Amos Lee - Mission Bell
Amos Lee leek een paar jaar geleden uit te groeien tot een grote ster, maar na zijn fraaie titelloze debuut uit 2005 en het nog mooiere Supply And Demand uit 2006, liet de muzikant uit Philadelphia het wat afweten met zijn derde plaat Last Days At The Lodge (2008), waarop de magie opeens was verdwenen. Hiermee leek Amos Lee ongewild in de voetsporen te treden van de man met wie hij misschien wel het meest is vergeleken, Bill Withers. Na drie jaar bezinning is Amos Lee echter terug en dit keer levert hij weer wel een plaat af die er toe doet. Ook Mission Bell is weer verschenen op het roemruchte Blue Note label en laat een geluid horen dat weer wat dichter bij de eerste twee platen van Amos Lee ligt. Mission Bell werd opgenomen in Arizona, onder leiding van Calexico’s Joey Burns, maar is geen plaat vol Mexicaanse trompetten geworden (al zijn ze heel af en toe wel te horen). Op Mission Bell doet Amos Lee precies waar hij goed in is en vertolkt hij voornamelijk redelijk ingetogen songs vol soul, blues, folk, jazz en country invloeden. Amos Lee doet hierbij iets wat maar weinig zangers lukt; hij slaat steeds weer en brug tussen al deze genres. Mission Bell klinkt hierdoor zowel als een soulplaat, een folkplaat en een countryplaat en in alle gevallen is het geluid van Amos Lee authentiek. Joey Burns is normaal gesproken niet vies van een lekker vol geluid en heeft ook het geluid op Mission Bell flink opgepoetst. Het geluid dat Joey Burns neerzet is rijk en warm, maar op een of andere manier klinkt het ook sober, waardoor de stem van Amos Lee alle ruimte krijgt. Dat is een wijs besluit, want Amos Lee is gezegend met een heerlijk soulvol geluid, dat ook nog eens is voorzien van een aangenaam ruw randje. Mission Bell is een goed voorbeeld van een plaat die direct aangenaam klinkt en indruk maakt, maar je hoort pas hoe goed het allemaal is wanneer je hem vaker hebt gehoord. Op het eerste gehoor klinkt het allemaal erg mooi maar wel wat gewoontjes, maar wanneer alle puzzelstukjes op hun plaats vallen blijkt hoe knap het allemaal in elkaar steekt en hoe Amos Lee bijna achteloos een aantal lastig onder één noemer te brengen genres weet te verenigen. Voor de afwisseling duiken hier en daar wat muzikale gasten van naam en faam op, onder wie Sam Beam (Iron & Wine), Pieta Brown, Lucinda Williams en Willie Nelson, maar alles draait op Mission Bell om Amos Lee. Amos Lee verenigt op Mission Bell het beste van vele werelden en doet dit op even aangename als knappe wijze. Het zag er even somber uit, maar met Mission Bell maakt Amos Lee de belofte van zijn eerste twee platen alsnog waar. Meer dan waar durf ik zelfs te zeggen. Erwin Zijleman
Amos Lee leek een paar jaar geleden uit te groeien tot een grote ster, maar na zijn fraaie titelloze debuut uit 2005 en het nog mooiere Supply And Demand uit 2006, liet de muzikant uit Philadelphia het wat afweten met zijn derde plaat Last Days At The Lodge (2008), waarop de magie opeens was verdwenen. Hiermee leek Amos Lee ongewild in de voetsporen te treden van de man met wie hij misschien wel het meest is vergeleken, Bill Withers. Na drie jaar bezinning is Amos Lee echter terug en dit keer levert hij weer wel een plaat af die er toe doet. Ook Mission Bell is weer verschenen op het roemruchte Blue Note label en laat een geluid horen dat weer wat dichter bij de eerste twee platen van Amos Lee ligt. Mission Bell werd opgenomen in Arizona, onder leiding van Calexico’s Joey Burns, maar is geen plaat vol Mexicaanse trompetten geworden (al zijn ze heel af en toe wel te horen). Op Mission Bell doet Amos Lee precies waar hij goed in is en vertolkt hij voornamelijk redelijk ingetogen songs vol soul, blues, folk, jazz en country invloeden. Amos Lee doet hierbij iets wat maar weinig zangers lukt; hij slaat steeds weer en brug tussen al deze genres. Mission Bell klinkt hierdoor zowel als een soulplaat, een folkplaat en een countryplaat en in alle gevallen is het geluid van Amos Lee authentiek. Joey Burns is normaal gesproken niet vies van een lekker vol geluid en heeft ook het geluid op Mission Bell flink opgepoetst. Het geluid dat Joey Burns neerzet is rijk en warm, maar op een of andere manier klinkt het ook sober, waardoor de stem van Amos Lee alle ruimte krijgt. Dat is een wijs besluit, want Amos Lee is gezegend met een heerlijk soulvol geluid, dat ook nog eens is voorzien van een aangenaam ruw randje. Mission Bell is een goed voorbeeld van een plaat die direct aangenaam klinkt en indruk maakt, maar je hoort pas hoe goed het allemaal is wanneer je hem vaker hebt gehoord. Op het eerste gehoor klinkt het allemaal erg mooi maar wel wat gewoontjes, maar wanneer alle puzzelstukjes op hun plaats vallen blijkt hoe knap het allemaal in elkaar steekt en hoe Amos Lee bijna achteloos een aantal lastig onder één noemer te brengen genres weet te verenigen. Voor de afwisseling duiken hier en daar wat muzikale gasten van naam en faam op, onder wie Sam Beam (Iron & Wine), Pieta Brown, Lucinda Williams en Willie Nelson, maar alles draait op Mission Bell om Amos Lee. Amos Lee verenigt op Mission Bell het beste van vele werelden en doet dit op even aangename als knappe wijze. Het zag er even somber uit, maar met Mission Bell maakt Amos Lee de belofte van zijn eerste twee platen alsnog waar. Meer dan waar durf ik zelfs te zeggen. Erwin Zijleman