Na de mooie reissue van Band On The Run vorig jaar, liggen er deze maand wederom twee fraaie heruitgaven van het werk van Paul McCartney in de winkel. Dit keer gaat het om de eerste twee echte soloplaten van de voormalige Beatle; McCartney uit 1970 en McCartney II uit 1980. In de tussenliggende periode maakte McCartney een achttal platen met Wings, een plaat met zijn vrouw Linda (het geweldige Ram, mijn persoonlijke favoriet uit het oeuvre van McCartney) en stiekem misschien nog wel een soloplaat onder het pseudoniem Percy Thrillington. De heruitgaven van McCartney en McCartney II zijn, zeker in de meest luxe versie, bijzonder fraai uitgevoerd en voorzien van extra bonusmateriaal. In de recensies die tot dusver op het Internet en in de muziekbladen zijn verschenen wordt, tot mijn grote verbazing, McCartney II in de meeste gevallen verkozen als beste van de twee. Zelf heb ik nooit wat gehad met McCartney II en ik hoor er eerlijk gezegd nog steeds niet zo heel veel in. In een jaar waarin de muziekwereld op zijn kop stond vanwege de bloei van de punk, new wave en post-punk, kwam McCartney op de proppen met wat mij betreft nogal zouteloze popsongs. McCartney II opent met de destijds redelijk succesvolle single Coming Up en deze zet direct de toon. Het is een eenvoudig popliedje met een grappig refreintje dat verder vooral opvalt door het gebruik van nogal kitscherig klinkende elektronica. Het is een omschrijving die van toepassing is op heel veel songs op McCartney II en het zijn ook nog eens songs die de tand des tijd niet al te best hebben doorstaan. Slecht is het allemaal niet en een aantal songs verdienen na objectieve beluistering een voldoende of zelfs een ruime voldoende, maar vrijwel nergens hoor ik de geniale songwriter die McCartney was en nog steeds is. Vanwege de fraaie verpakking en vooral vanwege een aantal opvallend sterke bonustracks, die in veel gevallen beter zijn dan de tracks die het album wel haalden, wil ik deze reissue wel in de kast hebben staan, maar of hij er vaak uit zal komen? Dat ligt anders voor de heruitgave van McCartney; de soloplaat die McCartney maakte en uitbracht voor de release van het slotakkoord van The Beatles. McCartney is een voor het overgrote deel behoorlijk ingetogen soloplaat, waarop McCartney zelf alle instrumenten bespeelt. Hoewel ook McCartney niet van constante kwaliteit is (maar dat geldt eigenlijk voor al het solowerk van McCartney) staat er veel moois op. Denk aan het nog geen twee minuten durende Junk, het folky That Would Be Something en natuurlijk klassieker Maybe I’m Amazed; volgens McCartney zelf de beste song die hij tot dusver schreef. McCartney is over de hele linie genomen een sterke en avontuurlijke soloplaat, die ook ruim 40 jaar na de release nog maar weinig van zijn kracht heeft verloren. Helaas is McCartney niet zo ruim voorzien van bonusmateriaal als McCartney II, maar gezien de kwaliteit van de hoofdschotel is dit ook niet nodig. De nieuwe versie van McCartney klinkt overigens veel beter dan de versie die een paar jaar geleden op cd verscheen, dus ook voor een ieder die de cd al lang in de kast heeft staan is deze heruitgave interessant. Persoonlijk zou ik in beide gevallen gaan voor de meest luxe versie, inclusief DVD. Het extra beeldmateriaal is, zeker voor McCartney, interessanter dan de extra audio tracks. Het kost wat, maar dan heb je ook wat, zeker wanneer je kiest voor de nieuwe versie van McCartney. Erwin Zijleman
Paul McCartney - McCartney II, Deluxe Edition