Arbouretum - The Gathering
Het ongeveer twee jaar geleden verschenen Song Of The Pearl van de Amerikaanse band Arbouretum was voor mij één van de grote verrassingen van 2009. De band die in de jaren ervoor nog behoorlijk verstilde muziek in de beste Will Oldham traditie maakte, verraste opeens met psychedelisch aandoende rock, waarvoor Neil Young en zijn Crazy Horse zich waarschijnlijk niet zouden hebben geschaamd. Op de band’s nieuwe plaat, The Gathering, doet Arbouretum er nog een schepje bovenop en dat levert als je het mij vraagt een geweldige plaat op. Ook op The Gathering verkent de band rond Dave Heumann weer nadrukkelijk de archieven van de psychedelische rockmuziek, maar Arbouretum gaat hierbij dit keer zo stevig tekeer dat het zo nu en dan bijna stonerrock is die uit de speakers knalt. Zo nu en dan heb je zelfs het idee dat het legendarische Kyuss uit de as is herrezen. Het is een wonderbaarlijke transformatie die Arbouretum sinds haar pas vijf jaar oude debuut heeft doorgemaakt, al is de band haar folkroots zeker niet helemaal vergeten. The Gathering bevat slechts 7 tracks, maar deze nemen flink de tijd (7-11 minuten). Het zijn songs vol geweldig gitaarwerk, Dave Heumann’s bijzondere vocalen, de nodige tempowisselingen en hier en daar wat extra strijkers om de impact van de muziek van Arbouretum nog verder te vergoten. Het zit af en toe behoorlijk ingewikkeld in elkaar, maar het is ook muziek die je even moet grijpen en vervolgens aangenaam doormaalt. Ook voor een ieder die zich liever in teksten dan in snarengepluk verdiept heeft The Gathering overigens flink wat te bieden, want het werk van de psycholoog Carl Jung staat centraal. Persoonlijk hou ik het liever bij de muziek en die is prachtig. Natuurlijk is het zo dat vrijwel alles wat Arbouretum op The Gathering doet eerder is gedaan. De plaat had ook best 20, 30 of 40 jaar geleden gemaakt kunnen worden en maakt hier en daar zeker geen geheim van de belangrijkste inspiratiebronnen. Tegelijkertijd is The Gathering, net als Song Of The Pearl, een plaat die flink wat muziekliefhebbers compleet in zal pakken. Ik reken mezelf alvast tot de eerste slachtoffers. The Gathering is een plaat die je met woorden altijd tekort doet. Het is een plaat die je moet horen, of beter nog, moet ondergaan. Dit is niet zonder risico, want als je jezelf eenmaal bent kwijtgeraakt in de lange tracks en het bijna hypnotiserende gitaarwerk, blijkt The Gathering een plaat die zich, net als zijn voorganger, maar lastig uit de cd-speler laat verdrijven. Wereldberoemd zal Arbouretum er waarschijnlijk niet mee worden, maar ach wat is het weer mooi. Erwin Zijleman
Het ongeveer twee jaar geleden verschenen Song Of The Pearl van de Amerikaanse band Arbouretum was voor mij één van de grote verrassingen van 2009. De band die in de jaren ervoor nog behoorlijk verstilde muziek in de beste Will Oldham traditie maakte, verraste opeens met psychedelisch aandoende rock, waarvoor Neil Young en zijn Crazy Horse zich waarschijnlijk niet zouden hebben geschaamd. Op de band’s nieuwe plaat, The Gathering, doet Arbouretum er nog een schepje bovenop en dat levert als je het mij vraagt een geweldige plaat op. Ook op The Gathering verkent de band rond Dave Heumann weer nadrukkelijk de archieven van de psychedelische rockmuziek, maar Arbouretum gaat hierbij dit keer zo stevig tekeer dat het zo nu en dan bijna stonerrock is die uit de speakers knalt. Zo nu en dan heb je zelfs het idee dat het legendarische Kyuss uit de as is herrezen. Het is een wonderbaarlijke transformatie die Arbouretum sinds haar pas vijf jaar oude debuut heeft doorgemaakt, al is de band haar folkroots zeker niet helemaal vergeten. The Gathering bevat slechts 7 tracks, maar deze nemen flink de tijd (7-11 minuten). Het zijn songs vol geweldig gitaarwerk, Dave Heumann’s bijzondere vocalen, de nodige tempowisselingen en hier en daar wat extra strijkers om de impact van de muziek van Arbouretum nog verder te vergoten. Het zit af en toe behoorlijk ingewikkeld in elkaar, maar het is ook muziek die je even moet grijpen en vervolgens aangenaam doormaalt. Ook voor een ieder die zich liever in teksten dan in snarengepluk verdiept heeft The Gathering overigens flink wat te bieden, want het werk van de psycholoog Carl Jung staat centraal. Persoonlijk hou ik het liever bij de muziek en die is prachtig. Natuurlijk is het zo dat vrijwel alles wat Arbouretum op The Gathering doet eerder is gedaan. De plaat had ook best 20, 30 of 40 jaar geleden gemaakt kunnen worden en maakt hier en daar zeker geen geheim van de belangrijkste inspiratiebronnen. Tegelijkertijd is The Gathering, net als Song Of The Pearl, een plaat die flink wat muziekliefhebbers compleet in zal pakken. Ik reken mezelf alvast tot de eerste slachtoffers. The Gathering is een plaat die je met woorden altijd tekort doet. Het is een plaat die je moet horen, of beter nog, moet ondergaan. Dit is niet zonder risico, want als je jezelf eenmaal bent kwijtgeraakt in de lange tracks en het bijna hypnotiserende gitaarwerk, blijkt The Gathering een plaat die zich, net als zijn voorganger, maar lastig uit de cd-speler laat verdrijven. Wereldberoemd zal Arbouretum er waarschijnlijk niet mee worden, maar ach wat is het weer mooi. Erwin Zijleman