Lianne La Havas - Is Your Love Big Enough?

De BBC schaarde Lianne La Havas eind vorig jaar al onder de grote beloften voor 2012. Het heeft even geduurd voor de uit Londen afkomstige singer-songwriter met een Griekse vader en een Jamaicaanse moeder inderdaad van zich deed spreken, maar de laatste weken is er geen houden aan. Lianne La Havas beweegt zich in de inmiddels overvolle vijver waarin folk, pop, jazz en soul met elkaar worden vermengd, maar door haar bijzondere stem, haar gloedvolle songs en de fraaie productie en instrumentatie van haar debuut Is Your Love Big Enough?, weet ze zich moeiteloos te onderscheiden van de andere bewoners van de vijver. Lianne La Havas is de twintig nog maar net gepasseerd, maar klinkt op haar debuut verrassend doorleefd. Mislukte liefdes vormen de basis van de meeste songs op Is Your Love Big Enough? en zo te horen hadden ze meer impact dan de gemiddelde kalverliefde. De meeste opzien baart Lianne La Havas echter met haar bijzondere stem. De Grieks/Jamaicaanse singer-songwriter zingt over het algemeen zacht, maar haar wat hoge stem kan ook flink uithalen. Hier en daar moest ik denken aan Nina Simone, maar over het algemeen beschikt Lianne La Havas toch over een vriendelijker en aangenamer stemgeluid en kruipt ze aan tegen de stem van Corinne Bailey-Rae. Ook in muzikaal opzicht doet Lianne La Havas vooral denken aan de muziek van Corinne Bailey-Rae, die door flink wat persoonlijke ellende ook doorleefder klinkt dan de meeste van haar leeftijdgenoten en ook een voorliefde heeft voor pop, folk, jazz en soul. Lianne La Havas zingt niet alleen zeer verdienstelijk, maar speelt ook aardig gitaar. Haar gitaarspel vormt de basis van haar muziek, die verder betrekkelijk spaarzaam maar bijzonder smaakvol wordt aangevuld met hier en daar wat piano en een gedegen ritmesectie. Ook de productie van Is Your Love Big Enough? valt in positieve zin op en hier verdient Matt Hales alle krediet voor. Hales maakte als Aqualung een aantal aardige platen, maar lijkt zich inmiddels te hebben toegelegd op het produceren, wat hem op deze plaat goed af gaat. Liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters in het pop, folk, jazz en soulsegment zullen moeiteloos worden verleid door Lianne La Havas en krijgen uiteindelijk niet alleen een aangenaam zomerplaatje, maar ook een plaat die bol staat van de belofte en de potentie. Heel even dacht ik dat Lianne La Havas te kort kwam voor de aansluiting bij de echte top, maar inmiddels acht ik haar ook daar kansrijk. Het zou me niet verbazen als dit fraaie debuut de voorbode is van een aantal fantastische platen, al lieten minstens even veelbelovende voorgangers als Corinne Bailey-Rae en met een beetje fantasie ook Amel Larrieux en Lauryn Hill het in het verleden nogal afweten na een succesvolle start. Laten we hopen dat het Lianne La Havas beter af gaat. Erwin Zijleman

Op herhaling: Bruce Springsteen - Wrecking Ball

In Juli en Augustus besteed ik twee tot drie keer per week aandacht aan een in veel gevallen al weer bijna vergeten meesterwerk uit 2012. Vandaag is het de beurt aan: Bruce Springsteen (recensie 2 maart 2012, nu met beeld en geluid). Natuurlijk hoef ik bij een plaat van Springsteen niet nog eens stil te staan. Ik doe het toch, want Wrecking Ball is nog veel beter geworden dan ik 5 maanden geleden kon vermoeden.

Bruce Springsteen - Wrecking Ball

De carrière van Bruce Springsteen bestrijkt inmiddels vijf decennia. In de jaren 70 ontwikkelde hij zijn eigen "Wall of Sound" (die tot volle wasdom kwam op het in 1975 verschenen Born To Run), terwijl hij in de jaren 80 transformeerde van een prachtig verhalenverteller (The River uit 1980 en Nebraska uit 1982) in een stadionvuller (Born In The USA uit 1984 en Tunnel Of Love uit 1987). In de jaren 90 was Springsteen in minder goede doen; zonder E-Street band maakte hij eigenlijk maar één plaat die er enigszins toe deed (The Ghost Of Tom Joad uit 1995), de rest was Springsteen onwaardig. De aanslagen van 9 september 2001 trokken Springsteen uit het dal. Op een moment dat Amerika vooral in mentaal opzicht in puin lag, was Springsteen de reddende engel met het opbeurende The Rising uit 2002. The Rising was de start van misschien wel het beste, en in ieder geval het meest veelzijdige, decennium uit de carrière van Bruce Springsteen tot dusver. Na het met de E-Street band gemaakte The Rising volgden het in zijn uppie gemaakte Devils & Dust, de met een gelegenheidsband gemaakte folkplaat We Shall Overcome: The Seeger Sessions en het wederom met de E-Street band gemaakte  Magic en Working On A Dream. Een aantal indrukwekkende tournees en een serie bijzonder fraaie reissues maakten een memorabel decennium compleet. De jaren 10 zijn wat minder goed begonnen voor Springsteen. Hij moest afscheid nemen van een aantal muzikale vrienden, waaronder E-Street band boegbeeld Clarence Clemons, en met name Working On A Dream werd door de critici en de fans met de nodige reserves ontvangen. Net zoals aan het begin van de jaren 80 en het begin van de jaren 00 is het de deplorabele toestand waarin zijn vaderland verkeert die Springsteen de helpende hand biedt. Bruce Springsteen constateert op zijn nieuwe plaat Wrecking Ball dat de economische crisis de Verenigde Staten hard heeft geraakt. De financiële wereld heeft zichzelf jarenlang verrijkt en daar betaalt de Amerikaanse arbeidersklasse nu een zware prijs voor. Springsteen is kwaad, heel kwaad, en dat hoor je op Wrecking Ball. Het zijn de gedreven maatschappijkritische teksten die in eerste instantie de meeste aandacht trekken, maar ook in muzikaal opzicht valt er op Wrecking Ball verschrikkelijk veel te genieten. En in vocaal opzicht, want Springsteen's stem is op zijn nieuwe plaat in zeer goede doen. Wrecking Ball is een plaat die zich laat beluisteren als een samenvatting van het complete oeuvre van Bruce Springsteen. De plaat bevat een aantal stevigere en zwaar aangezette tracks die het stempel van de E-Street Band bevatten (ook al schittert de band grotendeels door afwezigheid), maar ook tracks die aansluiten bij zijn Seeger Sessions en een aantal ingetogen songs die niet hadden misstaan op het dit jaar precies 30 jaar oude Nebraska. Springsteen kijkt niet alleen terug, maar ook vooruit en verrast met een aantal songs die anders klinken dan alles dan we van hem gewend zijn, waaronder een voorzichtige flirt met R&B. Het aantal wat mindere songs is dit keer gelukkig zeer klein, waardoor Wrecking Ball zich van hoogtepunt naar hoogtepunt sleept. Absolute uitschieter is voor mij het door strijkers en blazers gedragen en met een klassieke gitaarsolo afgesloten Jack Of All Trades, maar de meeste andere songs op de plaat doen hier nauwelijks voor onder en met name de wat zwaarder aangezette songs winnen steeds meer aan kracht. Na twee net wat mindere platen slaat Springsteen met Wrecking Ball weer keihard terug en levert hij zijn zoveelste klassieker af. Ik had vooraf geen hele hoge verwachtingen van de plaat, maar Wrecking Ball is goed. Heel erg goed. Petje af voor de inmiddels 62-jarige Springsteen, die nog altijd platen maakt waarvan de jonkies alleen maar kunnen dromen. Erwin Zijleman