Dolorean - The Unfazed
Het is lang stil geweest rond het uit Portland, Oregon, afkomstige Dolorean. De band maakte tussen 2003 en 2007 met Not Exotic, Violence In The Snowy Fields en You Can’t Win drie prachtige platen, maar liet sindsdien helaas niets meer van zich horen. Ik had eerlijk gezegd niet meer op een nieuwe plaat van de band gerekend, maar bijna uit het niets ligt The Unfazed in de winkel. Hoewel er bijna vier jaren zijn verstreken sinds de release van You Can’t Win, laat The Unfazed een vertrouwd geluid horen. Ook op haar vierde plaat grossiert de band rond zanger Al James in prachtige popliedjes met invloeden uit de folk, country, slowcore, rock en West Coast pop. Vergeleken met zijn voorgangers is The Unfazed misschien net iets steviger, maar heel groot zijn de verschillen niet. Op basis van het bovenstaande zou je de conclusie kunnen trekken dat Dolorean een weinig verrassende plaat heeft gemaakt, maar een ieder die de vorige platen van de band kent, weet dat Dolorean je altijd weet te verrassen. Dat geldt, ondanks het beproefde recept, ook weer voor The Unfazed. Dolorean maakt ook op haar nieuwe plaat indringende en emotievolle muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid. De muzikale inkleuring is spaarzaam maar stemmig en Al James behoort nog altijd tot de betere zangeres in het genre. Net zoals op de vorige platen van Dolorean legt hij weer zoveel emotie in zijn stem dat de wat droevige songs op The Unfazed je alleen maar diep kunnen raken. The Unfazed bevat tien prachtige songs die je van de eerste tot de laatste noot zullen vastgrijpen en ontroeren, maar het zijn ook songs die je steeds weer weten te verrassen. De ene keer met hemeltergend mooie harmonieën, de volgende keer met een prachtige vrouwenstem (Bosque Brown’s Mara Lee Miller) en weer wat later met het verassende maar o zo subtiele gebruik van elektronica. Net als zijn voorgangers is The Unfazed een plaat waarvan je eigenlijk alleen maar kunt houden. Dit zal zeker gelden voor liefhebbers van de muziek van onder andere Will Oldham, Damien Jurado, Clem Snide en Elliott Smith, al slaat de vergelijking met de muziek van deze artiesten in het geval van Dolorean de plank grotendeels mis en kan ik net zo makkelijk de namen van Neil Young, The Band en Wilco noemen. Alles bij elkaar genomen is The Unfazed van Dolorean een plaat waarover bedroevend weinig te vertellen valt, maar waarop des te meer te genieten valt. Bijna achteloos leverde Dolorean de afgelopen jaren al drie meesterwerken af. The Unfazed is nummer vier! Erwin Zijleman
Het is lang stil geweest rond het uit Portland, Oregon, afkomstige Dolorean. De band maakte tussen 2003 en 2007 met Not Exotic, Violence In The Snowy Fields en You Can’t Win drie prachtige platen, maar liet sindsdien helaas niets meer van zich horen. Ik had eerlijk gezegd niet meer op een nieuwe plaat van de band gerekend, maar bijna uit het niets ligt The Unfazed in de winkel. Hoewel er bijna vier jaren zijn verstreken sinds de release van You Can’t Win, laat The Unfazed een vertrouwd geluid horen. Ook op haar vierde plaat grossiert de band rond zanger Al James in prachtige popliedjes met invloeden uit de folk, country, slowcore, rock en West Coast pop. Vergeleken met zijn voorgangers is The Unfazed misschien net iets steviger, maar heel groot zijn de verschillen niet. Op basis van het bovenstaande zou je de conclusie kunnen trekken dat Dolorean een weinig verrassende plaat heeft gemaakt, maar een ieder die de vorige platen van de band kent, weet dat Dolorean je altijd weet te verrassen. Dat geldt, ondanks het beproefde recept, ook weer voor The Unfazed. Dolorean maakt ook op haar nieuwe plaat indringende en emotievolle muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid. De muzikale inkleuring is spaarzaam maar stemmig en Al James behoort nog altijd tot de betere zangeres in het genre. Net zoals op de vorige platen van Dolorean legt hij weer zoveel emotie in zijn stem dat de wat droevige songs op The Unfazed je alleen maar diep kunnen raken. The Unfazed bevat tien prachtige songs die je van de eerste tot de laatste noot zullen vastgrijpen en ontroeren, maar het zijn ook songs die je steeds weer weten te verrassen. De ene keer met hemeltergend mooie harmonieën, de volgende keer met een prachtige vrouwenstem (Bosque Brown’s Mara Lee Miller) en weer wat later met het verassende maar o zo subtiele gebruik van elektronica. Net als zijn voorgangers is The Unfazed een plaat waarvan je eigenlijk alleen maar kunt houden. Dit zal zeker gelden voor liefhebbers van de muziek van onder andere Will Oldham, Damien Jurado, Clem Snide en Elliott Smith, al slaat de vergelijking met de muziek van deze artiesten in het geval van Dolorean de plank grotendeels mis en kan ik net zo makkelijk de namen van Neil Young, The Band en Wilco noemen. Alles bij elkaar genomen is The Unfazed van Dolorean een plaat waarover bedroevend weinig te vertellen valt, maar waarop des te meer te genieten valt. Bijna achteloos leverde Dolorean de afgelopen jaren al drie meesterwerken af. The Unfazed is nummer vier! Erwin Zijleman