Sean Rowe - Magic
Google op Sean Rowe en je komt meerdere buitengewoon positieve artikelen tegen die de Amerikaanse singer-songwriter vergelijken met uiteenlopende grootheden uit het verleden en hem vervolgens een buitengewoon rooskleurige toekomst voorspellen. Tegelijkertijd constateer ik dat Sean Rowe zijn platen tot dusver in eigen beheer probeert te slijten en dat hij dat vooralsnog met niet al teveel succes doet. Magic, dat eerder in eigen beheer weinig deed, krijgt nu echter een tweede kans bij het legendarische ANTI-label, dat in het verleden altijd een fijne neus had voor jong en oud singer-songwriter talent. Een minuut of twee was voor mij voldoende om te concluderen dat ANTI het ook dit keer bij het juiste eind heeft, want Magic is een prachtige en bij vlagen zelfs magische plaat. Je kunt de muziek van Sean Rowe inderdaad met van alles en nog wat vergelijken (variërend van Leonard Cohen en Van Morrisson tot Jeff Buckley en Daniel Lanois), maar Sean Rowe heeft toch boven alles een eigen geluid. Dit geluid wordt vooral bepaald door de man’s unieke stem. Sean Rowe beschikt in de meeste songs over een donker baritongeluid dat in de buurt komt van dat van Tindersticks zanger Stuart Staples of Leonard Cohen, maar met name wanneer de emotie in zijn stem toeneemt verandert de stem van kleur en komt zelfs Jeff Buckley binnen zijn bereik. Qua sfeer en intensiteit heeft Magic sowieso wel wat van Jeff Buckley weg, maar ook het geluid van Daniel Lanois heeft zeker invloed gehad op de muziek van Sean Rowe. De instrumentatie op Magic is uiterst sober en soms zelfs bijna beklemmend. De basis bestaat uit akoestische gitaar, elektrische gitaar of piano, waaraan hier en daar spaarzaam strijkers, elektronica of achtergrondvocalen worden toegevoegd. Het belangrijkste instrument op Magic is echter de zang van Sean Rowe. Ik was onmiddellijk ontroerd en betoverd door de prachtige vocalen op deze plaat, maar wanneer je de plaat wat vaker hoort wint deze alleen maar aan kracht en intensiteit. Magic van Sean Rowe is tien nummers lang van een bijna onwerkelijke schoonheid en heeft een zeggingskracht waarvan de meeste singer-songwriters alleen maar kunnen dromen. Dat Magic tot dusver is genegeerd begrijp ik dan ook totaal niet, maar dat deze nieuwe kans Sean Rowe zal scharen onder de betere singer-songwriters van het moment is wat mij betreft zeker. Magic is een magische plaat die je compleet van je sokken zal blazen. Een meesterwerk in alle opzichten. Erwin Zijleman
Google op Sean Rowe en je komt meerdere buitengewoon positieve artikelen tegen die de Amerikaanse singer-songwriter vergelijken met uiteenlopende grootheden uit het verleden en hem vervolgens een buitengewoon rooskleurige toekomst voorspellen. Tegelijkertijd constateer ik dat Sean Rowe zijn platen tot dusver in eigen beheer probeert te slijten en dat hij dat vooralsnog met niet al teveel succes doet. Magic, dat eerder in eigen beheer weinig deed, krijgt nu echter een tweede kans bij het legendarische ANTI-label, dat in het verleden altijd een fijne neus had voor jong en oud singer-songwriter talent. Een minuut of twee was voor mij voldoende om te concluderen dat ANTI het ook dit keer bij het juiste eind heeft, want Magic is een prachtige en bij vlagen zelfs magische plaat. Je kunt de muziek van Sean Rowe inderdaad met van alles en nog wat vergelijken (variërend van Leonard Cohen en Van Morrisson tot Jeff Buckley en Daniel Lanois), maar Sean Rowe heeft toch boven alles een eigen geluid. Dit geluid wordt vooral bepaald door de man’s unieke stem. Sean Rowe beschikt in de meeste songs over een donker baritongeluid dat in de buurt komt van dat van Tindersticks zanger Stuart Staples of Leonard Cohen, maar met name wanneer de emotie in zijn stem toeneemt verandert de stem van kleur en komt zelfs Jeff Buckley binnen zijn bereik. Qua sfeer en intensiteit heeft Magic sowieso wel wat van Jeff Buckley weg, maar ook het geluid van Daniel Lanois heeft zeker invloed gehad op de muziek van Sean Rowe. De instrumentatie op Magic is uiterst sober en soms zelfs bijna beklemmend. De basis bestaat uit akoestische gitaar, elektrische gitaar of piano, waaraan hier en daar spaarzaam strijkers, elektronica of achtergrondvocalen worden toegevoegd. Het belangrijkste instrument op Magic is echter de zang van Sean Rowe. Ik was onmiddellijk ontroerd en betoverd door de prachtige vocalen op deze plaat, maar wanneer je de plaat wat vaker hoort wint deze alleen maar aan kracht en intensiteit. Magic van Sean Rowe is tien nummers lang van een bijna onwerkelijke schoonheid en heeft een zeggingskracht waarvan de meeste singer-songwriters alleen maar kunnen dromen. Dat Magic tot dusver is genegeerd begrijp ik dan ook totaal niet, maar dat deze nieuwe kans Sean Rowe zal scharen onder de betere singer-songwriters van het moment is wat mij betreft zeker. Magic is een magische plaat die je compleet van je sokken zal blazen. Een meesterwerk in alle opzichten. Erwin Zijleman