MS MR - Secondhand Rapture
Het heeft even geduurd voor ik het debuut van MS MR op de juiste waarde kon schatten, maar inmiddels durf ik me wel aan een recensie te wagen. Het begon zo eenvoudig. MS MR bestaat uit een mevrouw (MS) die zingt en een meneer (MR) die zorgt voor de muziek. Samen maken de twee buitengewoon lekker in het gehoor liggende muziek met invloeden uit de elektronica, triphop, dance, dreampop, chillwave, indie-rock en pure pop. Mooie en vaak behoorlijk vol klinkende muziek met een opvallende rol voor blazers en synths, heerlijke weemoedige maar ook krachtige vocalen en over het algemeen melancholische popliedjes die je onmiddellijk wilt omarmen. Er leek geen vuiltje aan de lucht, maar na een paar keer horen begon ik me af te vragen of het allemaal niet net wat te aanstekelijk en bombastisch was en of de muziek van MS MR niet voor een te groot deel werd bepaald door het prachtig glimmende laagje dat er om heen zit. Ik kwam er niet uit en daarom verdween Secondhand Rapture na het eerste enthousiasme al weer snel richting de stapel met de platen die het over het algemeen niet tot een plekje op deze BLOG weten te schoppen. Gelukkig begon het na een tijdje toch weer te kriebelen en inmiddels schaar ik Secondhand Rapture van MS MR toch weer onder de platen die er dit jaar toe doen. MS MR valt voor mij in dezelfde categorie als bijvoorbeeld het debuut van Lana Del Rey. Op Secondhand Rapture wordt de plank wel eens flink mis geslagen, maar hier tegenover staan memorabele popliedjes waarin alles klopt. Natuurlijk heeft MS MR haar marketing concept tot in de kleinste details uitgedacht, maar ik verdenk Lizzy Plapinger (MS) en Max Hershenow (MR) inmiddels toch ook van flink wat talent. Natuurlijk laat MS MR niets aan het toeval over en kiest het voor een overrompelend en vaak wat theatraal geluid, maar dit geluid bevat veel verrassende elementen die het weemoedige karakter van de muziek van het tweetal op verrassende wijze weten te versterken. Max Hershenow slaagt er steeds weer in om net wat andere invloeden in zijn grotendeels elektronische klankentapijt te verstoppen, waarbij subtiliteit en overweldiging hand in hand gaan. Het kleurt allemaal prachtig bij de zwoele stem van Lizzy Plapinger die op bijna verleidelijke wijze haar teksten vol ellende voordraagt, maar ook overtuigt als zangeres. Secondhand Rapture doet me meer dan eens denken aan Florence & The Machine, maar in de muziek van MS MR hoor ik toch meer creativiteit, variatie en avontuur. Typisch zo’n plaat die je heerlijk op de achtergrond zijn werk kunt laten doen, maar die ook wat te bieden heeft als je er met volle aandacht naar luistert. MS MR vist samen met heel wat bands in dezelfde vijver, maar het zou me niet verbazen als juist dit duo uiteindelijk de grote vissen vangt met een debuut dat niet voor de volle 100% overtuigt, maar je uiteindelijk wel bij blijft en langzaam maar zeker steeds dierbaarder wordt. Een echte krent uit de pop derhalve. Erwin Zijleman
