Battles - Gloss Drop
Battles debuteerde in het voorjaar van 2007 met Mirrored. De complexe en nauwelijks te doorgronden plaat werd direct positief onthaald, maar werd pas maanden later op de juiste waarde geschat, toen de plaat tot verrassing van velen een hoge notering in menig jaarlijstje afdwong. Zelf kon ik lange tijd niet overweg met de muziek van Battles; dit ondanks de talloze uren die ik tijdens mijn jeugd vulde met de complexe progrock van bands als Yes, Emerson, Lake & Palmer en Rush, alle drie onbetwist inspiratiebronnen voor Mirrored. Battles’ mix van progrock, Krautrock, jazz, mathrock, avant garde, glamrock, indierock, dance en electronica werkte me door de repeterende gitaarloopjes, kille elektronica, vreemde zang en van de hak op de tak songstructuren vooral op de zenuwen. Dat duurde heel lang, maar op een gegeven moment viel het kwartje en werd Mirrored een bijzondere plaat voor schaarse momenten. De tweede Battles plaat heeft lang op zich laten wachten, maar na ruim vier jaar ligt Gloss Drop deze week eindelijk in de winkel. Gloss Drop kwam er niet zonder slag of stoot. Zanger en multi-instrumentalist Tyondai Braxton, volgens velen het creatieve brein van Battles, verliet de band, waarna de resterende drie leden als trio verder gingen. Heeft het veel invloed gehad op het geluid van Battles? Nee, eigenlijk niet. Gloss Drop moet het doen zonder de vreemde zang van Tyondai Braxton, maar dat vind ik persoonlijk geen gemis, integendeel zelfs. Gloss Drop is door het vertrek van Braxton grotendeels instrumentaal, al komt in vier tracks een gastvocalist opdraven. Met name good old Gary Numan en Blonde Redhead’s Kazu Makino doen dit niet onverdienstelijk, al blijft het belang van vocalen in de muziek van Battles beperkt en hadden ze wat mij betreft ook best achterwege kunnen blijven. Buiten de zang is Battles gelukkig gewoon Battles gebleven. Ook Gloss Drop valt op door de avontuurlijke mix van stijlen, de perfecte synthese van repeterende gitaarloopjes en elektronica en de lastig te doorgronden ritmes en songstructuren. De vraag of Gloss Drop toegankelijker is dan Mirrored is niet eenduidig te beantwoorden. In een aantal tracks hoor je muziek die voor Battles begrippen behoorlijk toegankelijk of zelfs popachtig klinkt, maar in een aantal andere tracks legt Battles de lat voor de luisteraar nog net iets hoger dan op het debuut. Ook Gloss Drop is een plaat waarvoor je tijd moet reserveren. In het begin wordt je horendol van de veelheid aan stijlen (Gloss Drop voegt vergeleken met Mirrored nog flink wat invloeden uit de Latin, Caribische muziek, Afrikaanse muziek en Tropicalia als bonus toe), de gejaagde ritmes, de repeterende gitaren en elektronica en de bijzonder complexe songs. Na enige gewenning blijkt ook Gloss Drop echter weer een complexe puzzel waarvan de stukjes langzaam maar zeker in elkaar vallen. Het muzikale vakmanschap van de leden van de band wordt weer uitvoerig gedemonstreerd, maar Gloss Drop is ook meer dan zijn voorganger een plaat om bij achterover te leunen, omdat de muziek steeds weer nieuwe aanknopingspunten biedt wanneer je het spoor even bijster bent. Battles heeft met Gloss Drop een plaat gemaakt die op het eerste gehoor zeker niet minder is dan zijn bewierookte voorganger. Omdat de muziek van Battles veel tijd en geduld vraagt kan ik echter pas over een paar maanden zeggen hoe goed Gloss Drop echt is. Erwin Zijleman
Battles debuteerde in het voorjaar van 2007 met Mirrored. De complexe en nauwelijks te doorgronden plaat werd direct positief onthaald, maar werd pas maanden later op de juiste waarde geschat, toen de plaat tot verrassing van velen een hoge notering in menig jaarlijstje afdwong. Zelf kon ik lange tijd niet overweg met de muziek van Battles; dit ondanks de talloze uren die ik tijdens mijn jeugd vulde met de complexe progrock van bands als Yes, Emerson, Lake & Palmer en Rush, alle drie onbetwist inspiratiebronnen voor Mirrored. Battles’ mix van progrock, Krautrock, jazz, mathrock, avant garde, glamrock, indierock, dance en electronica werkte me door de repeterende gitaarloopjes, kille elektronica, vreemde zang en van de hak op de tak songstructuren vooral op de zenuwen. Dat duurde heel lang, maar op een gegeven moment viel het kwartje en werd Mirrored een bijzondere plaat voor schaarse momenten. De tweede Battles plaat heeft lang op zich laten wachten, maar na ruim vier jaar ligt Gloss Drop deze week eindelijk in de winkel. Gloss Drop kwam er niet zonder slag of stoot. Zanger en multi-instrumentalist Tyondai Braxton, volgens velen het creatieve brein van Battles, verliet de band, waarna de resterende drie leden als trio verder gingen. Heeft het veel invloed gehad op het geluid van Battles? Nee, eigenlijk niet. Gloss Drop moet het doen zonder de vreemde zang van Tyondai Braxton, maar dat vind ik persoonlijk geen gemis, integendeel zelfs. Gloss Drop is door het vertrek van Braxton grotendeels instrumentaal, al komt in vier tracks een gastvocalist opdraven. Met name good old Gary Numan en Blonde Redhead’s Kazu Makino doen dit niet onverdienstelijk, al blijft het belang van vocalen in de muziek van Battles beperkt en hadden ze wat mij betreft ook best achterwege kunnen blijven. Buiten de zang is Battles gelukkig gewoon Battles gebleven. Ook Gloss Drop valt op door de avontuurlijke mix van stijlen, de perfecte synthese van repeterende gitaarloopjes en elektronica en de lastig te doorgronden ritmes en songstructuren. De vraag of Gloss Drop toegankelijker is dan Mirrored is niet eenduidig te beantwoorden. In een aantal tracks hoor je muziek die voor Battles begrippen behoorlijk toegankelijk of zelfs popachtig klinkt, maar in een aantal andere tracks legt Battles de lat voor de luisteraar nog net iets hoger dan op het debuut. Ook Gloss Drop is een plaat waarvoor je tijd moet reserveren. In het begin wordt je horendol van de veelheid aan stijlen (Gloss Drop voegt vergeleken met Mirrored nog flink wat invloeden uit de Latin, Caribische muziek, Afrikaanse muziek en Tropicalia als bonus toe), de gejaagde ritmes, de repeterende gitaren en elektronica en de bijzonder complexe songs. Na enige gewenning blijkt ook Gloss Drop echter weer een complexe puzzel waarvan de stukjes langzaam maar zeker in elkaar vallen. Het muzikale vakmanschap van de leden van de band wordt weer uitvoerig gedemonstreerd, maar Gloss Drop is ook meer dan zijn voorganger een plaat om bij achterover te leunen, omdat de muziek steeds weer nieuwe aanknopingspunten biedt wanneer je het spoor even bijster bent. Battles heeft met Gloss Drop een plaat gemaakt die op het eerste gehoor zeker niet minder is dan zijn bewierookte voorganger. Omdat de muziek van Battles veel tijd en geduld vraagt kan ik echter pas over een paar maanden zeggen hoe goed Gloss Drop echt is. Erwin Zijleman