Phoenix - Bankrupt!

Het is heel lang stil geweest rond Phoenix. Het in 2009 verschenen Wolfgang Amadeus Phoenix was tot voor kort het laatste wapenfeit van de Parijzenaars, maar met het vorige week verschenen Bankrupt! is Phoenix gelukkig weer helemaal terug. De Franse band liet op haar afgelopen platen steeds flinke sprongen horen, maar ondanks de jarenlange afwezigheid ligt Bankrupt! betrekkelijk dicht bij voorganger Wolfgang Amadeus Phoenix. Ook op Bankrupt! maakt Phoenix weer heerlijk toegankelijke popmuziek met voornamelijk invloeden uit de 70s en 80s. Net als op Wolfgang Amadeus Phoenix domineren op Bankrupt! invloeden uit de 80s synthpop en new wave. Er is tot dusver nog geen plaat van Phoenix verschenen die me zo vaak aan New Order deed denken als Bankrupt!, maar in tegenstelling tot New Order maakt Phoenix pure popmuziek met twee hoofdletters P. Het is popmuziek waarin over ieder detail lijkt nagedacht, want alles klinkt even perfect. Met name in de songs waarin de synths domineren sluit Phoenix aan bij het al eerder genoemde New Order en landgenoten als Daft Punk, Tahiti 80, Cassius en Air, maar Phoenix is ook niet vies van de radiovriendelijke popmuziek die met name in de jaren 70 werd gemaakt (en toen werd voorzien van het weinig aantrekkelijke label soft-pop). Net als de vorige platen van Phoenix kun je Bankrupt! op twee manieren beluisteren. Aan de ene kant is de muziek van de Franse band een zonnige traktatie die het ene oor in gaat en het andere oor uit gaat en in de tussentijd heerlijk vermaakt, maar aan de andere kant maakt Phoenix ook muziek die zich laat ontleden in heel veel onderdelen die samen een perfect geheel vormen. Ik kan tot dusver nauwelijks kiezen tussen beide manieren van beluisteren en ook bij Bankrupt! lukt het me weer niet. Soms laat ik de plaat zijn werk doen op de achtergrond en geniet ik van de prachtige klanken en de toegankelijke melodieën, maar minstens net zo vaak wil ik me verbazen over alle details en over de prachtige wijze waarop Phoenix alle elementen in haar muziek aan elkaar knoopt en onder weet te brengen in een nagenoeg perfecte productie. In beide gevallen valt er veel te genieten, al is het maar omdat Phoenix dit keer perfecte popliedjes combineert met behoorlijk wat ruimte voor experiment. De criticus beweert momenteel al volop dat Phoenix zich sinds het binnenhalen van het grote succes niet echt meer heeft ontwikkeld, maar deze criticus heeft het wat mij betreft niet bij het juiste eind. Zeker wanneer je Bankrupt! met flink wat aandacht beluistert valt er verschrikkelijk veel te genieten van deze plaat en blijkt het muzikale bankroet van Phoenix nog niet aan de orde. Erwin Zijleman