Charles Bradley - Victim Of Love

Charles Bradley was 64 toen hij bijna twee jaar geleden debuteerde met het geweldige No Time For Dreaming. De Amerikaan wist al dat hij soulzanger wilde worden toen hij James Brown in 1962 aan het werk zag tijdens zijn fameuze Apollo concert, maar het duurde vervolgens even voordat zijn eigen carrière van de grond kwam. Toen dit eindelijk gebeurde was er ook geen houden meer aan. De afgelopen twee jaar is Charles Bradley door vriend en vijand geprezen en zijn er eindelijk eens wat lichtpuntjes in zijn leven waarin een bijna onwaarschijnlijke hoeveelheid ellende is voorbij gekomen. Bradley’s tweede plaat, Victim Of Love, ligt voor een belangrijk deel in het verlengde van No Time For Dreaming en laat soulmuziek horen die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60 en 70. Nu zijn er heel veel soulplaten die teruggrijpen op het legendarische soulgeluid van weleer (hier en daar aangevuld met funk en psychedelica), maar Charles Bradley doet op Victim Of Love veel meer dan dat. Als Victim Of Love in de jaren 60 of 70 was verschenen was het al lang een klassieker geweest, zo goed is deze plaat. Net als op zijn debuut laat Charles Bradley op Victim Of Love horen dat hij een geweldig zanger is. Zijn rauwe strot heeft wel wat van zijn grote held James Brown, maar persoonlijk vind ik Bradley een betere zanger dan James Brown. Wanneer je Victim Of Love vergelijkt met No Time For Dreaming hoor je dat Charles Bradley veel beter is gaan zingen. Op Victim of Love doseert Charles Bradley beter, waardoor de plaat over meer dynamiek beschikt dan zijn voorganger. Dit komt overigens ook door de prachtige en veelkleurige instrumentatie op de plaat en de authentiek klinkende productie. Net als op zijn debuut gooit Charles Bradley ook op Victim Of Love weer zijn hele ziel en zaligheid in zijn muziek en komt de ruwe emotie met grote regelmaat voorbij drijven. Charles Bradley klinkt op Victim Of Love puur en oprecht en gezien zijn zware leven geloof je ieder woord dat hij zingt. Ik was twee jaar geleden al behoorlijk onder de indruk van het debuut van Charles Bradley, maar Victim Of Love is nog veel en veel beter. Het stapeltje soulklassiekers in de kast krijgt opeens gezelschap van een plaat die minstens even goed is, maar gezien de productionele mogelijkheden en opnametechnieken van tegenwoordig een stuk beter klinkt. Over het debuut van Charles Bradley is overigens een prachtige en aangrijpende documentaire gemaakt; Charles Bradley: Soul of America (op 9 april te zien bij Het Uur van de Wolf). Net zo onmisbaar als het debuut zelf, al staan beiden in de schaduw voor het in alle opzichten geweldige Victim Of Love. Erwin Zijleman