Teitur - Let The Dog Drive Home
Teitur Lassen werd geboren op de Faeröer Eilanden, maar opereert al jaren vanuit Kopenhagen en Londen. Dat heeft tot dusver een drietal platen opgeleverd, waarover de meningen zeer verdeeld zijn. Teitur’s debuut Poetry & Aeroplanes uit 2003 werd nog overwegend positief ontvangen, maar opvolgers Stay Under The Stars uit 2006 en met name The Singer uit 2008 konden rekenen op zeer uiteenlopende reacties. Zo haalde The Singer hier en daar de jaarlijstjes in 2008, maar minstens even vaak werd de plaat verguisd. Mijn mening over de muziek van Teitur schommelt tot dusver wat heen en weer, maar zijn nieuwe plaat, Let The Dog Drive Home, vind ik toch vooral mooi. Dat de muziek van Teitur nogal omstreden is en dat ook Let The Dog Drive Home waarschijnlijk uiteenlopende reacties zal oproepen, hoeft geen verbazing te wekken. De mooi verzorgde folkpopliedjes van Teitur balanceren immers continu op het randje van kunst en kitsch. De een zal het allemaal net wat te glad en te soft vinden, terwijl de ander door het glimmende laagje chroom heen kan kijken en wel wordt geraakt door de muziek van Teitur. Waar ik me in het verleden aansloot bij de eerste groep, schaar ik me nu toch voorzichtig in de tweede groep. Ook op Let The Dog Drive Home heeft Teitur weer flink aan de arrangementen gesleuteld en haalt hij hier en daar misschien net wat teveel tierelantijntjes uit de kast, maar op één of andere manier vind ik het dit keer functioneel. Het zijn bovendien tierelantijntjes die minder voor de hand liggend zijn dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Zeker wanneer je Let The Dog Drive Home met de koptelefoon beluistert, blijkt dat de popliedjes van Teitur razend knap in elkaar zitten en de balans tussen kunst en kitsch steeds vaker in de richting van de eerstgenoemde uitslaat. Let The Dog Drive Home blijkt al snel een plaat met mooie stemmige popliedjes waarin van alles te ontdekken valt. Ook in vocaal opzicht weet Teitur wat mij betreft meer te overtuigen dan in het verleden. In zijn stem klinkt misschien net iets meer emotie door, waardoor zijn muziek opeens puur en oprecht klinkt. Had ik in eerste instantie nog mijn reserves; na een aantal luisterbeurten ben ik helemaal om en ontdek ik steeds meer moois in de stemmige popliedjes op Let The Dog Drive Home. Teitur klinkt op zijn nieuwe plaat als Coldplay zonder stadionpretenties of als een doorleefde en sobere singer-songwriter die zich eenmaal te buiten mag gaan aan warme en volle arrangementen. Om echt te kunnen genieten van Let The Dog Drive Home moet je misschien wat vooroordelen overboord zetten, maar je krijgt er heel veel moois voor terug, bij voorkeur bij beluistering met de koptelefoon of in de auto. Erwin Zijleman
Teitur Lassen werd geboren op de Faeröer Eilanden, maar opereert al jaren vanuit Kopenhagen en Londen. Dat heeft tot dusver een drietal platen opgeleverd, waarover de meningen zeer verdeeld zijn. Teitur’s debuut Poetry & Aeroplanes uit 2003 werd nog overwegend positief ontvangen, maar opvolgers Stay Under The Stars uit 2006 en met name The Singer uit 2008 konden rekenen op zeer uiteenlopende reacties. Zo haalde The Singer hier en daar de jaarlijstjes in 2008, maar minstens even vaak werd de plaat verguisd. Mijn mening over de muziek van Teitur schommelt tot dusver wat heen en weer, maar zijn nieuwe plaat, Let The Dog Drive Home, vind ik toch vooral mooi. Dat de muziek van Teitur nogal omstreden is en dat ook Let The Dog Drive Home waarschijnlijk uiteenlopende reacties zal oproepen, hoeft geen verbazing te wekken. De mooi verzorgde folkpopliedjes van Teitur balanceren immers continu op het randje van kunst en kitsch. De een zal het allemaal net wat te glad en te soft vinden, terwijl de ander door het glimmende laagje chroom heen kan kijken en wel wordt geraakt door de muziek van Teitur. Waar ik me in het verleden aansloot bij de eerste groep, schaar ik me nu toch voorzichtig in de tweede groep. Ook op Let The Dog Drive Home heeft Teitur weer flink aan de arrangementen gesleuteld en haalt hij hier en daar misschien net wat teveel tierelantijntjes uit de kast, maar op één of andere manier vind ik het dit keer functioneel. Het zijn bovendien tierelantijntjes die minder voor de hand liggend zijn dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Zeker wanneer je Let The Dog Drive Home met de koptelefoon beluistert, blijkt dat de popliedjes van Teitur razend knap in elkaar zitten en de balans tussen kunst en kitsch steeds vaker in de richting van de eerstgenoemde uitslaat. Let The Dog Drive Home blijkt al snel een plaat met mooie stemmige popliedjes waarin van alles te ontdekken valt. Ook in vocaal opzicht weet Teitur wat mij betreft meer te overtuigen dan in het verleden. In zijn stem klinkt misschien net iets meer emotie door, waardoor zijn muziek opeens puur en oprecht klinkt. Had ik in eerste instantie nog mijn reserves; na een aantal luisterbeurten ben ik helemaal om en ontdek ik steeds meer moois in de stemmige popliedjes op Let The Dog Drive Home. Teitur klinkt op zijn nieuwe plaat als Coldplay zonder stadionpretenties of als een doorleefde en sobere singer-songwriter die zich eenmaal te buiten mag gaan aan warme en volle arrangementen. Om echt te kunnen genieten van Let The Dog Drive Home moet je misschien wat vooroordelen overboord zetten, maar je krijgt er heel veel moois voor terug, bij voorkeur bij beluistering met de koptelefoon of in de auto. Erwin Zijleman