We Are The Lillies - We Are The Lillies
Wanneer de platenmaatschappij in een beschrijving van een plaat al termen als vreemd en merkwaardig gebruikt, ben ik op mijn hoede. Het was in het geval van het debuut van We Are The Lillies eigenlijk onnodig, want deze plaat is aangenaam vreemd en verrassend merkwaardig. We Are The Lillies is een gelegenheidsproject van een aantal Franse muzikanten (Tahiti Boy & The Palm Tree Family) en Tropicalia legende Sergio Dias (die gedurende de jaren 60 en 70 stevig aan de weg timmerde met zijn band Os Mutantes). Niemand minder dan Jane Birkin en Iggy Pop completeren dit merkwaardige gezelschap dat, wat mij betreft geheel volgens de verwachting, Franse pop met een experimentele psychedelische inslag maakt. Het levert een plaat op met vele gezichten, al zijn vrijwel alle tracks met enige moeite in het hokje “zwoele en eigenwijze pop” te duwen. De combinatie van Franse pop, 60s psychedelica, een vleugje bossanova en flink wat muzikaal lef pakt wat mij betreft uitstekend uit. Het debuut van We Are The Lillies is een plaat die makkelijk verleidt met mooie popdeuntjes, zwoele vocalen en een prachtige productie, maar de plaat beschikt ook over voldoende diepgang om het na de eerste verliefdheid leuk te houden. Omdat de plaat hier en daar overloopt van de invloeden ligt het noemen van vergelijkingsmateriaal voor de hand, maar dat is nog geen eenvoudige opgave. De BBC doet het nog altijd prachtig met “Sounding every bit like a vintage Trevor Horn production, with beautifully descending Belle and Sebastian chords, raucous shout-alongs comparable to early Bees and some hysterical saxophones straight out of the Ian Dury catalogue, this is a slightly woozy house party album for when LSD gets in the punchbowl and revellers start getting into the first phases of debauched undress”. Het is een mooie poging die de muziek van We Are The Lillies deels recht doet (de overvolle productie, het bitterzoete karakter van de meeste songs), maar ook wel wat tekort schiet. De muziek van We Are The Lillies schiet immers meer kanten op dan het citaat van de BBC suggereert en citeert ook opvallend rijkelijk uit de archieven van de symfonische rock en de Canterbury pop, om maar een voorbeeld te noemen. Het levert uiteindelijk een sprankelende, avontuurlijke en meer dan eens betoverende plaat op, die er absoluut een is voor de liefhebbers, maar deze groep kan wel eens veel groter zijn dan de eigen platenmaatschappij denkt. We Are The Lillies hebben een bijzonder smakend hapje afgeleverd dat, na enige gewenning, smaakt naar veel meer. Erwin Zijleman
Wanneer de platenmaatschappij in een beschrijving van een plaat al termen als vreemd en merkwaardig gebruikt, ben ik op mijn hoede. Het was in het geval van het debuut van We Are The Lillies eigenlijk onnodig, want deze plaat is aangenaam vreemd en verrassend merkwaardig. We Are The Lillies is een gelegenheidsproject van een aantal Franse muzikanten (Tahiti Boy & The Palm Tree Family) en Tropicalia legende Sergio Dias (die gedurende de jaren 60 en 70 stevig aan de weg timmerde met zijn band Os Mutantes). Niemand minder dan Jane Birkin en Iggy Pop completeren dit merkwaardige gezelschap dat, wat mij betreft geheel volgens de verwachting, Franse pop met een experimentele psychedelische inslag maakt. Het levert een plaat op met vele gezichten, al zijn vrijwel alle tracks met enige moeite in het hokje “zwoele en eigenwijze pop” te duwen. De combinatie van Franse pop, 60s psychedelica, een vleugje bossanova en flink wat muzikaal lef pakt wat mij betreft uitstekend uit. Het debuut van We Are The Lillies is een plaat die makkelijk verleidt met mooie popdeuntjes, zwoele vocalen en een prachtige productie, maar de plaat beschikt ook over voldoende diepgang om het na de eerste verliefdheid leuk te houden. Omdat de plaat hier en daar overloopt van de invloeden ligt het noemen van vergelijkingsmateriaal voor de hand, maar dat is nog geen eenvoudige opgave. De BBC doet het nog altijd prachtig met “Sounding every bit like a vintage Trevor Horn production, with beautifully descending Belle and Sebastian chords, raucous shout-alongs comparable to early Bees and some hysterical saxophones straight out of the Ian Dury catalogue, this is a slightly woozy house party album for when LSD gets in the punchbowl and revellers start getting into the first phases of debauched undress”. Het is een mooie poging die de muziek van We Are The Lillies deels recht doet (de overvolle productie, het bitterzoete karakter van de meeste songs), maar ook wel wat tekort schiet. De muziek van We Are The Lillies schiet immers meer kanten op dan het citaat van de BBC suggereert en citeert ook opvallend rijkelijk uit de archieven van de symfonische rock en de Canterbury pop, om maar een voorbeeld te noemen. Het levert uiteindelijk een sprankelende, avontuurlijke en meer dan eens betoverende plaat op, die er absoluut een is voor de liefhebbers, maar deze groep kan wel eens veel groter zijn dan de eigen platenmaatschappij denkt. We Are The Lillies hebben een bijzonder smakend hapje afgeleverd dat, na enige gewenning, smaakt naar veel meer. Erwin Zijleman