Beaches - She Beats

She Beats van de Australische band Beaches wordt aangeprezen als dreampop. Dat is een aanbeveling die ik zelden naast me neer leg en die me ook maar zelden teleur stelt. In het geval van Beaches is zelfs sprake van enige euforie, want wat is dit een overtuigende plaat. Beaches komt uit het Australische Melbourne en bestaat uit vijf vrouwen. De band is inderdaad niet vies van dreampop zoals die in de jaren 90 werd gemaakt, maar met alleen het etiket dreampop doe je de muziek op She Beats te kort. Flink te kort zelfs. Bij beluistering van de tweede plaat van Beaches (het debuut wist Europa nooit te bereiken) valt met name het gitaarwerk op. Dit is voor dreampop begrippen opvallend gruizig en bovendien zeer veelzijdig. Beaches telt zelf al drie gitaristen, maar wist voor She Beats ook nog eens gitarist Michael Rother, die we kennen van de Duitse Krautrock band Neu!, te strikken. Het werkelijk fantastische gitaarwerk vormt de rode draad op She Beats, maar Beaches heeft nog meer krachtige wapens in handen. De invloeden uit de dreampop zijn inmiddels enkele malen genoemd, maar She Beats bevat veel meer dan invloeden uit de dreampop. De muziek van Beaches put duidelijk uit de 60s psychedelica, maar heeft ook een zwak voor indringende noiserock, experimentele Krautrock, donkere drones en heerlijk gruizige shoegaze. De dames van Beaches beschikken over heerlijk dromerige stemmen, die prachtig kleuren bij diepe bassen en monotone ritmes. Het fascinerende gitaarwerk smeedt alles aan elkaar en voorziet alle songs van zoveel kleuren dat het je zo af en toe duizelt. Met name in de wat langere tracks is het gitaarwerk op She Beats van een betoverende schoonheid en heeft de dromerige muziek van Beaches een zwaar hypnotiserend karakter. Het deed me in eerste instantie vooral aan Lush (één van mijn favoriete 90s bands) denken, maar de muziek van Beaches is veelkleuriger en avontuurlijker dan die van de dreampop pioniers uit een inmiddels ver verleden. She Beats van Beaches is een plaat die je mee sleurt naar plaatsen die het zonlicht maar moeilijk verdragen en voorlopig niet denkt aan los laten. Onder de indruk was ik direct, maar inmiddels ben ik compleet in de ban van deze plaat die ik bij toeval ontdekte en Nederland tot dusver nauwelijks lijkt te bereiken. Drie kwartier lang heeft Beaches je bij de strot en hierna wil je maar één ding: nog drie kwartier She Beats. Beaches heeft een plaat gemaakt die met een beetje geluk kan uitgroeien tot één van de uitschieters van 2013. Zo ver is het nog niet, maar ik weet zeker dat bijna iedereen die de luisterlinks hieronder aan klikt onmiddellijk om is, zeker wanneer de dreampop tot de oude liefdes moet worden gerekend. Erwin Zijleman