Otis Taylor - Pentatonic Wars And Love Songs
De Amerikaanse muzikant Otis Taylor leek al in de jaren 70 klaar voor een bestaan als smaakmaker binnen de bluesmuziek, maar koos uiteindelijk voor het lucratievere handelen in antiek. Een jaar of tien geleden koos de uit Chicago afkomstige bluesman alsnog voor de muziek en dit heeft tot dusver een serie prachtige platen, nauwelijks voor elkaar onder doende platen, opgeleverd. Ook het deze zomer verschenen Pentatonic Wars And Love Songs is weer een plaat die behoort tot het beste dat de moderne bluesmuziek te bieden heeft en sluit hiermee naadloos aan op de toch wel imposante stapel platen die Otis Taylor sinds 2000 heeft afgeleverd. Pentatonic Wars And Love Songs is echter niet inwisselbaar tegen de vorige platen van Otis Taylor, want op zijn nieuwe plaat kiest de Amerikaan weer voor een net iets andere invalshoek. Gebleven zijn het bijna Spartaanse gitaar- en banjospel van Otis Taylor, zijn dwars door de ziel snijdende stem, de donkere en bijna bezwerende toon van zijn muziek en de veelheid aan stijlen die Otis Taylor in zijn muziek verwerkt, maar in tekstueel en muzikaal opzicht verschilt Pentatonic Wars And Love Songs absoluut van zijn voorgangers. Waar Otis Taylor zich tot dusver bij voorkeur uitliet over politieke en maatschappelijke thema’s, is Pentatonic Wars And Love Songs vooral een plaat over de liefde. Over de donkere kant van de liefde, dat natuurlijk wel. Pentatonic Wars And Love Songs is bovendien veel jazzier dan zijn voorgangers. Ondanks de veelheid aan stijlen die Otis Taylor verwerkt in zijn muziek, naast jazz horen we ook dit keer invloeden uit de folk, country, psychedelica, gospel en Afrikaanse muziek, blijft Otis Taylor de blues zowel in muzikaal als tekstueel opzicht trouw. Ook op zijn nieuwe plaat maakt Otis Taylor weer eenvoudige klinkende, maar knap in elkaar zittende muziek zonder al te veel opsmuk. Donkere, vaak wat psychedelisch aandoende, muziek met het vermogen om diep te ontroeren. De muzikale bijdragen komen dit keer van dochter Cassie en niemand minder dan stergitarist Gary Moore, maar uiteindelijk draait toch bijna alles om Otis Taylor. Pentatonic Wars And Love Songs is een plaat die op deze laatste zomerse dagen misschien niet optimaal tot zijn recht komt, maar het uitstekend zal doen op de vele donkere en deprimerende herfstdagen die komen gaan. Otis Taylor bewijst wederom dat hij in zijn genre een volstrekt uniek muzikant is. Erwin Zijleman
De Amerikaanse muzikant Otis Taylor leek al in de jaren 70 klaar voor een bestaan als smaakmaker binnen de bluesmuziek, maar koos uiteindelijk voor het lucratievere handelen in antiek. Een jaar of tien geleden koos de uit Chicago afkomstige bluesman alsnog voor de muziek en dit heeft tot dusver een serie prachtige platen, nauwelijks voor elkaar onder doende platen, opgeleverd. Ook het deze zomer verschenen Pentatonic Wars And Love Songs is weer een plaat die behoort tot het beste dat de moderne bluesmuziek te bieden heeft en sluit hiermee naadloos aan op de toch wel imposante stapel platen die Otis Taylor sinds 2000 heeft afgeleverd. Pentatonic Wars And Love Songs is echter niet inwisselbaar tegen de vorige platen van Otis Taylor, want op zijn nieuwe plaat kiest de Amerikaan weer voor een net iets andere invalshoek. Gebleven zijn het bijna Spartaanse gitaar- en banjospel van Otis Taylor, zijn dwars door de ziel snijdende stem, de donkere en bijna bezwerende toon van zijn muziek en de veelheid aan stijlen die Otis Taylor in zijn muziek verwerkt, maar in tekstueel en muzikaal opzicht verschilt Pentatonic Wars And Love Songs absoluut van zijn voorgangers. Waar Otis Taylor zich tot dusver bij voorkeur uitliet over politieke en maatschappelijke thema’s, is Pentatonic Wars And Love Songs vooral een plaat over de liefde. Over de donkere kant van de liefde, dat natuurlijk wel. Pentatonic Wars And Love Songs is bovendien veel jazzier dan zijn voorgangers. Ondanks de veelheid aan stijlen die Otis Taylor verwerkt in zijn muziek, naast jazz horen we ook dit keer invloeden uit de folk, country, psychedelica, gospel en Afrikaanse muziek, blijft Otis Taylor de blues zowel in muzikaal als tekstueel opzicht trouw. Ook op zijn nieuwe plaat maakt Otis Taylor weer eenvoudige klinkende, maar knap in elkaar zittende muziek zonder al te veel opsmuk. Donkere, vaak wat psychedelisch aandoende, muziek met het vermogen om diep te ontroeren. De muzikale bijdragen komen dit keer van dochter Cassie en niemand minder dan stergitarist Gary Moore, maar uiteindelijk draait toch bijna alles om Otis Taylor. Pentatonic Wars And Love Songs is een plaat die op deze laatste zomerse dagen misschien niet optimaal tot zijn recht komt, maar het uitstekend zal doen op de vele donkere en deprimerende herfstdagen die komen gaan. Otis Taylor bewijst wederom dat hij in zijn genre een volstrekt uniek muzikant is. Erwin Zijleman