DeWolff - Orchards/Lupine
Ruim twee jaar geleden was ik behoorlijk onder de indruk van het debuut van DeWolff; een stel jonge honden uit Limburg die op Strange Fruits And Undiscovered Plants op bijzonder indrukwekkende wijze aan de haal gingen met muziek uit de jaren 60 en 70. Ik omschreef het debuut van DeWolff destijds als volgt “Strange Fruits And Undiscovered Plants laat zich beluisteren als een mix van Deep Purple, Cream, Led Zeppelin, Jimi Hendrix en een beetje Pink Floyd en Procol Harum. Oftewel: blues, hardrock, progrock en psychedelica verwerkt in lang uitgesponnen songs met spetterend gitaarwerk en een Hammond orgel dat zowel een subtiele onderlaag als een muur van geluid kan neerzetten. Het is muziek uit een heel ver verleden, maar het is ook muziek die er vier decennia na de hoogtijdagen van de genoemde bands nog steeds toe doet”. Het is een omschrijving die probleemloos kan worden hergebruikt voor de tweede plaat van de band, want op Orchards/Lupine gaat DeWolff verder waar het twee jaar geleden ophield. Dat betekent niet dat Orchards/Lupine hetzelfde klinkt als zijn voorganger, want DeWolff legt dit keer net wat andere accenten. Orchards/Lupine is net wat minder rauw dan zijn voorganger en heeft een voorkeur voor donkere en stemmige klanken, waarin een heuse mellotron me meer dan eens mee terugneemt naar de vroege jaren 70. De in wat grotere hoeveelheid aanwezige toetsen leggen prachtige dromerige tapijten neer, waarop de gitaren lekker kunnen scheuren, waarbij DeWolff weer uitgebreid de tijd neemt en gelukkig niet kijkt op een minuutje meer of minder. Net als Strange Fruits And Undiscovered Plants heeft Orchards/Lupine een geluid dat diep is geworteld in de late jaren 60 en vroege jaren 70 en dat naadloos aansluit bij de psychedelische-, blues-, hard- en prog-rock uit deze tijd. Ondanks het bijzonder authentieke geluid klinkt DeWolff echter nergens gedateerd, wat nog maar eens bewijst hoe tijdloos deze muziek is. Het heeft ook alles te maken met de beleving die DeWolff in haar muziek legt. Op Orchards/Lupine wordt met hart en ziel gemusiceerd, zonder dat dit ten koste is gegaan voor het oog voor details. Vergeleken met zijn voorganger klinkt Orchards/Lupine nog intenser en trefzekerder en valt er nog meer te genieten in de lang uitgesponnen songs die steeds weer nieuwe wegen in slaan. Het is zoals gezegd grotendeels bekend terrein, maar DeWolff doet het allemaal zo goed dat het de eigen muzikale helden naar de kroon steekt. Als ik 70s rock wil horen laat ik Deep Purple, Cream en Pink Floyd momenteel in de kast staan en zet ik Orchards/Lupine van DeWolff op. Een grote compliment kan ik band echt niet maken. Erwin Zijleman
Ruim twee jaar geleden was ik behoorlijk onder de indruk van het debuut van DeWolff; een stel jonge honden uit Limburg die op Strange Fruits And Undiscovered Plants op bijzonder indrukwekkende wijze aan de haal gingen met muziek uit de jaren 60 en 70. Ik omschreef het debuut van DeWolff destijds als volgt “Strange Fruits And Undiscovered Plants laat zich beluisteren als een mix van Deep Purple, Cream, Led Zeppelin, Jimi Hendrix en een beetje Pink Floyd en Procol Harum. Oftewel: blues, hardrock, progrock en psychedelica verwerkt in lang uitgesponnen songs met spetterend gitaarwerk en een Hammond orgel dat zowel een subtiele onderlaag als een muur van geluid kan neerzetten. Het is muziek uit een heel ver verleden, maar het is ook muziek die er vier decennia na de hoogtijdagen van de genoemde bands nog steeds toe doet”. Het is een omschrijving die probleemloos kan worden hergebruikt voor de tweede plaat van de band, want op Orchards/Lupine gaat DeWolff verder waar het twee jaar geleden ophield. Dat betekent niet dat Orchards/Lupine hetzelfde klinkt als zijn voorganger, want DeWolff legt dit keer net wat andere accenten. Orchards/Lupine is net wat minder rauw dan zijn voorganger en heeft een voorkeur voor donkere en stemmige klanken, waarin een heuse mellotron me meer dan eens mee terugneemt naar de vroege jaren 70. De in wat grotere hoeveelheid aanwezige toetsen leggen prachtige dromerige tapijten neer, waarop de gitaren lekker kunnen scheuren, waarbij DeWolff weer uitgebreid de tijd neemt en gelukkig niet kijkt op een minuutje meer of minder. Net als Strange Fruits And Undiscovered Plants heeft Orchards/Lupine een geluid dat diep is geworteld in de late jaren 60 en vroege jaren 70 en dat naadloos aansluit bij de psychedelische-, blues-, hard- en prog-rock uit deze tijd. Ondanks het bijzonder authentieke geluid klinkt DeWolff echter nergens gedateerd, wat nog maar eens bewijst hoe tijdloos deze muziek is. Het heeft ook alles te maken met de beleving die DeWolff in haar muziek legt. Op Orchards/Lupine wordt met hart en ziel gemusiceerd, zonder dat dit ten koste is gegaan voor het oog voor details. Vergeleken met zijn voorganger klinkt Orchards/Lupine nog intenser en trefzekerder en valt er nog meer te genieten in de lang uitgesponnen songs die steeds weer nieuwe wegen in slaan. Het is zoals gezegd grotendeels bekend terrein, maar DeWolff doet het allemaal zo goed dat het de eigen muzikale helden naar de kroon steekt. Als ik 70s rock wil horen laat ik Deep Purple, Cream en Pink Floyd momenteel in de kast staan en zet ik Orchards/Lupine van DeWolff op. Een grote compliment kan ik band echt niet maken. Erwin Zijleman