Farmington Hill - Bridge To Nowhere
Soms moet ik er heel goed naar zoeken, maar soms duiken ze zo maar op in mijn mailbox: rootsplaten die me direct weten te veroveren en waarvan ik nu al zeker weet dat ik ze over een jaar nog steeds beluister. Het overkwam me vorige week met het prachtdebuut van Waiting For Henry en het overkomt me deze week met het al even mooie debuut van het uit Durango, Colorado, afkomstige Farmington Hill. Farmington Hill maakt naar eigen zeggen “country-fried indie rock” en beweegt zich hiermee voor een belangrijk deel op hetzelfde terrein als Waiting For Henry. Ook bij beluistering van het debuut van Farmington Hill moest ik met enige regelmaat denken aan de muziek van alt-country pioniers als Uncle Tupelo en The Jayhawks, maar Farmington Hill is ook zeker niet vies van wat meer traditioneel aandoende countryrock. Het is muziek waarin de gitaren lekker mogen scheuren en de vocalen bij voorkeur in mooie harmonieën zijn gegoten. Zeker in de traditioneel aandoende songs zijn de beloofde invloeden uit de indie-rock lastig te ontdekken, maar in een aantal songs spelen ze een prominente rol. Het is de mix van traditionele countryrock en modernere alt-country of indie-rock die de muziek van Farmington Hill meerwaarde geeft. Het hoge niveau van de songs en de werkelijk geweldige uitvoering van deze songs op Bridge To Nowhere doen de rest. Bij beluistering van Bridge To Nowhere heb ik geen moment het idee dat ik naar een debuut aan het luisteren ben. Alle songs klinken even volwassen en doordacht en alle songs vallen op door de prima vocalen en het hoogstaande gitaarwerk dat heerlijk mag spetteren. Aan de ene kant is het niet nieuw wat Farmington Hill doet, maar aan de andere kant klinkt het toch weer zo anders dan de countryrock of alt-country klassiekers die ik in de kast heb staan dat Farmington Hill ook in de toekomst een graag geziene gast in mijn cd speler zal zijn. De album titel verwijst overigens naar een brug in Colorado die inmiddels al tijden in het niets eindigt (je vindt op het Internet meer over deze brug dan over de plaat). Het debuut van Farmington Hill gaat zeker ergens naar toe. Naar de eregalerij met de betere bands in het genre als het een beetje mee zit. Ga op zijn minst luisteren naar deze bijzonder aangename en gloedvolle plaat. De rest komt vanzelf. Erwin Zijleman
