The Cars - Move Like This
De Amerikaanse band The Cars is nooit erg serieus genomen in Nederland en wordt tot op de dag van vandaag door velen versleten als een “one hit wonder”; een status die ze te danken hebben aan hun debuutsingle My Best Friend’s Girl. Persoonlijk reken ik The Cars echter tot de belangrijkste Amerikaanse new wave bands uit de late jaren 70 en schaar ik de eerste twee platen van de band, The Cars uit 1978 en Candy-O uit 1979, onder de klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek. De eerste twee platen van de band uit Boston stonden vol met perfecte popsongs vol invloeden uit de new wave, powerpop en rock, die tot op de dag van vandaag niets van hun kracht en urgentie hebben verloren. Na de eerste twee platen ging het snel bergafwaarts met The Cars, al was Heartbeat City uit 1984 nog best aardig. Sinds het uit elkaar vallen van de band halverwege de jaren 80 is er met name in de Verenigde Staten geschreeuwd om een reünie van de band, maar deze kwam door het afhouden van voorman en inmiddels gerenommeerd producer Ric Ocasek nooit van de grond. Tot nu dan. Op Move Like This zijn alle nog in leven zijnde leden van het eerste uur (bassist/zanger Ben Orr overleed in 2000) van de partij en doen The Cars een poging om het oude vuur weer op te stoken. Dat is wat mij betreft uitstekend gelukt. Op Move Like This doen The Cars geen poging om afstand te nemen van hun roemruchte verleden, maar gaan ze eigenlijk gewoon verder waar ze in 1979 ophielden. Ook Move Like This staat hierdoor vol met volstrekt onweerstaanbare popliedjes die weliswaar geworteld zijn in de powerpop en new wave van de late jaren 70, maar op één of andere manier ook bijzonder eigentijds klinken. Vrijwel alle songs op Move Like This zijn van het type dat na één keer horen met geen mogelijkheid meer uit je hoofd is te krijgen en een groot deel van de songs, die zowel door gitaren als synths worden gedragen, verveelt ook na vele keren horen nog niet, waardoor Move Like This een verslavende werking heeft. Omdat Move Like This wel erg nadrukkelijk voortborduurt op successen uit het verleden, is het wat mij betreft geen plaat om heel druk over te doen, maar probeer de perfecte popsongs op deze comebackplaat maar eens te weerstaan. Move Like This opent geweldig met een aantal instant klassiekers, zakt hierna iets in en sluit vervolgens ijzersterk af. De tien tracks op de comebackplaat van The Cars zijn inmiddels al vele malen voorbij gekomen en in de meeste gevallen zet ik de plaat na het uitdoven van de laatste tonen gewoon nog een keer op. Move Like This van The Cars bewijst wat mij betreft niet alleen het ongelijk van een ieder die in het verleden schamper deed over de muziek van de band, maar laat ook horen dat de band bijna 35 jaar na dato nog steeds muziek maakt die er toe doet en vele jonge honden die zich op een vergelijkbaar terrein begeven het nakijken geeft. Onweerstaanbaar lekker, maar ook nog eens bijzonder knap. Erwin Zijleman
De Amerikaanse band The Cars is nooit erg serieus genomen in Nederland en wordt tot op de dag van vandaag door velen versleten als een “one hit wonder”; een status die ze te danken hebben aan hun debuutsingle My Best Friend’s Girl. Persoonlijk reken ik The Cars echter tot de belangrijkste Amerikaanse new wave bands uit de late jaren 70 en schaar ik de eerste twee platen van de band, The Cars uit 1978 en Candy-O uit 1979, onder de klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek. De eerste twee platen van de band uit Boston stonden vol met perfecte popsongs vol invloeden uit de new wave, powerpop en rock, die tot op de dag van vandaag niets van hun kracht en urgentie hebben verloren. Na de eerste twee platen ging het snel bergafwaarts met The Cars, al was Heartbeat City uit 1984 nog best aardig. Sinds het uit elkaar vallen van de band halverwege de jaren 80 is er met name in de Verenigde Staten geschreeuwd om een reünie van de band, maar deze kwam door het afhouden van voorman en inmiddels gerenommeerd producer Ric Ocasek nooit van de grond. Tot nu dan. Op Move Like This zijn alle nog in leven zijnde leden van het eerste uur (bassist/zanger Ben Orr overleed in 2000) van de partij en doen The Cars een poging om het oude vuur weer op te stoken. Dat is wat mij betreft uitstekend gelukt. Op Move Like This doen The Cars geen poging om afstand te nemen van hun roemruchte verleden, maar gaan ze eigenlijk gewoon verder waar ze in 1979 ophielden. Ook Move Like This staat hierdoor vol met volstrekt onweerstaanbare popliedjes die weliswaar geworteld zijn in de powerpop en new wave van de late jaren 70, maar op één of andere manier ook bijzonder eigentijds klinken. Vrijwel alle songs op Move Like This zijn van het type dat na één keer horen met geen mogelijkheid meer uit je hoofd is te krijgen en een groot deel van de songs, die zowel door gitaren als synths worden gedragen, verveelt ook na vele keren horen nog niet, waardoor Move Like This een verslavende werking heeft. Omdat Move Like This wel erg nadrukkelijk voortborduurt op successen uit het verleden, is het wat mij betreft geen plaat om heel druk over te doen, maar probeer de perfecte popsongs op deze comebackplaat maar eens te weerstaan. Move Like This opent geweldig met een aantal instant klassiekers, zakt hierna iets in en sluit vervolgens ijzersterk af. De tien tracks op de comebackplaat van The Cars zijn inmiddels al vele malen voorbij gekomen en in de meeste gevallen zet ik de plaat na het uitdoven van de laatste tonen gewoon nog een keer op. Move Like This van The Cars bewijst wat mij betreft niet alleen het ongelijk van een ieder die in het verleden schamper deed over de muziek van de band, maar laat ook horen dat de band bijna 35 jaar na dato nog steeds muziek maakt die er toe doet en vele jonge honden die zich op een vergelijkbaar terrein begeven het nakijken geeft. Onweerstaanbaar lekker, maar ook nog eens bijzonder knap. Erwin Zijleman