Tindersticks - Falling Down A Mountain
De uit het Britse Nottingham afkomstige band Tindersticks maakte gedurende de jaren 90 een aantal geweldige platen, met de twee titelloze platen uit 1993 en 1995 en het uit 1997 stammende Curtains als uitschieters. De band begon wat minder sterk aan het nieuwe millennium, want zowel de platen die de band rond de eeuwwisseling uitbracht als de soloplaten van zanger Stuart Staples haalden niet het hoge niveau van de eerdere Tindersticks platen. Met The Hungry Saw kwam Tindersticks in 2008 gelukkig sterk terug en ook het nu verschenen Falling Down A Mountain is weer een overtuigende plaat. Falling Down A Mountain laat horen dat er de afgelopen 17 jaar niet zo gek veel is veranderd in het geluid van Tindersticks. De band maakt nog altijd buitengewoon stemmige muziek, waarin de geweldige stem van Stuart Staples de hoofdrol speelt. Het is stem die niet iedereen kan waarderen, maar iedereen die de vorige platen van Tindersticks koestert, zal ook op Falling Down A Mountain weer als een blok vallen voor de zwoele vocalen van Staples. In grote lijnen borduurt Falling Down A Mountain voort op zijn voorgangers, maar hier en daar horen we toch ook wel wat nieuwe dingen. Net wat meer jazz, een net iets rauwere track, wat voorzichtige invloeden uit de lo-fi, een fraai duet met de vergeten zangeres Mary Margaret O’Hara (die in 1998 met Miss America een onbetwist meesterwerk afleverde maar vervolgens net zo snel verdween als ze gekomen was); het zijn muzikale uitstapjes van bescheiden omvang, maar ze dragen wel bij aan de meerwaarde van deze nieuwe Tindersticks plaat. Falling Down A Mountain klinkt over het algemeen genomen wat minder zwaar dan de vorige platen van Tindersticks, die aanvoelden als een warme deken in een koud en donker bos. Dat is aan de ene kant jammer, maar het laat wel horen dat Tindersticks zichzelf nog steeds kan vernieuwen; dit overigens zonder het vertrouwde geluid al te zeer te schaden. Falling Down A Mountain zou zomaar een overgangsplaat naar een nieuw Tindersticks geluid kunnen zijn, maar voldoet ondertussen ook uitstekend als een vertrouwde Tindersticks plaat. De thermostaat kan best een graadje lager, want Falling Down A Mountain verwarmt zoals we dit van Tindersticks inmiddels al een jaar of 17 gewend zijn. De band doet dit deels met nieuwe middelen maar gelukkig weer op ouderwetse kracht. Erwin Zijleman
De uit het Britse Nottingham afkomstige band Tindersticks maakte gedurende de jaren 90 een aantal geweldige platen, met de twee titelloze platen uit 1993 en 1995 en het uit 1997 stammende Curtains als uitschieters. De band begon wat minder sterk aan het nieuwe millennium, want zowel de platen die de band rond de eeuwwisseling uitbracht als de soloplaten van zanger Stuart Staples haalden niet het hoge niveau van de eerdere Tindersticks platen. Met The Hungry Saw kwam Tindersticks in 2008 gelukkig sterk terug en ook het nu verschenen Falling Down A Mountain is weer een overtuigende plaat. Falling Down A Mountain laat horen dat er de afgelopen 17 jaar niet zo gek veel is veranderd in het geluid van Tindersticks. De band maakt nog altijd buitengewoon stemmige muziek, waarin de geweldige stem van Stuart Staples de hoofdrol speelt. Het is stem die niet iedereen kan waarderen, maar iedereen die de vorige platen van Tindersticks koestert, zal ook op Falling Down A Mountain weer als een blok vallen voor de zwoele vocalen van Staples. In grote lijnen borduurt Falling Down A Mountain voort op zijn voorgangers, maar hier en daar horen we toch ook wel wat nieuwe dingen. Net wat meer jazz, een net iets rauwere track, wat voorzichtige invloeden uit de lo-fi, een fraai duet met de vergeten zangeres Mary Margaret O’Hara (die in 1998 met Miss America een onbetwist meesterwerk afleverde maar vervolgens net zo snel verdween als ze gekomen was); het zijn muzikale uitstapjes van bescheiden omvang, maar ze dragen wel bij aan de meerwaarde van deze nieuwe Tindersticks plaat. Falling Down A Mountain klinkt over het algemeen genomen wat minder zwaar dan de vorige platen van Tindersticks, die aanvoelden als een warme deken in een koud en donker bos. Dat is aan de ene kant jammer, maar het laat wel horen dat Tindersticks zichzelf nog steeds kan vernieuwen; dit overigens zonder het vertrouwde geluid al te zeer te schaden. Falling Down A Mountain zou zomaar een overgangsplaat naar een nieuw Tindersticks geluid kunnen zijn, maar voldoet ondertussen ook uitstekend als een vertrouwde Tindersticks plaat. De thermostaat kan best een graadje lager, want Falling Down A Mountain verwarmt zoals we dit van Tindersticks inmiddels al een jaar of 17 gewend zijn. De band doet dit deels met nieuwe middelen maar gelukkig weer op ouderwetse kracht. Erwin Zijleman