Teddy Thompson - Bella
Het hebben van beroemde ouders is in de meeste beroepsgroepen een enorme pré, maar voor muzikanten gaat dit niet op. Sterker nog, het hebben van beroemde ouders is voor de gemiddelde muzikant juist een enorme belemmering, die slechts door een enkeling (denk aan Rufus en Martha Wainwright) kan worden overwonnen. Dit is terecht wanneer het uitblijven van erkenning vooral te maken heeft met een gebrek aan talent (denk aan Julian Lennon en Adam Cohen), maar er zijn ook voldoende gevallen waarin sprake is van groot onrecht. Teddy Thompson valt absoluut in de laatste categorie. De zoon van levende folklegendes Linda en Richard Thompson opereert inmiddels een jaar of 12 als soloartiest en maakte in deze periode een stuk of vier platen die vallen in de categorie bescheiden meesterwerken. Met name Separate Ways uit 2006 was van een bijna onwerkelijke schoonheid, maar de plaat haalde geen enkel jaarlijstje en werd bovendien nauwelijks verkocht. Teddy Thompson weet gelukkig van geen ophouden en levert met Bella wederom een plaat van hoge kwaliteit af. Je zou verwachten dat Teddy Thompson zo langzamerhand behoorlijk gedeprimeerd is geraakt van het uitblijven van de erkenning die hij al zo lang verdient, maar dat is op zijn platen in ieder geval niet te horen. Bella klinkt net als voorganger A Piece Of What You Need (2008) juist wat lichtvoetiger en optimistischer dan Thompson’s vroege platen, waardoor de muziek van de Thompson telg alleen maar bij een nog groter publiek in de smaak zou moeten kunnen vallen. Bella is een conceptplaat met de zoektocht naar de vrouw van je dromen en de teleurstellingen waartegen je hierbij aanloopt als onderwerp. Op zich een weinig opzienbarend onderwerp (hoeveel procent van alle songs die tot dusver zijn geschreven gaan over de al dan niet hopeloze zoektocht naar liefde? Ik durf geen schatting te maken, maar het zal een substantieel percentage zijn), maar Teddy Thompson weet er wederom iets heel moois van te maken. Bella staat vol met buitengewoon aangename en smaakvolle singer-songwriter muziek. Thompson’s band bestaat uit een aantal routiniers die een mooi, afwisselend en stemmig geluid neer kunnen leggen, waarin Teddy Thompson kan excelleren. En dat doet de Brit wederom met bijna speels gemak, want wat is het een goede zanger. Met name de ballads zijn hartverscheurend mooi, maar ook in de wat meer pop georiënteerde songs overtuigt Teddy Thompson voor de volle 100%. Toch valt er ook wel iets aan te merken op deze plaat. Waar Teddy Thompson zijn songs in het verleden sober en rootsy hield, flirt hij dit keer soms net wat te opzichtig met pop en wordt het blik met strijkers me net wat te vaak en te ver open getrokken. Het zijn echter maar kleine smetjes op een plaat die nog altijd bovengemiddeld goed is. Zonder beroemde ouders was Teddy Thompson waarschijnlijk al lang een hele grote geweest, maar ook als zoon van beroemde ouders verdient Teddy Thompson alle respect, iets wat hij nog maar eens onderstreept met het lichtvoetige maar o zo overtuigende Bella. Erwin Zijleman
Het hebben van beroemde ouders is in de meeste beroepsgroepen een enorme pré, maar voor muzikanten gaat dit niet op. Sterker nog, het hebben van beroemde ouders is voor de gemiddelde muzikant juist een enorme belemmering, die slechts door een enkeling (denk aan Rufus en Martha Wainwright) kan worden overwonnen. Dit is terecht wanneer het uitblijven van erkenning vooral te maken heeft met een gebrek aan talent (denk aan Julian Lennon en Adam Cohen), maar er zijn ook voldoende gevallen waarin sprake is van groot onrecht. Teddy Thompson valt absoluut in de laatste categorie. De zoon van levende folklegendes Linda en Richard Thompson opereert inmiddels een jaar of 12 als soloartiest en maakte in deze periode een stuk of vier platen die vallen in de categorie bescheiden meesterwerken. Met name Separate Ways uit 2006 was van een bijna onwerkelijke schoonheid, maar de plaat haalde geen enkel jaarlijstje en werd bovendien nauwelijks verkocht. Teddy Thompson weet gelukkig van geen ophouden en levert met Bella wederom een plaat van hoge kwaliteit af. Je zou verwachten dat Teddy Thompson zo langzamerhand behoorlijk gedeprimeerd is geraakt van het uitblijven van de erkenning die hij al zo lang verdient, maar dat is op zijn platen in ieder geval niet te horen. Bella klinkt net als voorganger A Piece Of What You Need (2008) juist wat lichtvoetiger en optimistischer dan Thompson’s vroege platen, waardoor de muziek van de Thompson telg alleen maar bij een nog groter publiek in de smaak zou moeten kunnen vallen. Bella is een conceptplaat met de zoektocht naar de vrouw van je dromen en de teleurstellingen waartegen je hierbij aanloopt als onderwerp. Op zich een weinig opzienbarend onderwerp (hoeveel procent van alle songs die tot dusver zijn geschreven gaan over de al dan niet hopeloze zoektocht naar liefde? Ik durf geen schatting te maken, maar het zal een substantieel percentage zijn), maar Teddy Thompson weet er wederom iets heel moois van te maken. Bella staat vol met buitengewoon aangename en smaakvolle singer-songwriter muziek. Thompson’s band bestaat uit een aantal routiniers die een mooi, afwisselend en stemmig geluid neer kunnen leggen, waarin Teddy Thompson kan excelleren. En dat doet de Brit wederom met bijna speels gemak, want wat is het een goede zanger. Met name de ballads zijn hartverscheurend mooi, maar ook in de wat meer pop georiënteerde songs overtuigt Teddy Thompson voor de volle 100%. Toch valt er ook wel iets aan te merken op deze plaat. Waar Teddy Thompson zijn songs in het verleden sober en rootsy hield, flirt hij dit keer soms net wat te opzichtig met pop en wordt het blik met strijkers me net wat te vaak en te ver open getrokken. Het zijn echter maar kleine smetjes op een plaat die nog altijd bovengemiddeld goed is. Zonder beroemde ouders was Teddy Thompson waarschijnlijk al lang een hele grote geweest, maar ook als zoon van beroemde ouders verdient Teddy Thompson alle respect, iets wat hij nog maar eens onderstreept met het lichtvoetige maar o zo overtuigende Bella. Erwin Zijleman