Spoon - Transference
Een succesvolle carrière in de muziekindustrie is vaak eenvoudig te voorspellen, maar toch zijn er altijd uitzonderingen. Aan de ene kant zijn er gelukkig altijd muzikanten of bands die aan geen van de voorwaarden voor succes lijken te voldoen, maar toch doorbreken naar een groot publiek. Het zijn de bands die tot ieders verrassing de jaarlijstjes weten te halen, zoals vorig jaar The Xx, Animal Collective en Grizzly Bear deden. Aan de andere kant zijn er helaas ook muzikanten of bands die alles goed lijken te doen, maar desondanks geen poot aan de grond krijgen. In de laatste categorie valt de uit Austin, Texas, afkomstige band Spoon. Spoon maakt inmiddels al weer 15 jaar platen die worden bejubeld door de critici en zijn gevuld met louter perfecte popsongs die een breed publiek moeten aanspreken, maar desondanks zijn er, zeker in Europa, nog altijd veel te veel muziekliefhebbers die niets van de band in de kast hebben staan. Sinds Girls Can Tell uit 2001 maakt Spoon platen waar helemaal niets op valt aan te merken, maar zelfs het briljante Ga Ga Ga Ga Ga uit 2007 zorgde niet voor de Europese doorbraak van Spoon (in de VS werd de band wel voor het eerst in brede kring omarmd). Het onlangs verschenen Transference gaat daar vast geen verandering in brengen, maar toch is ook dit weer een erg sterke plaat. Vergeleken met de vorige platen klinkt Spoon op Transference wat rauwer en directer. Voorman Britt Daniel is het schrijven van perfecte popliedjes nog niet verleerd, maar kiest net wat vaker voor de pure eenvoud in plaats van opsmuk of voor de onbetreden paden in plaats van de catchy refreinen. Begrijp me niet verkeerd: ook Transference is een geweldige plaat vol memorabele popsongs, maar in plaats van één keer horen moet je ze nu drie keer horen voor ze voorgoed in je hoofd zitten. Waar de band op haar vorige plaat nadrukkelijk flirtte met funk en Motown, staat op Transference de rock weer centraal. Hier en daar heb je het idee dat het gaat om songs waar tijdens de opnamen nog druk aan werd gesleuteld, waardoor de songs opeens toch weer een andere kant op schieten. Hierdoor nestelen de songs op Transference zich wat minder makkelijk in het geheugen dan de songs op de vorige platen van de band, maar dat blijkt slechts een kwestie van tijd. Wereldberoemd gaan ze waarschijnlijk nooit worden, maar Spoon blijft toch een unieke band, die eigenlijk alleen maar leuke platen kan maken, hoezeer ze ook hun best doen om ons niet te verleiden. Erwin Zijleman
Een succesvolle carrière in de muziekindustrie is vaak eenvoudig te voorspellen, maar toch zijn er altijd uitzonderingen. Aan de ene kant zijn er gelukkig altijd muzikanten of bands die aan geen van de voorwaarden voor succes lijken te voldoen, maar toch doorbreken naar een groot publiek. Het zijn de bands die tot ieders verrassing de jaarlijstjes weten te halen, zoals vorig jaar The Xx, Animal Collective en Grizzly Bear deden. Aan de andere kant zijn er helaas ook muzikanten of bands die alles goed lijken te doen, maar desondanks geen poot aan de grond krijgen. In de laatste categorie valt de uit Austin, Texas, afkomstige band Spoon. Spoon maakt inmiddels al weer 15 jaar platen die worden bejubeld door de critici en zijn gevuld met louter perfecte popsongs die een breed publiek moeten aanspreken, maar desondanks zijn er, zeker in Europa, nog altijd veel te veel muziekliefhebbers die niets van de band in de kast hebben staan. Sinds Girls Can Tell uit 2001 maakt Spoon platen waar helemaal niets op valt aan te merken, maar zelfs het briljante Ga Ga Ga Ga Ga uit 2007 zorgde niet voor de Europese doorbraak van Spoon (in de VS werd de band wel voor het eerst in brede kring omarmd). Het onlangs verschenen Transference gaat daar vast geen verandering in brengen, maar toch is ook dit weer een erg sterke plaat. Vergeleken met de vorige platen klinkt Spoon op Transference wat rauwer en directer. Voorman Britt Daniel is het schrijven van perfecte popliedjes nog niet verleerd, maar kiest net wat vaker voor de pure eenvoud in plaats van opsmuk of voor de onbetreden paden in plaats van de catchy refreinen. Begrijp me niet verkeerd: ook Transference is een geweldige plaat vol memorabele popsongs, maar in plaats van één keer horen moet je ze nu drie keer horen voor ze voorgoed in je hoofd zitten. Waar de band op haar vorige plaat nadrukkelijk flirtte met funk en Motown, staat op Transference de rock weer centraal. Hier en daar heb je het idee dat het gaat om songs waar tijdens de opnamen nog druk aan werd gesleuteld, waardoor de songs opeens toch weer een andere kant op schieten. Hierdoor nestelen de songs op Transference zich wat minder makkelijk in het geheugen dan de songs op de vorige platen van de band, maar dat blijkt slechts een kwestie van tijd. Wereldberoemd gaan ze waarschijnlijk nooit worden, maar Spoon blijft toch een unieke band, die eigenlijk alleen maar leuke platen kan maken, hoezeer ze ook hun best doen om ons niet te verleiden. Erwin Zijleman