Kurt Vile - Wakin On A Pretty Daze

Kurt Vile heeft zich de afgelopen jaren bijna geruisloos geschaard onder de smaakmakers in het indie-segment. De singer-songwriter uit het Amerikaanse Philadelphia stond ooit aan de basis van de band The War On Drugs, maar maakt sinds 2008 soloplaten. Van deze platen wist met name het in 2011 verschenen Smoke Ring For My Halo de nodige aandacht te trekken. De plaat wist het uiteindelijk zelfs te schoppen tot een aantal toonaangevende jaarlijstjes, waardoor het onlangs verschenen Wakin On A Pretty Daze zeker niet om aandacht hoeft te vechten. Op alle aandacht voor de nieuwe plaat van Kurt Vile valt overigens niets af te dingen, want de Amerikaan is op de proppen gekomen met een prima plaat. Kurt Vile schuurde in het verleden nog wel eens tegen het lo-fi hokje aan met rammelende songs van hooguit een minuut, maar neemt hier op Wakin On A Pretty Daze definitief afstand van. Vile heeft dit keer nog meer aandacht besteed aan de productie en verrast bovendien met lange songs. De openingstrack en tevens bijna titeltrack (Wakin On A Pretty Day) klokt direct ruim negenenhalve minuut en is illustratief voor het geluid op Wakin On A Pretty Daze. Op zijn nieuwe plaat maakt Kurt Vile lome, vaak wat psychedelisch aandoende muziek, waarin flink wat ruimte is voor gitaren. Zeker wanneer deze gitaren zich mogen wagen aan lange solo’s dringt de vergelijking met Neil Young zich op, maar Wakin On A Pretty Daze roept bij mij ook associaties op met de muziek van Dinosaur Jr., Lou Reed, Tom Petty en hier en daar zelfs The Stone Roses. Wakin On A Pretty Daze is een lekker in het gehoor liggende plaat die makkelijk weet te overtuigen en dat is op zich bijzonder. Veel van de songs op de plaat schieten immers alle kanten op en geven hierdoor weinig houvast. Je hebt af en toe het idee dat Kurt Vile zelf ook niet weet welke kant hij op wil met een song en daarom vervolgens maar een aantal alternatieven probeert. Een dergelijke aanpak zou in de meeste gevallen een hele vervelende plaat opleveren, maar in het geval van Kurt Vile pakt het verrassend goed uit. Wakin On A Pretty Daze laat zich beluisteren als een psychedelische 70s luistertrip met hier en daar flitsen uit de 90s. Door een flink aantal gastmuzikanten klinkt de plaat lekker vol en valt er eigenlijk altijd wel wat te genieten, zeker wanneer de gitaren volop ruimte krijgen. Kurt Vile beschikt hiernaast over een lekkere lome stem die je moeiteloos meesleept naar het deel van de hersenen waarin plaats en tijd een ondergeschikte rol spelen. In dit hersengebied winnen zijn avontuurlijke en opvallend ruimtelijke songs alleen maar aan kracht. Al met al een heerlijke lome plaat die ook nog eens de fantasie weet te prikkelen. Wat wil je nog meer? Erwin Zijleman