Emmylou Harris - Hard Bargain
Hard Bargain, de laatste cd van Emmylou Harris, krijgt er tot dusver flink van langs bij de meeste critici. Emmylou Harris zou op haar laatste plaat wel erg gezapig klinken en geen schim meer zijn van de zangeres die in 1995 een herboren indruk maakte op het onbetwiste meesterwerk Wrecking Ball. Nu vind ik het persoonlijk ver gaan om Emmylou Harris af te rekenen op een plaat die inmiddels 16 jaar oud, zeker omdat de plaat werd gevolgd door een flink stapeltje platen waarop de Amerikaanse afstand nam van het muzikale pad van Wrecking Ball. Desalniettemin vond ik Hard Bargain tot dusver ook wel wat tegenvallen. Emmylou Harris zingt nog altijd prachtig, maar in muzikaal opzicht lijkt Hard Bargain op het eerste gehoor een herhaling van zetten. Toen ik het afgelopen weekend nog eens goed naar de plaat luisterde viel het kwartje. Hard Bargain doet denken aan alles wat Emmylou Harris in het verleden heeft gemaakt omdat het een retrospectieve plaat is. Emmylou Harris wordt volgend jaar 65 en vindt het kennelijk tijd om eens terug te kijken op een bewogen leven. Ze doet dit op een plaat die vooral eigen nummers bevat. Dat is voor Emmylou Harris bijzonder, want de oorspronkelijk uit Birmingham, Alabama, afkomstige zangeres vertrouwd al bijna al haar hele muzikale leven op de songwriting skills van anderen. Op Hard Bargain doet ze dat eens niet, wat een bijzonder persoonlijke plaat oplevert. Op Hard Bargain blikt Emmylou Harris terug op haar muzikale leven en staat ze stil bij haar inmiddels overleden muzikale vrienden. Dat levert (na Boulder To Birmingham uit 1975) wederom een fraai eerbetoon op aan Gram Parsons, maar ook Emmylou’s eerbetoon aan de onlangs overleden Kate McGarrigle mag er zijn. Hard Bargain moet het, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Wrecking Ball, niet hebben van een spannende productie of muzikale uitstapjes buiten de gebaande paden. Hard Bargain bevat een typisch Nashville geluid, maar ik moet zeggen dat het, met name vanwege het fraaie gitaarwerk, prachtig klinkt. Emmylou Harris zingt nog altijd prachtig en omdat haar zelf gepende songs langzaam maar zeer zeker aan zeggingskracht winnen is Hard Bargain een echte groeiplaat. Waar in eerste instantie de teleurstelling overheerst, weet Emmylou Harris je met deze persoonlijke plaat uiteindelijk toch te winnen. Vergeet haar muzikale verleden en je hoort een intieme plaat vol prachtige rootsmuziek. Het heeft misschien even geduurd, maar ik ben om: Emmylou Harris heeft met Hard Bargain haar zoveelste prachtplaat afgeleverd. Erwin Zijleman
Hard Bargain, de laatste cd van Emmylou Harris, krijgt er tot dusver flink van langs bij de meeste critici. Emmylou Harris zou op haar laatste plaat wel erg gezapig klinken en geen schim meer zijn van de zangeres die in 1995 een herboren indruk maakte op het onbetwiste meesterwerk Wrecking Ball. Nu vind ik het persoonlijk ver gaan om Emmylou Harris af te rekenen op een plaat die inmiddels 16 jaar oud, zeker omdat de plaat werd gevolgd door een flink stapeltje platen waarop de Amerikaanse afstand nam van het muzikale pad van Wrecking Ball. Desalniettemin vond ik Hard Bargain tot dusver ook wel wat tegenvallen. Emmylou Harris zingt nog altijd prachtig, maar in muzikaal opzicht lijkt Hard Bargain op het eerste gehoor een herhaling van zetten. Toen ik het afgelopen weekend nog eens goed naar de plaat luisterde viel het kwartje. Hard Bargain doet denken aan alles wat Emmylou Harris in het verleden heeft gemaakt omdat het een retrospectieve plaat is. Emmylou Harris wordt volgend jaar 65 en vindt het kennelijk tijd om eens terug te kijken op een bewogen leven. Ze doet dit op een plaat die vooral eigen nummers bevat. Dat is voor Emmylou Harris bijzonder, want de oorspronkelijk uit Birmingham, Alabama, afkomstige zangeres vertrouwd al bijna al haar hele muzikale leven op de songwriting skills van anderen. Op Hard Bargain doet ze dat eens niet, wat een bijzonder persoonlijke plaat oplevert. Op Hard Bargain blikt Emmylou Harris terug op haar muzikale leven en staat ze stil bij haar inmiddels overleden muzikale vrienden. Dat levert (na Boulder To Birmingham uit 1975) wederom een fraai eerbetoon op aan Gram Parsons, maar ook Emmylou’s eerbetoon aan de onlangs overleden Kate McGarrigle mag er zijn. Hard Bargain moet het, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Wrecking Ball, niet hebben van een spannende productie of muzikale uitstapjes buiten de gebaande paden. Hard Bargain bevat een typisch Nashville geluid, maar ik moet zeggen dat het, met name vanwege het fraaie gitaarwerk, prachtig klinkt. Emmylou Harris zingt nog altijd prachtig en omdat haar zelf gepende songs langzaam maar zeer zeker aan zeggingskracht winnen is Hard Bargain een echte groeiplaat. Waar in eerste instantie de teleurstelling overheerst, weet Emmylou Harris je met deze persoonlijke plaat uiteindelijk toch te winnen. Vergeet haar muzikale verleden en je hoort een intieme plaat vol prachtige rootsmuziek. Het heeft misschien even geduurd, maar ik ben om: Emmylou Harris heeft met Hard Bargain haar zoveelste prachtplaat afgeleverd. Erwin Zijleman