succesvolle soloalbum en wat mij betreft ook zijn beste. Het is een behoorlijk toegankelijk album met een aantal ballads en een aantal wat uitbundiger klinkende songs, maar het is ook een zeer persoonlijk album met indringende teksten. Het einde van The Beatles was nog vers in 1971 en dat hoor je op het album, waarop John Lennon ook laat horen dat hij zich in muzikaal opzicht nog altijd ontwikkelde. Ik heb door de loop van de geschiedenis altijd meer met McCartney dan met Lennon gehad, maar Imagine is een mooi en indrukwekkend album.

Ik was tot voor kort echt nauwelijks bekend met het solowerk van John Lennon. Dat lijkt bijzonder, maar de Britse muzikant was al niet meer onder ons toen ik begon aan het ontdekken van het oeuvre van The Beatles, waardoor het logisch was om me hierna in eerste instantie te richten op het solowerk van de andere voormalige Beatles. Hierbij richtte ik me met name op het werk van Paul McCartney, dat ik wel volledig ken en koester. 

Mijn eerste serieuze kennismaking met de muziek die John Lennon na het uit elkaar vallen van The Beatles maakte, is het samen met Yoko Ono gemaakte en wat mij betreft uitstekende Double Fantasy, dat door het noodlot dat hem trof helaas ook zijn zwanenzang werd. Vervolgens kwam ik niet veel verder dan een verzamelaar, maar de afgelopen maanden ben ik alsnog wat dieper in het oeuvre van de Britse muzikant gedoken. 

Het oeuvre van John Lennon is door zijn vroege dood, deze maand alweer 45 jaar geleden, helaas beperkt van omvang en ik vind ook niet al zijn albums even goed. Als ik mijn favoriete John Lennon album moet kiezen twijfel ik tussen het wat experimentele Plastic Ono Band uit 1970 of voor het wat toegankelijkere Imagine uit 1971 (en ook Double Fantasy doet vanwege de herinneringen mee). 

Imagine is natuurlijk vooral bekend van de inmiddels behoorlijk doodgedraaide maar nog steeds mooie en bijzondere titeltrack, maar het album heeft meer te bieden en wordt over het algemeen beschouwd als het beste soloalbum van John Lennon Daar kan ik me wel in vinden. 

Het is een album met een aantal ballads en een aantal net wat stevigere songs en het is een album dat vergeleken met Plastic Ono Band wat toegankelijker klinkt, maar beide albums zijn behoorlijk heftige albums. Dat zijn ze zeker in tekstueel opzicht, want John Lennon ging na het uit elkaar vallen van The Beatles door diepe dalen en dat hoor je op Imagine. 

De Britse muzikant maakt van zijn hart geen moordkuil en zingt over de therapie die hem verder moest helpen (How?, Oh My Love) en over de ontstane vete tussen Paul McCartney en hem (How Do You Sleep?), maar in de titeltrack fantaseert hij ook over wereldvrede en dat thema keert terug in I Don't Wanna Be A Soldier Mama). 

Het album bevat met Imagine, Jealous Guy en Oh My Love een aantal piano ballads die goed aansluiten bij de singer-songwriter muziek van de vroege jaren 70, maar met Crippled Inside, It’s So Hard, I Don’t Wanna Be A Soldier Mama en How Do You Sleep? bevat het album ook een aantal stevigere tracks met invloeden uit de blues en een Beatlesque tintje. Gimme Some Truth is nog wat steviger en schuurt tegen de glamrock van de vroege jaren 70 aan, terwijl ik slottrack Oh Yoko nog altijd wat koddig vind. 

Imagine werd geproduceerd door John Lennon, Yoko Ono (die echt een microfoonverbod had moeten krijgen) en Phil Spector, die slechts ten dele zijn stempel op het album kon drukken. Lennon zou later zeggen dat hij niet meer achter het wat commerciële geluid van Imagine stond, maar ik vind het geluid op het album mooi. Ook over goede muzikanten had John Lennon niet te klagen, want onder andere George Harrison, Nicky Hopkins, Klaus Voormann en drummers Alan White en Jim Keltner zijn te horen op het album, waaraan ook nog strijkers zijn toegevoegd. 

Het blijft doodzonde dat John Lennon maar een beperkt aantal albums heeft kunnen maken. Wie weet wat voor bijzonders hij de afgelopen 45 jaar nog had afgeleverd, we zullen het nooit weten helaas. De paar albums die hij heeft gemaakt zijn het ontdekken echter zeker waard, met Imagine voorop. Erwin Zijleman

Imagine van John Lennon is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 39,99 euro

2CD, 26,99 euro