Corinne Bailey Rae - The Sea
Corinne Bailey Rae werd ruim vier jaar geleden door onder andere Jools Holland gelanceerd als de Britse soulsensatie voor de komende jaren. Ondanks de torenhoge verwachtingen hield de jonge Britse zangeres zich met haar titelloze debuut vol broeierige en aanstekelijke soul moeiteloos staande. De drugs gerelateerde dood van haar echtgenoot in 2008 wierp Corinne Bailey Rae echter ver terug. De afgelopen twee jaar werd Corinne Bailey Rae voorbij gestreefd door soortgenoten als Amy Winehouse, Duffy en Adele, maar met het nu verschenen The Sea laat ze horen dat een ieder die haar al had afgeschreven wat te vroeg was. Op basis van hetgeen dat Corinne Bailey Rae de afgelopen twee jaar heeft doorgemaakt had ik een aardedonkere plaat verwacht, maar dat vast best mee. The Sea klink misschien niet zo zwoel en onbevangen als het debuut van Corinne Bailey Rae, maar het is nog altijd meer een plaat voor een feestje dan voor een avondje treuren. Een aantal songs zijn net wat ingetogener en triester, met name wanneer Corinne Bailey Rae refereert naar de dood van haar echtgenoot, maar het merendeel van de songs op The Sea ligt duidelijk in het verlengde van die op haar debuut. Toch is The Sea niet meer van hetzelfde. Waar de muziek van Corinne Bailey Rae op haar debuut buitengewoon aangenaam maar ook wat oppervlakkig klonk, hoor je op The Sea net wat meer diepgang en beleving, hetgeen de kwaliteit van deze plaat enorm ten goede komt. De concurrentie is het genre is inmiddels moordend, maar omdat Corinne Bailey Rae net wat intensiever put uit de jazz, pop en dance heeft The Sea een duidelijke meerwaarde boven de platen van haar al eerder genoemde soortgenoten. Omdat The Sea vergeleken met het op zijn minst veelbelovende debuut bovendien betere songs, een strakkere productie en aansprekende arrangementen laat horen en Corinne Bailey Rae ook nog eens duidelijk beter is gaan zingen, is wat mij betreft de conclusie gerechtvaardigd dat Corinne weer helemaal terug is aan de top van de Britse soul. Op hetzelfde moment is The Sea ook een plaat die, ondanks de paar sombere accenten, heerlijk vermaakt en de lente wat sneller dan gepland of verwacht je hoofd in sleurt. Voor mij ook al reden genoeg om de tweede plaat van Corinne Bailey Rae de komende weken heel vaak uit de speakers te laten komen. Erwin Zijleman
Corinne Bailey Rae werd ruim vier jaar geleden door onder andere Jools Holland gelanceerd als de Britse soulsensatie voor de komende jaren. Ondanks de torenhoge verwachtingen hield de jonge Britse zangeres zich met haar titelloze debuut vol broeierige en aanstekelijke soul moeiteloos staande. De drugs gerelateerde dood van haar echtgenoot in 2008 wierp Corinne Bailey Rae echter ver terug. De afgelopen twee jaar werd Corinne Bailey Rae voorbij gestreefd door soortgenoten als Amy Winehouse, Duffy en Adele, maar met het nu verschenen The Sea laat ze horen dat een ieder die haar al had afgeschreven wat te vroeg was. Op basis van hetgeen dat Corinne Bailey Rae de afgelopen twee jaar heeft doorgemaakt had ik een aardedonkere plaat verwacht, maar dat vast best mee. The Sea klink misschien niet zo zwoel en onbevangen als het debuut van Corinne Bailey Rae, maar het is nog altijd meer een plaat voor een feestje dan voor een avondje treuren. Een aantal songs zijn net wat ingetogener en triester, met name wanneer Corinne Bailey Rae refereert naar de dood van haar echtgenoot, maar het merendeel van de songs op The Sea ligt duidelijk in het verlengde van die op haar debuut. Toch is The Sea niet meer van hetzelfde. Waar de muziek van Corinne Bailey Rae op haar debuut buitengewoon aangenaam maar ook wat oppervlakkig klonk, hoor je op The Sea net wat meer diepgang en beleving, hetgeen de kwaliteit van deze plaat enorm ten goede komt. De concurrentie is het genre is inmiddels moordend, maar omdat Corinne Bailey Rae net wat intensiever put uit de jazz, pop en dance heeft The Sea een duidelijke meerwaarde boven de platen van haar al eerder genoemde soortgenoten. Omdat The Sea vergeleken met het op zijn minst veelbelovende debuut bovendien betere songs, een strakkere productie en aansprekende arrangementen laat horen en Corinne Bailey Rae ook nog eens duidelijk beter is gaan zingen, is wat mij betreft de conclusie gerechtvaardigd dat Corinne weer helemaal terug is aan de top van de Britse soul. Op hetzelfde moment is The Sea ook een plaat die, ondanks de paar sombere accenten, heerlijk vermaakt en de lente wat sneller dan gepland of verwacht je hoofd in sleurt. Voor mij ook al reden genoeg om de tweede plaat van Corinne Bailey Rae de komende weken heel vaak uit de speakers te laten komen. Erwin Zijleman