Nicole Atkins - Mondo Amore
Nicole Atkins debuteerde ruim drie jaar geleden met Neptune City. Hoewel ik in eerste instantie compleet verslingerd was aan de plaat die me aan van alles en nog wat deed denken, ben ik de plaat helaas snel vergeten en heb ik hem pas weer uit de kast gehaald toen de nieuwe plaat van de Amerikaanse op de mat viel. Neptune City deed helaas weinig in Nederland, maar staat nog altijd als een huis. Opvolger Mondo Amore is misschien nog wel beter, maar wordt vooralsnog niet eens uitgebracht in Nederland. Het is onbegrijpelijk, want Nicole Atkins heeft alles wat nodig is om een hele grote te worden. Waar Neptune City nogal zwaar hing op het verleden en nadrukkelijk citeerde uit de catalogus van onder andere Phil Spector, klinkt Mondo Amore wat eigentijdser, al duiken ook dit keer meer dan eens invloeden uit het verleden op en dan vooral uit de 70s rock. Mondo Amore is net als zijn voorganger een plaat die aanzet tot het noemen van namen, maar voor de afwisseling doe ik dat eens niet. Nicole Atkins bestrijkt op Mondo Amore zo’n breed palet aan stijlen dat vergelijkingen maar kortstondig opgaan en bovendien klinkt de Amerikaanse zo uniek dat je haar te kort doet met vrijwel iedere vergelijking. Mondo Amore is een plaat met songs die aansluiten bij verschillende genres. Dit varieert van Motown en soul tot rock en psychedelica, maar ook voor songs vol invloeden uit de country, jazz en blues ben je bij Nicole Atkins aan het juiste adres. Wat al deze songs met elkaar gemeen hebben is de intensiteit en de passie waarmee Nicole Atkins ze vertolkt. Nicole Atkins beschikt over een lekker soulvol geluid, maar het is gelukkig geen neo-soul zangeres die grossiert in uithalen en stembuigingen. Het is een stem die zich daarom net zo makkelijk leent voor wat stevigere rocksongs, waarbij het randje gruis op haar stembanden uitstekend van pas komt. Mondo Amore is zo’n plaat die na één keer horen zo vertrouwd klinkt dat het lijkt of je hem al jaren in de kast hebt staan, maar het is ook een plaat die iedere keer weer nieuwe dingen laat horen en vooralsnog alleen maar beter wordt. Mondo Amore is een echt breakup album en het is er een die me van de eerste tot de laatste noot raakt. Bij oppervlakkige beluistering is het misschien niet eens zo heel opzienbarend wat Nicole Atkins doet en lijken volop beter zangeressen en eigenzinnigere songwriters voorhanden, maar als Mono Amore je eenmaal heeft gegrepen, laat de plaat je niet meer los en begint de plaat bovendien aan een groei die niet meer lijkt te stoppen. Op Neptune City hoorden we een talentvol singer-songwriter die het wel eens ver zou kunnen schoppen. Op Mondo Amore laat Nicole Atkins horen dat ze het inmiddels heel ver heeft geschopt. Jammer dat op het moment bijna niemand dat door heeft, maar dat moet haast wel gaan veranderen. na Adele’s 21 is dit de tweede breakup plaat in twee weken die me op de knieën krijgt. Twee deels vergelijkbare (een vergelijking die veel verder gaat dan de gedeelde achternaam) en deels totaal niet vergelijkbare platen (Adele zingt beter, maar leunt ook veel zwaarder op de talenten van anderen) maar ze zijn absoluut van gelijkwaardige kwaliteit. Nu nog de zo verdiende erkenning voor de andere Atkins. Erwin Zijleman
Nicole Atkins debuteerde ruim drie jaar geleden met Neptune City. Hoewel ik in eerste instantie compleet verslingerd was aan de plaat die me aan van alles en nog wat deed denken, ben ik de plaat helaas snel vergeten en heb ik hem pas weer uit de kast gehaald toen de nieuwe plaat van de Amerikaanse op de mat viel. Neptune City deed helaas weinig in Nederland, maar staat nog altijd als een huis. Opvolger Mondo Amore is misschien nog wel beter, maar wordt vooralsnog niet eens uitgebracht in Nederland. Het is onbegrijpelijk, want Nicole Atkins heeft alles wat nodig is om een hele grote te worden. Waar Neptune City nogal zwaar hing op het verleden en nadrukkelijk citeerde uit de catalogus van onder andere Phil Spector, klinkt Mondo Amore wat eigentijdser, al duiken ook dit keer meer dan eens invloeden uit het verleden op en dan vooral uit de 70s rock. Mondo Amore is net als zijn voorganger een plaat die aanzet tot het noemen van namen, maar voor de afwisseling doe ik dat eens niet. Nicole Atkins bestrijkt op Mondo Amore zo’n breed palet aan stijlen dat vergelijkingen maar kortstondig opgaan en bovendien klinkt de Amerikaanse zo uniek dat je haar te kort doet met vrijwel iedere vergelijking. Mondo Amore is een plaat met songs die aansluiten bij verschillende genres. Dit varieert van Motown en soul tot rock en psychedelica, maar ook voor songs vol invloeden uit de country, jazz en blues ben je bij Nicole Atkins aan het juiste adres. Wat al deze songs met elkaar gemeen hebben is de intensiteit en de passie waarmee Nicole Atkins ze vertolkt. Nicole Atkins beschikt over een lekker soulvol geluid, maar het is gelukkig geen neo-soul zangeres die grossiert in uithalen en stembuigingen. Het is een stem die zich daarom net zo makkelijk leent voor wat stevigere rocksongs, waarbij het randje gruis op haar stembanden uitstekend van pas komt. Mondo Amore is zo’n plaat die na één keer horen zo vertrouwd klinkt dat het lijkt of je hem al jaren in de kast hebt staan, maar het is ook een plaat die iedere keer weer nieuwe dingen laat horen en vooralsnog alleen maar beter wordt. Mondo Amore is een echt breakup album en het is er een die me van de eerste tot de laatste noot raakt. Bij oppervlakkige beluistering is het misschien niet eens zo heel opzienbarend wat Nicole Atkins doet en lijken volop beter zangeressen en eigenzinnigere songwriters voorhanden, maar als Mono Amore je eenmaal heeft gegrepen, laat de plaat je niet meer los en begint de plaat bovendien aan een groei die niet meer lijkt te stoppen. Op Neptune City hoorden we een talentvol singer-songwriter die het wel eens ver zou kunnen schoppen. Op Mondo Amore laat Nicole Atkins horen dat ze het inmiddels heel ver heeft geschopt. Jammer dat op het moment bijna niemand dat door heeft, maar dat moet haast wel gaan veranderen. na Adele’s 21 is dit de tweede breakup plaat in twee weken die me op de knieën krijgt. Twee deels vergelijkbare (een vergelijking die veel verder gaat dan de gedeelde achternaam) en deels totaal niet vergelijkbare platen (Adele zingt beter, maar leunt ook veel zwaarder op de talenten van anderen) maar ze zijn absoluut van gelijkwaardige kwaliteit. Nu nog de zo verdiende erkenning voor de andere Atkins. Erwin Zijleman