Beth Sorrentino - Would You Like To Go: A Curt Boettcher Songbook

Na het beluisteren van de werkelijk wonderschone popliedjes op Would You Like To Go: A Curt Boettcher Songbook van Beth Sorrentino, vroeg ik me in eerste instantie toch vooral af wie Curt Boettcher is. Een zoektocht op Internet levert een even mooi als triest verhaal op. Curt Boettcher is een Amerikaanse muzikant die aan het begin van de jaren 60 opduikt met zijn band The GoldeBriars. Het is een band die nooit zal doorbreken naar een groot publiek, maar wel invloed zal hebben op de ontwikkeling van grote bands als The Byrds en The Beach Boys. Ook met zijn volgende band, The Millennium,  weet Boettcher ondanks een geweldige plaat (Begin uit 1968 is een ware klassieker en een plaat die eigenlijk in geen enkele platenkast mag ontbreken) geen potten te breken. Boettcher is inmiddels aan de slag gegaan als producer voor The Association en Sagittarius, maar probeert het aan het begin van de jaren 70 nog een keer met een uitstekende, maar nauwelijks opgemerkte soloplaat (There’s An Innocent Face uit 1974). Tot zijn overlijden in 1987 (Boettcher wordt slechts 43) blijft hij actief als producer, met de tweede soloplaat van Beach Boy Mike Love als belangrijkste wapenfeit. Sindsdien is de naam Curt Boettcher niet al te vaak meer voorbij gekomen, maar daar brengt Beth Sorrentino nu verandering in. De naam Beth Sorrentino zal waarschijnlijk ook geen belletje doen rinkelen, al zal een enkeling haar kennen van de cultband Suddenly, Tammy! die met name in de jaren 90 aan de weg timmerde. Op Would You Like To Go manifesteert Beth Sorrentino zich als een klassieke singer-songwriter. Would You Like To Go doet in meerdere opzichten denken aan de grote singer-songwriter platen uit de vroege jaren 70 en doet het op zondagochtend net zo goed als de klassiekers van Carly Simon, Carole King en Laura Nyro. Belangrijkste kracht van Beth Sorrentino is haar expressieve stemgeluid. Het is een geluid dat me aan van alles en nog wat doet denken, maar op een of andere manier kom ik maar niet op de juiste namen. Dat geeft ook niet, want de stem van Beth Sorrentino is bijzonder en eigenzinnig genoeg om het zonder vergelijkingsmateriaal te redden. Would You Like To Go is wat mij betreft op zijn mooist wanneer Beth Sorrentino kiest voor een instrumentatie die vrijwel uitsluitend uit piano bestaat. In een sobere setting komt haar stem het best tot zijn recht en hoor je bovendien het best hoe getalenteerd Curt Boettcher was. Het zijn de songs van Curt Boettcher die van Would You Like To Go een bovengemiddeld goede plaat maken, maar ook de bijdragen van Beth Sorrentino (die qua stem vooral lijkt op Kirsty MacColl, het komt opeens naar boven) mogen er zijn en dragen uiteindelijk bij aan het prima eindresultaat. Would You Like To Go is een prachtig eerbetoon aan Curt Boettcher en hopelijk de start van een bloeiende carrière van Beth Sorrentino. Erwin Zijleman