Suzanne Vega - Solitude Standing, Live At The Barbican

In het inmiddels vierenhalf jaar durende bestaan van deze BLOG is Suzanne Vega al vier keer voorbij gekomen, maar nog nooit met nieuw werk. Dat kan ook niet, want haar laatste plaat met nieuwe songs verscheen in 2007 (het verrassende en bijzonder sterke Beauty & Crime). Sindsdien heeft Suzanne Vega voornamelijk haar eigen werk opnieuw uitgevonden, wat heeft geresulteerd in vier delen Close-Up. Nu leek me dat op voorhand teveel van het goede, maar achteraf moet ik toch concluderen dat ieder deel me heeft weten te veroveren, waardoor uiteindelijk alle vier de delen een plekje op deze BLOG kregen. Vorig jaar was het precies 25 jaar geleden dat Suzanne Vega’s beste en meest succesvolle plaat verscheen, Solitude Standing. Ter ere van dit jubileum gaf Suzanne Vega een optreden in de Londense Barbican, alwaar ze Solitude Standing integraal vertolkte. Van dit concert is onlangs een live-registratie verschenen; het zoveelste “tussendoortje” sinds de release van Beauty & Crime. Ik ging er eerlijk gezegd van uit dat ik dit tussendoortje helemaal aan me voorbij zou laten gaan, maar ook dit keer heeft Suzanne Vega me weer weten te verleiden. Solitude Standing, Live At The Barbican, bestaat uit twee cd’s. Op de eerste komt het meesterwerk uit 1987 integraal voorbij, waarna Suzanne Vega op de tweede cd nog een greatest hits show voorbij laat komen. De afgelopen jaren toerde de New Yorkse singer-songwriter vaak met een bassist, maar voor deze gelegenheid formeerde ze een wat grotere band. Dat is aan de ene kant jammer, want het geluid van slechts gitaar en bas is heel bijzonder, maar aan de andere kant biedt het ook wel weer de mogelijkheid om alle songs de inkleuring te geven die ze verdienen. Dat is de ene keer behoorlijk sober, zoals in het geweldige Gypsy (voor mij het hoogtepunt van de plaat), en de andere keer net wat meer aangekleed, maar in alle gevallen staat de stem van Suzanne Vega centraal. Bij de integrale vertolking van Solitude Standing vallen een aantal dingen op. Allereerst is het opvallend dat de songs in 25 jaar niets van hun glans en zeggingskracht hebben verloren en hiernaast vind ik persoonlijk dat Suzanne Vega in de afgelopen 25 jaar alleen maar beter is gaan zingen. Het nog wat verlegen meisje van destijds is veranderd in een getalenteerde vrouw die de songs uit haar jonge jaren nog net dat beetje extra geeft. Het zal duidelijk zijn. Ook Solitude Standing, Live At The Barbican is er weer in geslaagd om mij te overtuigen. Na de integrale versie van Solitude Standing was ik al helemaal om, waarna de verzameling hits op de tweede schijf mijn enthousiasme nog wat verder opstuwde. Een ding heb ik me wel voorgenomen: de volgende plaat van Suzanne Vega die een plekje op deze BLOG krijgt bevat nieuw werk, hoe mooi een volgend tussendoortje ook mag zijn. Erwin Zijleman