Dave Stewart - The Blackbird Diaries
Voormalig Eurythmics voorman Dave Stewart was voor mijn gevoel de afgelopen jaren compleet uit beeld verdwenen. Zijn laatste soloplaat stamt uit 1999 en ook in productioneel opzicht deed Stewart het afgelopen decennium nauwelijks van zich spreken. Dat hij de afgelopen jaren zeer actief is geweest voor Greenpeace en zich heeft ingezet voor de verkiezingscampagne van Barack Obama is me volledig ontgaan, zodat het bericht eerder dit jaar dat Stewart samen met Mick Jagger, Joss Stone, Damian Marley en Bollywood producer AR Rahman de supergroep Super Heavy vormt voor mij een eerste levensteken in lange tijd was. Sindsdien duikt Dave Stewart echter weer met enige regelmaat op. Zo nam hij een deel van de productie van Stevie Nick’s verrassend sterke nieuwe plaat In Your Dreams voor zijn rekening en produceerde hij de geweldige nieuwe plaat van Joss Stone (LP1), waarover binnenkort meer. In afwachting van het debuut van Super Heavy vond Stewart ook nog de tijd voor zijn eerste soloplaat in vele jaren, The Blackbird Diaries. Voor zijn nieuwe plaat deed Dave Stewart een beroep op muzikale vrienden als Martina McBride, Stevie Nicks, Colbie Caillat en The Secret Sisters en het resultaat mag er zijn. The Blackbird Diaries werd opgenomen in de Blackbird studio’s in Nashville en klinkt een stuk rootsier dan we van Dave Stewart gewend zijn. Waar Dave Stewart in het verleden voornamelijk uitermate Brits klonk, klinkt The Blackbird Diaries vooral zeer Amerikaans. De dertien tijdloos klinkende songs op The Blackbird Diaries bevatten voornamelijk invloeden uit de country, blues, folk en niet te vergeten rock. Het zijn songs waarin ingetogen momenten steeds worden afgewisseld met stevigere passages waarin de gitaren lekker los mogen gaan. In muzikaal opzicht doet het allemaal behoorlijk denken aan de laatste platen van Bob Dylan, al heeft Dave Stewart voor het gitaarwerk meer geluisterd naar Neil Young en klinkt zijn stem op zijn donkerst meer als die van Johnny Cash. In een aantal tracks laat Dave Stewart zich bijstaan door de hierboven al genoemde zangeressen en persoonlijk vind ik dit een wijs besluit. Ondanks het wat zoetsappige karakter van de duetten geven ze de plaat wat meer dynamiek en variatie, waardoor The Blackbird Diaries meer is dan een aangenaam voortkabbelende rootsplaat. The Blackbird Diaries is een lekker in het gehoor liggende en goed gemaakte plaat die door liefhebbers van de genres die Dave Stewart op deze plaat bestrijkt snel omarmd zal worden, maar het is ook een plaat die zich door het veelvuldig geëtaleerde muzikale vakmanschap onderscheid van die van de concurrentie. Ik kan me eigenlijk geen soloplaat van Dave Stewart herinneren die op mij ook maar enige indruk heeft gemaakt, maar The Blackbird Diaries doet dit wel. De plaat doet me bovendien positief uitkijken naar het debuut van Super Heavy; een debuut waar ik tot dusver totaal geen vertrouwen in had, maar dat dankzij de volledig opgebloeide Dave Stewart best nog eens de moeite waard zou kunnen zijn. Als het tegenvalt hebben we altijd het uitstekende The Blackbird Diaries nog. Erwin Zijleman
Voormalig Eurythmics voorman Dave Stewart was voor mijn gevoel de afgelopen jaren compleet uit beeld verdwenen. Zijn laatste soloplaat stamt uit 1999 en ook in productioneel opzicht deed Stewart het afgelopen decennium nauwelijks van zich spreken. Dat hij de afgelopen jaren zeer actief is geweest voor Greenpeace en zich heeft ingezet voor de verkiezingscampagne van Barack Obama is me volledig ontgaan, zodat het bericht eerder dit jaar dat Stewart samen met Mick Jagger, Joss Stone, Damian Marley en Bollywood producer AR Rahman de supergroep Super Heavy vormt voor mij een eerste levensteken in lange tijd was. Sindsdien duikt Dave Stewart echter weer met enige regelmaat op. Zo nam hij een deel van de productie van Stevie Nick’s verrassend sterke nieuwe plaat In Your Dreams voor zijn rekening en produceerde hij de geweldige nieuwe plaat van Joss Stone (LP1), waarover binnenkort meer. In afwachting van het debuut van Super Heavy vond Stewart ook nog de tijd voor zijn eerste soloplaat in vele jaren, The Blackbird Diaries. Voor zijn nieuwe plaat deed Dave Stewart een beroep op muzikale vrienden als Martina McBride, Stevie Nicks, Colbie Caillat en The Secret Sisters en het resultaat mag er zijn. The Blackbird Diaries werd opgenomen in de Blackbird studio’s in Nashville en klinkt een stuk rootsier dan we van Dave Stewart gewend zijn. Waar Dave Stewart in het verleden voornamelijk uitermate Brits klonk, klinkt The Blackbird Diaries vooral zeer Amerikaans. De dertien tijdloos klinkende songs op The Blackbird Diaries bevatten voornamelijk invloeden uit de country, blues, folk en niet te vergeten rock. Het zijn songs waarin ingetogen momenten steeds worden afgewisseld met stevigere passages waarin de gitaren lekker los mogen gaan. In muzikaal opzicht doet het allemaal behoorlijk denken aan de laatste platen van Bob Dylan, al heeft Dave Stewart voor het gitaarwerk meer geluisterd naar Neil Young en klinkt zijn stem op zijn donkerst meer als die van Johnny Cash. In een aantal tracks laat Dave Stewart zich bijstaan door de hierboven al genoemde zangeressen en persoonlijk vind ik dit een wijs besluit. Ondanks het wat zoetsappige karakter van de duetten geven ze de plaat wat meer dynamiek en variatie, waardoor The Blackbird Diaries meer is dan een aangenaam voortkabbelende rootsplaat. The Blackbird Diaries is een lekker in het gehoor liggende en goed gemaakte plaat die door liefhebbers van de genres die Dave Stewart op deze plaat bestrijkt snel omarmd zal worden, maar het is ook een plaat die zich door het veelvuldig geëtaleerde muzikale vakmanschap onderscheid van die van de concurrentie. Ik kan me eigenlijk geen soloplaat van Dave Stewart herinneren die op mij ook maar enige indruk heeft gemaakt, maar The Blackbird Diaries doet dit wel. De plaat doet me bovendien positief uitkijken naar het debuut van Super Heavy; een debuut waar ik tot dusver totaal geen vertrouwen in had, maar dat dankzij de volledig opgebloeide Dave Stewart best nog eens de moeite waard zou kunnen zijn. Als het tegenvalt hebben we altijd het uitstekende The Blackbird Diaries nog. Erwin Zijleman