Gregg Allman - Low Country Blues
De muziek van The Allman Brothers Band is voor mij nog altijd een blinde vlek. Hun legendarische live-plaat At Fillmore East heb ik nog wel in de kast staan, maar daar komt hij eigenlijk nooit uit moet ik toch wel enigszins beschaamd bekennen. Van het solowerk van Gregg Allman (overigens geen imposante stapel) heb ik zelfs helemaal niets in de kast staan, maar als iemand een plaat maakt met T-Bone Burnett achter de knoppen ben ik direct nieuwsgierig. Op Gregg Allman’s eerste soloplaat sinds het inmiddels al weer 14 jaar oude Searching For Simplicity, vinden we niet alleen T-Bone Burnett achter de knoppen, maar duiken ook heel wat roemruchte muzikanten op, onder wie pianist Dr. John, gitarist Doyle Bramhall II, drummer Jay Bellerose en bassist Dennis Crouch. Omdat de songwriting skills van Gregg Allman de afgelopen decennia flink wat te wensen over lieten, vertrouwt het gezelschap voor de songs op een serie obscure en wat minder obscure bluescovers en traditionals. Het is een beproefd concept dat vooral goed werkt wanneer alle muzikanten op dreef zijn en er ook nog eens met veel plezier en inspiratie muziek wordt gemaakt. Aan deze randvoorwaarden is voldaan op Low Country Blues, want wat is dit een sterke plaat. Low Country Blues is een vlag die de lading uitstekend dekt, want de meeste songs op deze plaat passen prima in het hokje Southern Blues. Gregg Allman is ondanks zijn leeftijd (63) en de nodige ernstige gezondheidsproblemen die hem de afgelopen jaren parten speelden nog uitstekend bij stem en ook op de vorm van zijn muzikale medestanders valt helemaal niets aan te merken. Het geluid op Low Country Blues kan worden getypeerd als oerdegelijk, maar het overtuigt van de eerste tot de laatste noot; een prestatie die deels op het conto van T-Bone Burnett mag worden geschreven. De scepticus zal onmiddellijk beweren dat het wel erg mager is om na 14 jaar slechts met een serie covers op de proppen te komen en zal zich afvragen of T-Bone Burnett deze plaat ook niet had kunnen maken met flink wat andere bluesmuzikanten. Deze scepticus moet ik voor een deel gelijk geven, maar aan de andere kant draagt Gregg Allman met zijn zo herkenbare stem en zijn legendarische status wat mij betreft zeker bij aan de kwaliteit van het eindresultaat. Low Country Blues hoeft wat mij betreft niet de hemel in te worden geprezen als een meesterwerk of zelfs al een uitzonderlijke plaat, maar het is wel een prima bluesplaat waarop weinig tot niets valt aan te merken. Is het genoeg om deze plaat te scharen onder de krenten uit de pop? Wat mij betreft wel. Erwin Zijleman
De muziek van The Allman Brothers Band is voor mij nog altijd een blinde vlek. Hun legendarische live-plaat At Fillmore East heb ik nog wel in de kast staan, maar daar komt hij eigenlijk nooit uit moet ik toch wel enigszins beschaamd bekennen. Van het solowerk van Gregg Allman (overigens geen imposante stapel) heb ik zelfs helemaal niets in de kast staan, maar als iemand een plaat maakt met T-Bone Burnett achter de knoppen ben ik direct nieuwsgierig. Op Gregg Allman’s eerste soloplaat sinds het inmiddels al weer 14 jaar oude Searching For Simplicity, vinden we niet alleen T-Bone Burnett achter de knoppen, maar duiken ook heel wat roemruchte muzikanten op, onder wie pianist Dr. John, gitarist Doyle Bramhall II, drummer Jay Bellerose en bassist Dennis Crouch. Omdat de songwriting skills van Gregg Allman de afgelopen decennia flink wat te wensen over lieten, vertrouwt het gezelschap voor de songs op een serie obscure en wat minder obscure bluescovers en traditionals. Het is een beproefd concept dat vooral goed werkt wanneer alle muzikanten op dreef zijn en er ook nog eens met veel plezier en inspiratie muziek wordt gemaakt. Aan deze randvoorwaarden is voldaan op Low Country Blues, want wat is dit een sterke plaat. Low Country Blues is een vlag die de lading uitstekend dekt, want de meeste songs op deze plaat passen prima in het hokje Southern Blues. Gregg Allman is ondanks zijn leeftijd (63) en de nodige ernstige gezondheidsproblemen die hem de afgelopen jaren parten speelden nog uitstekend bij stem en ook op de vorm van zijn muzikale medestanders valt helemaal niets aan te merken. Het geluid op Low Country Blues kan worden getypeerd als oerdegelijk, maar het overtuigt van de eerste tot de laatste noot; een prestatie die deels op het conto van T-Bone Burnett mag worden geschreven. De scepticus zal onmiddellijk beweren dat het wel erg mager is om na 14 jaar slechts met een serie covers op de proppen te komen en zal zich afvragen of T-Bone Burnett deze plaat ook niet had kunnen maken met flink wat andere bluesmuzikanten. Deze scepticus moet ik voor een deel gelijk geven, maar aan de andere kant draagt Gregg Allman met zijn zo herkenbare stem en zijn legendarische status wat mij betreft zeker bij aan de kwaliteit van het eindresultaat. Low Country Blues hoeft wat mij betreft niet de hemel in te worden geprezen als een meesterwerk of zelfs al een uitzonderlijke plaat, maar het is wel een prima bluesplaat waarop weinig tot niets valt aan te merken. Is het genoeg om deze plaat te scharen onder de krenten uit de pop? Wat mij betreft wel. Erwin Zijleman