Edie Brickell - Edie Brickell
Ik heb inmiddels al 22 jaar een enorm zwak voor de muziek van Edie Brickell. In 1989 debuteerde ze, samen met haar band The New Bohemians, met het prachtige Shooting Rubberbands At The Stars. Het was liefde op het eerste gezicht. Op het debuut van Edie Brickell viel en valt dan ook helemaal niets aan te merken. Shooting Rubberbands At The Stars was en is een plaat met geweldige popliedjes, sprankelende muziek en vrijwel onweerstaanbare vocalen. De waarheid van Johan Cruiff (“elk voordeel heb zijn nadeel”) bleek echter ook voor Edie Brickell onverbiddelijk op te gaan. Met Shooting Rubberbands At The Stars had ze de lat voor zichzelf zo hoog gelegd dat de altijd al lastige tweede plaat alleen maar tegen kon vallen, zelfs als Edie Brickell een plaat van een vergelijkbaar niveau uit zou brengen. Het in 1990 verschenen Ghost Of A Dog was van een vergelijkbaar niveau (achteraf bezien was de plaat misschien zelfs wel beter dan het zo bewierookte debuut), maar desondanks flopte de plaat genadeloos. Toen Edie Brickell vier jaar later zonder band terugkeerde met het wel wat tegenvallende (maar zeker niet slechte) Picture Perfect Morning, hadden de critici de messen geslepen en werd de voormalige lieveling van de critici en de muziekliefhebber gefileerd en afgeserveerd. Het leek meteen het einde van de carrière van Edie Brickell. Tijd heelt echter alle wonden en Edie Brickell keerde in 2003 dan ook vol goede moed terug met het uitstekende Volcano, waarna ze op het in 2006 verschenen Stranger Things zelfs weer met The New Bohemians op de proppen kwam. De afgelopen jaren had Edie Brickell meerdere ijzers in het vuur (zo vormt ze samen met echtgenoot Paul Simon’s zoon Harper Simon The Heavy Circles en maakt ze deel uit van The Gaddabouts), maar acht jaar na Volcano is het eindelijk weer eens tijd voor een echte soloplaat. Edie Brickell’s titelloze comeback plaat is een plaat die ongetwijfeld weer de vergelijking aan zal moeten gaan met Shooting Rubberbands At The Stars, maar de plaat komt het best tot zijn recht wanneer je deze vergelijking achterwege laat. Op haar titelloze zesde plaat laat Edie Brickell horen dat ze nog altijd muziek maakt die er toe doet. De plaat ligt duidelijk in het verlengde van Volcano en werd voor het overgrote deel met hetzelfde team gemaakt, met ook dit keer een belangrijke rol voor gitarist/producer Charlie Sexton. De titelloze zesde van Edie Brickell is een bijzonder lekkere plaat met tijdloze singer-songwriter muziek. Het is een plaat die zich niet beperkt tot één genre en het is bovendien een plaat waarop in vocaal en muzikaal opzicht alles klopt. De nieuwe plaat van Edie Brickell is boven alles een plaat met popliedjes waarop je eigenlijk alleen maar verliefd kunt worden, net zoals dat 22 geleden het geval was op Shooting Rubberbands At The Stars. Kortom, weer een Edie Brickell plaat waar je als muziekliefhebber heel blij mee moet zijn, wat de critici ook beweren. Erwin Zijleman
Ik heb inmiddels al 22 jaar een enorm zwak voor de muziek van Edie Brickell. In 1989 debuteerde ze, samen met haar band The New Bohemians, met het prachtige Shooting Rubberbands At The Stars. Het was liefde op het eerste gezicht. Op het debuut van Edie Brickell viel en valt dan ook helemaal niets aan te merken. Shooting Rubberbands At The Stars was en is een plaat met geweldige popliedjes, sprankelende muziek en vrijwel onweerstaanbare vocalen. De waarheid van Johan Cruiff (“elk voordeel heb zijn nadeel”) bleek echter ook voor Edie Brickell onverbiddelijk op te gaan. Met Shooting Rubberbands At The Stars had ze de lat voor zichzelf zo hoog gelegd dat de altijd al lastige tweede plaat alleen maar tegen kon vallen, zelfs als Edie Brickell een plaat van een vergelijkbaar niveau uit zou brengen. Het in 1990 verschenen Ghost Of A Dog was van een vergelijkbaar niveau (achteraf bezien was de plaat misschien zelfs wel beter dan het zo bewierookte debuut), maar desondanks flopte de plaat genadeloos. Toen Edie Brickell vier jaar later zonder band terugkeerde met het wel wat tegenvallende (maar zeker niet slechte) Picture Perfect Morning, hadden de critici de messen geslepen en werd de voormalige lieveling van de critici en de muziekliefhebber gefileerd en afgeserveerd. Het leek meteen het einde van de carrière van Edie Brickell. Tijd heelt echter alle wonden en Edie Brickell keerde in 2003 dan ook vol goede moed terug met het uitstekende Volcano, waarna ze op het in 2006 verschenen Stranger Things zelfs weer met The New Bohemians op de proppen kwam. De afgelopen jaren had Edie Brickell meerdere ijzers in het vuur (zo vormt ze samen met echtgenoot Paul Simon’s zoon Harper Simon The Heavy Circles en maakt ze deel uit van The Gaddabouts), maar acht jaar na Volcano is het eindelijk weer eens tijd voor een echte soloplaat. Edie Brickell’s titelloze comeback plaat is een plaat die ongetwijfeld weer de vergelijking aan zal moeten gaan met Shooting Rubberbands At The Stars, maar de plaat komt het best tot zijn recht wanneer je deze vergelijking achterwege laat. Op haar titelloze zesde plaat laat Edie Brickell horen dat ze nog altijd muziek maakt die er toe doet. De plaat ligt duidelijk in het verlengde van Volcano en werd voor het overgrote deel met hetzelfde team gemaakt, met ook dit keer een belangrijke rol voor gitarist/producer Charlie Sexton. De titelloze zesde van Edie Brickell is een bijzonder lekkere plaat met tijdloze singer-songwriter muziek. Het is een plaat die zich niet beperkt tot één genre en het is bovendien een plaat waarop in vocaal en muzikaal opzicht alles klopt. De nieuwe plaat van Edie Brickell is boven alles een plaat met popliedjes waarop je eigenlijk alleen maar verliefd kunt worden, net zoals dat 22 geleden het geval was op Shooting Rubberbands At The Stars. Kortom, weer een Edie Brickell plaat waar je als muziekliefhebber heel blij mee moet zijn, wat de critici ook beweren. Erwin Zijleman