Joseph Parsons - Hope For Centuries
Joseph Parsons heeft inmiddels een flink stapeltje prima platen op zijn naam staan, maar toch is de tegenwoordig vanuit Duitsland opererende Amerikaanse muzikant nog altijd voor velen een grote onbekende. Dat is jammer, want Joseph Parsons maakt muziek die in brede kring gewaardeerd zou moeten kunnen worden. Zijn nieuwe plaat luistert naar de titel Hope For Centuries en is waarschijnlijk de meest veelzijdige en de meest toegankelijke plaat van de Amerikaan. De vorige platen van Joseph Parsons werden over het algemeen in het hokje “Roots” gepropt (The Vagabond Tales uit 2005 en Heavens Above uit 2008 zijn zeker aanraders), maar Hope For Centuries is te breed georiënteerd voor dit hokje. Joseph Parsons (overigens geen familie van de vele beroemde Parsons telgen uit de geschiedenis van de popmuziek) maakt op Hope For Centuries pop en rock met een vleugje folk, country en blues. Hope For Centuries werd zo ongeveer live ingespeeld, waarbij Joseph Parsons een beroep deed op zijn vaste en uit alle windstreken afkomstige liveband. De plaat klinkt hierdoor als een geoliede machine die op vol vermogen draait, maar omdat veel aandacht is besteed aan de productie, die overigens werd verzorgd door de onder andere van door Nora Jones, Amos Lee en Steve Forbert bekende Devin Greenwood, klinkt de plaat ook verzorgd. De muziek van Joseph Parsons is in het verleden met van alles en nog wat vergeleken, waarbij de namen van Van Morrison en Robert Palmer het meest frequent opdoken. Helemaal onzinnig is dit vergelijkingsmateriaal niet, zeker in de wat meer bluesy songs hoor ik wel wat van Robert Palmer, maar erg overtuigend is het ook niet. Hope For Centuries bevat op het eerste gehoor lekker in het gehoor liggende en vaak wat ingetogen rocksongs die opvallen door de prima vocalen en de strak spelende band, waarin de prima gitarist de meeste aandacht naar zich toe trekt. Het is geen muziek die je constant verbaast doet opveren, maar het klinkt allemaal wel zo lekker dat je de cd in de cd-speler laat zitten tot de laatste noten weg ebben en een nieuwe luisterbeurt nooit heel ver weg is. Wanneer je wat beter naar de plaat luistert, blijkt Hope For Centuries ook in tekstueel opzicht interessant. Joseph Parsons vertelt mooie, vaak wat donkere verhalen, en vertolkt deze op oprechte en overtuigende wijze. Kortom, Hope For Centuries is zo’n plaat die normaal gesproken overwegend positieve recensies krijgt, door flink wat muziekliefhebbers wordt opgepikt en waaraan eigenlijk niemand zich een buil kan vallen. Normaal gesproken gaat tot dusver helaas niet op voor Joseph Parsons, maar dat moet met het uitstekende Hope For Centuries eindelijk maar eens gaan veranderen. Erwin Zijleman
Joseph Parsons heeft inmiddels een flink stapeltje prima platen op zijn naam staan, maar toch is de tegenwoordig vanuit Duitsland opererende Amerikaanse muzikant nog altijd voor velen een grote onbekende. Dat is jammer, want Joseph Parsons maakt muziek die in brede kring gewaardeerd zou moeten kunnen worden. Zijn nieuwe plaat luistert naar de titel Hope For Centuries en is waarschijnlijk de meest veelzijdige en de meest toegankelijke plaat van de Amerikaan. De vorige platen van Joseph Parsons werden over het algemeen in het hokje “Roots” gepropt (The Vagabond Tales uit 2005 en Heavens Above uit 2008 zijn zeker aanraders), maar Hope For Centuries is te breed georiënteerd voor dit hokje. Joseph Parsons (overigens geen familie van de vele beroemde Parsons telgen uit de geschiedenis van de popmuziek) maakt op Hope For Centuries pop en rock met een vleugje folk, country en blues. Hope For Centuries werd zo ongeveer live ingespeeld, waarbij Joseph Parsons een beroep deed op zijn vaste en uit alle windstreken afkomstige liveband. De plaat klinkt hierdoor als een geoliede machine die op vol vermogen draait, maar omdat veel aandacht is besteed aan de productie, die overigens werd verzorgd door de onder andere van door Nora Jones, Amos Lee en Steve Forbert bekende Devin Greenwood, klinkt de plaat ook verzorgd. De muziek van Joseph Parsons is in het verleden met van alles en nog wat vergeleken, waarbij de namen van Van Morrison en Robert Palmer het meest frequent opdoken. Helemaal onzinnig is dit vergelijkingsmateriaal niet, zeker in de wat meer bluesy songs hoor ik wel wat van Robert Palmer, maar erg overtuigend is het ook niet. Hope For Centuries bevat op het eerste gehoor lekker in het gehoor liggende en vaak wat ingetogen rocksongs die opvallen door de prima vocalen en de strak spelende band, waarin de prima gitarist de meeste aandacht naar zich toe trekt. Het is geen muziek die je constant verbaast doet opveren, maar het klinkt allemaal wel zo lekker dat je de cd in de cd-speler laat zitten tot de laatste noten weg ebben en een nieuwe luisterbeurt nooit heel ver weg is. Wanneer je wat beter naar de plaat luistert, blijkt Hope For Centuries ook in tekstueel opzicht interessant. Joseph Parsons vertelt mooie, vaak wat donkere verhalen, en vertolkt deze op oprechte en overtuigende wijze. Kortom, Hope For Centuries is zo’n plaat die normaal gesproken overwegend positieve recensies krijgt, door flink wat muziekliefhebbers wordt opgepikt en waaraan eigenlijk niemand zich een buil kan vallen. Normaal gesproken gaat tot dusver helaas niet op voor Joseph Parsons, maar dat moet met het uitstekende Hope For Centuries eindelijk maar eens gaan veranderen. Erwin Zijleman